Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piszu oskarżył S. B. o to, że:

1.  w dniu 21 stycznia 2010 roku w sklepie (...) przy ul. (...) w P., działając wspólnie i w porozumieniu z G. B., dokonał kradzieży radioodtwarzacza samochodowego CD/DVD marki J. wartości 749zł, laptopa marki A. model A. wartości 3100 zł., wartości łącznej 3849 zł. na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., przy czym zarzucanego czynu dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

2.  w dniu 23 lutego 2010 roku z marketu budowlanego (...) przy ul. (...) w P. zabrał w celu przywłaszczenia wiertarkę marki (...) (...) (...) wartości 299 zł. na szkodę marketu budowlanego (...) – J. W., przy czym zarzuconego czynu dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości okoliczność, że S. B. w dniu 21 stycznia 2010 roku był w P. w sklepie (...). Był zainteresowany kupnem w systemie ratalnym pralki. Rozmawiał na ten temat z M. G. oraz I. C.. Praktycznie od początku pobytu w sklepie oskarżonego towarzyszył mu M. G., prezentował będące w sprzedaży modele pralek a następnie zaprowadził do stanowiska I. C., która z ramienia (...) zajmowała się obsługą sprzedaży ratalnej. Świadek I. C. udzieliła mu niezbędnych informacji, po czym S. B. opuścił sklep.

(dowód: zeznania M. G. k.5-7v., 58v.-59, 125v., 244v.-245v., 420v.- 421v., 475v.; zeznania I. C. k.16v.-17, 420; zeznania M. Ś. k.14v.-15, 254v.-255, 421v.-422v.)

W tym samym czasie w tym sklepie był także G. B.. Oglądał wystawione do sprzedaży telewizory. Po jakimś czasie, kiedy oskarżony jeszcze rozmawiał ze sprzedawcami, opuścił sklep.

(dowód: zeznania M. G. 420v.-421, 475v., zeznania G. B. k.243v.-244, 476)

Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na bezsporne ustalenie, że powyższe osoby weszły do sklepu jednocześnie, aby działały w porozumieniu oraz aby razem opuściły sklep. Nie ma też pewności, w którym momencie dokonano kradzieży sprzętu elektronicznego wymienionego w zarzucie z punktu 1. Dzień wcześniej laptop był okazywany klientowi. W dniu, w którym stwierdzono brak urządzeń, sklep otwarty był od godziny 9:00 a oskarżony miał w nim być około godz. 11:00-12:00. Wczesnej również byli klienci. Kradzież zgłoszono po godz. 12:00. Pracownicy sklepu nie byli pewni czy w chwili otwarcia sklepu komputer był na półce.

(dowód: protokół przyjęcia ustanego zawiadomienia o przestępstwie k.4-7, zeznania M. Ś. k.422, zeznania M. G. k. 5-6, 421-421v., zeznania I. C. k.16v.-17)

Oskarżony S. B. konsekwentnie w toku całego procesu nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał, że nie zabierał rzeczy ze sklepu. Wyjaśnień z dochodzenia nie pamiętał.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego S. B. k. 243, 252, 419v.-420)

Po rozpoznaniu sprawy VII K. 16/13 Sąd Rejonowy w Szczytnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P. wyrokiem z dnia 12 lutego 2014 roku uniewinnił G. B. od zarzutu dokonania wspólnie i w porozumieniu z S. B. w dniu 21 stycznia 2010 roku w sklepie (...) przy ul. (...) w P. kradzieży radioodtwarzacza samochodowego CD/DVD marki(...)wartości 749 złotych, laptopa marki (...) model (...) wartości 3100 złotych, czyli mienia o łącznej wartości 3849 złotych na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B.. Oskarżyciel publiczny nie wnioskował o sporządzenie pisemnego uzasadnienia tego orzeczenia i wyrok uprawomocnił się w I instancji.

(dowód: odpis wyroku k.264)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższe ustalenie w połączeniu z jednoznacznymi zeznaniami świadka M. G., który na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2014 roku wprost wskazał „ Nie widziałem aby oskarżony wynosił sprzęt. Ja z nim rozmawiałem, miałem go cały czas na oku. On na pewno nie wyniósł tego sprzętu”, wyjaśnieniami oskarżonego wskazuje, że S. B. nie popełnił zarzucanej mu w punkcie 1. kradzieży. Wprawdzie podczas wcześniejszego rozpoznania sprawy – po złożeniu wniosku w trybie art. 387 kpk o skazanie go na karę o charakterze wolnościowym – przyznał się do popełnienia przestępstw wskazanych w akcie oskarżenia ale wyjaśnienia te miały na celu jedynie osiągnięcie konkretnego celu w postaci uzyskania kary o charakterze wolnościowym. Tak też oskarżony wyjaśnił w dniu 22 marca 2011 roku wskazując, że przyznał się jedynie dlatego, że obrońca wskazał mu, że aby jego wniosek o skazanie mógł być uwzględniony musi przyznać się do popełnienia przestępstw – vide: wyjaśnienia k.252. W ocenie Sądu takie wyjaśnienia mają zatem nikłą wartość dowodową i nie mogą być podstawą ustaleń faktycznych. Poza tym pozostają one w sprzeczności zarówno z prawomocnym wyrokiem dotyczącym G. B. jak i z zeznaniami M. G., I. C., M. Ś. i G. B..

Na taką ocenę dowodów nie rzutują zeznania świadka M. R. poprzednio B.. Wprawdzie słyszała rozmowę telefoniczną jej męża dotyczącą komputera ale z uwagi na jej ogólnikowość, lakoniczność nie sposób połączyć ją z czynem zarzucanym oskarżonemu. Zresztą świadek ten sam na rozprawie podkreśliła, że nie ma pewności czy chodziło w tej rozmowie o B. czy dotyczyła ona „ innej osoby bardziej otępiałej niż mój mąż” (chodzi o G. B.) – vide: zeznania k.66v.-67, 456v.

Świadkowie M. J. ( vide: zeznania k.60v.-61, 421v.) i K. R. (1) ( vide: zeznania k.94v., 257, 423, 475v.) nie posiadali wiedzy, która miałaby znaczenie dla ustaleń faktycznych w zakresie zarzucanych oskarżonemu czynów. Z tego też powodu nie ma potrzeby omawiania tych zeznań.

W zakresie czynu opisanego w punkcie 2. Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 lutego 2010 roku oskarżony S. B. wraz z G. B. i K. R. (1) przebywali w P.. Przyjechali pożyczonym samochodem marki O. (...) należącym do A. K.. Kiedy oskarżony pojawił się w sklepie (...) został rozpoznany przez M. G. jako osoba mająca związek z kradzieżą w jego sklepie w dniu 21 stycznia 2010 roku. Z tego powodu powiadomił Policję. Oskarżony wraz z towarzyszącymi mu mężczyznami został zatrzymany.

(dowód: zeznania M. G. k.5-7v., 58v.-59, 125v., 244v.-245v., 420v.- 421v., 475v.; zeznania świadków: E. T. k.63v., 245v.-246, 423-423v., P. K. k.143v., K. R. (2) k.174v., 423v.-424; umowa sprzedaży okazana na rozprawie k.165)

W trakcie przeszukania samochodu, którym się poruszali, w jego bagażniku, ujawniono między innymi wiertarkę marki (...) (...)o nr seryjnym (...) wartości 299 złotych. Podróżujący tym samochodem nie znali jej pochodzenia i nie wiedzieli w jaki sposób znalazła się w bagażniku auta.

(dowód: protokół przeszukania samochodu O. (...) k.51-53, zeznania K. R. (1) k.94v.; protokół oględzin rzeczy k.104-105, dokumentacja fotograficzna k.106-107;)

W toku czynności dochodzeniowych ustalono, że przedmiotowa wiertarka została skradziona z marketu budowlanego należącego do firmy (...) Sp. z o.o. w P.. Współwłaściciel firmy (...) potwierdził utratę wiertarki. Kierownik sklepu przy ul. (...) w P. należącego do w/w firmy – S. N. wskazał, że na stanie jego sklepu miały się znajdować dwie wiertaki marki (...) (...)i wartości 299 złotych każda. Sprawdzając w dniu 23 lutego 2010 roku ustalił, że w magazynie są dwa opakowania od w/w wiertarek o numerach seryjnych (...) i (...) ale samych urządzeń nie ma. Ostatni spis remanentowy miał miejsce w dniu 10 stycznia 2010 roku. Zatrzymaną wiertarkę zwrócono pokrzywdzonemu - firmie (...).

(dowód: zeznania świadków: N. W. k.133v, 255, S. N. k.95v.-96, 251, 422v.-423; pokwitowanie k.134)

Ustalono także że w dniu 23 lutego 2010 roku między godz. 9:19 a 9:28 w markecie budowlanym przy ul. (...) był oskarżony S. B.. Zapis z monitoringu wskazuje na oskarżonego ale nie ujawnia aby wynosił ze sklepu wiertarkę. Trzymał w rękach przedmiot – ale zdecydowanie nie była to wiertarka.

(dowód: protokół oględzin zapisu z monitoringu k.98-100, materiał poglądowy k.101-103)

Oskarżony S. B. konsekwentnie w toku całego procesu nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał, że nie zabierał rzeczy ze sklepu. Nie pamiętał czy był w markecie budowlanym. Po okazaniu zdjęć pochodzących z zapisu monitoringu ze sklepu przy ul. (...) potwierdził, że to on jest na nich widoczny. Wyjaśnień z dochodzenia nie pamiętał.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego S. B. k. 243, 252, 419v.-420)

Sąd zważył, co następuje:

Przypisanie oskarżonym odpowiedzialności karnej wymaga ustalenia popełnienia przez sprawcę czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Ustalenie zaś, że czyn taki został popełniony polega na wykazaniu, że sprawca swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe zawarte w treści normy karnej, której naruszenie zostało mu zarzucone.

W niniejszej sprawie, w zakresie przedmiotu rozpoznania nie budzą wątpliwości jedynie dwie rzeczy. Pierwsza, że w dniu 20 lub 21 stycznia 2010 roku dokonano w sklepie (...) w P. kradzieży radioodtwarzacza samochodowego CD/DVD marki (...) i laptopa marki (...) model (...)o łącznej wartości 3849 złotych na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B.. Druga rzecz niebudząca wątpliwości jest taka, że dokonano też kradzieży wiertarki marki (...) (...)o nr seryjnym (...) wartości 299 złotych na szkodę firmy (...) (ale data tego czynu już nie jest pewna).

Wyżej przedstawiony materiał dowodowy nie jest jednoznaczny i nie pozwala na precyzyjne ustalenie, że to oskarżony jest również sprawcą zarzucanego mu w punkcie 2. czynu. Budzi uzasadnione wątpliwości okoliczność czy faktycznie w dniu 23 lutego 2010 roku dokonano zaboru wiertarki. Tego dnia ujawniono jej brak w sklepie. Ostatni remanent miał miejsce 10 stycznia 2010 roku. Nikt z pracowników nie zauważył brakującego towaru do czasu kiedy w sklepie pojawił się policjant z pytaniem czy zabezpieczona wiertarka pochodzi z tego sklepu. Poza tym, co należy wyraźnie podkreślić, brakuje dwóch wiertarek a w toku przeszukania samochodu odnaleziono tylko jedną. Co stało się z drugą wiertarką i kiedy została utracona?. Ponadto samochód, którym się poruszał oskarżony z kolegami, był pożyczony od innej osoby – A. K.. Wiele osób miało do niego dostęp. Także w dniu 23 lutego 2010 roku oprócz oskarżonego poruszali się nim także G. B. i K. R. (1) a wiertarkę odnaleziono w bagażniku auta. Zapisy monitoringu nie pozwalają na przyjęcie, że oskarżony wyniósł wiertarkę ze sklepu. Nie miał jej w rękach a przypuszczenia, że mógłby ją mieć ukrytą są jedynie spekulacjami i nie mogą być podstawą skazania.

Na podstawie zebranych dowodów i poszlak nie sposób stworzyć jednej pewnej, niepodważalnej wersji przebiegu wydarzeń. W niniejszej sprawie jest co najmniej kilka równie prawdopodobnych wersji, zarówno co do sprawcy, sprawców jak i daty czynu. Tym samym brak bezpośrednich dowodów kradzieży wiertarki osobiście przez oskarżonego lub chociaż porozumienia z innym osobami w celu kradzieży – czyli współsprawstwo – jak również śladów świadczących o kontakcie oskarżonego z wiertarką, uniemożliwia skazanie S. B.. Sąd nie może opierać się na prawdopodobieństwie sprawstwa ale musi mieć pewność co do osoby kradnącego lub współdziałającego z kradnącymi. Niewątpliwie okoliczności w jakich pojawiają się oskarżony i jego koledzy w P. są co najmniej dwuznaczne a wręcz sugerujące ich udział w zdarzeniach, ale jest to tylko kolejna poszlaka, która w zestawieniu z pozostałymi poszlakami i niektórymi dowodami nie tworzą jednej, logicznej i kompletnej całości.

Jednoznacznych dowodów winy oskarżonego w toku całego procesu nie zdołano zebrać a tym samym nie udowodniono, aby oskarżony popełnił zarzucane mu czyny. W tych okolicznościach Sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia obu czynów wskazanych w akcie oskarżenia.

O kosztach obrony oskarżonego wykonywanej z urzędu orzeczono w myśl przepisów wskazanych w punkcie II. wyroku. Wysokość przyznanego wynagrodzenia jest adekwatna do nakładu pracy obrońcy i ilości rozpraw w których uczestniczył.

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego, o kosztach procesu Sąd orzekł w myśl art. 632 pkt 2 kpk, obciążając nimi Skarb Państwa.

ZARZĄDZENIE

1. (...);

2. (...)

(...);

3. (...)

P., (...)