Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anita Topa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2024 roku

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a:

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda Skarbu Państwa - Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w W. kwotę 3010,37 zł (trzy tysiące dziesięć złotych 37/100 groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17.02.2023r. do dnia zapłaty.

II.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 200 zł (dwieście złotych).

III.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda Skarbu Państwa - Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w W. kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Skarb Państwa – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad w W. wytoczył powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 3 010,37 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 lutego 2023 roku do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że dochodzi od pozwanego (jako ubezpieczyciela pojazdu marki C. o nr rej. (...)) zapłaty odszkodowania za szkodę wyrządzoną w mieniu powoda, tj. kosztu neutralizacji i uprzątnięcia oleju napędowego wyciekłego z układu paliwowego ww. pojazdu na drodze krajowej nr (...) na odcinku O. - R. w km 69+580 - 82+609 po stronie prawej. Firma, która na zlecenie powoda zrealizowała prace polegające na neutralizacji ww. oleju napędowego i oczyszczeniu nawierzchni jezdni, wystawiła w dniu 14 listopada 2022 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 3 010,37 złotych. Pismem z dnia 16 stycznia 2023 roku powód zawiadomił pozwanego o szkodzie i wezwał go do zapłaty ww. kwoty 3 010,37 złotych tytułem odszkodowania. Pozwany odmówił uznania swojej odpowiedzialności za poniesioną przez powoda szkodę i w konsekwencji odmówił powodowi wypłaty odszkodowania.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenie powoda tak co do zasady, jak i co do wysokości. Przyznał, że doszło do zgłoszenia mu roszczenia o zwrot kosztów uprzątnięcia drogi po zdarzeniu komunikacyjnym z dnia 25 października 2022 r., w którym brał udział ubezpieczony u strony pozwanej pojazd marki C.. Przyznał również, że po dokonaniu analizy zgłoszonego roszczenia podjął decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania. Zaprzeczył natomiast, aby w związku z zawartą umową ubezpieczenia OC pojazdów odpowiadał za powstałe szkody, polegające na zanieczyszczeniu jezdni pozostałościami powypadkowymi (zarzut braku legitymacji biernej po stronie pozwanego). Zaprzeczył, jakoby koszty wskazane przez powoda stanowiły rzeczywisty koszt, jaki poniósł powód w związku z usunięciem szkody, jak również by koszty te były adekwatne, celowe oraz ekonomicznie uzasadnione. Zaprzeczył, jakoby w związku z ww. zdarzeniem doszło do zmniejszenia aktywów w majątku powoda lub też zwiększenia pasywów, a zatem by doszło do powstania szkody w majątku powoda. Zaprzeczył również, aby w przedmiotowym zdarzeniu drogowym doszło do uszkodzenia nawierzchni jezdni i podkreślił, że nie wynika to z przedłożonych przez powoda dokumentów. Ponadto pozwany zakwestionował termin naliczania przez powoda odsetek ustawowych.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 25 października 2022 roku na drodze krajowej nr (...) na odcinku O. – R. doszło do zanieczyszczenia nawierzchni jezdni olejem napędowym wyciekłym z pojazdu marki C. o nr rej. (...).

Znajdującą się na jezdni plamę oleju napędowego zauważyli pracownicy powoda, który dokonywali objazdu drogi krajowej nr (...), co odnotowano w Dzienniku objazdów. Plama miała około 0,5 m szerokości i ciągnęła się od km 69+580 do km 82+609 po stronie prawej.

Z ustaleń Komendy Powiatowej Policji w P. wynikało, iż do wycieku oleju napędowego doszło z powodu awarii technicznej ww. pojazdu.

W dacie opisanego wyżej zdarzenia, pojazd marki C. o nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie OC w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., stwierdzone polisą o numerze (...).

(okoliczności bezsporne)

Celem przywrócenia nawierzchni drogi do stanu niezagrażającego bezpieczeństwu w ruchu drogowym, Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w dniu 25 października 2022 roku zlecił T. D. - prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...) T. D. w M. - neutralizację rozlanej substancji oleistej i oczyszczenie nawierzchni jezdni drogi krajowej nr (...) na wskazanym wyżej odcinku.

Zlecenie ww. prac nastąpiło w ramach Umowy nr (...) Zadanie nr 2, zawartej w dniu 7 kwietnia 2020 roku z T. D. jako Wykonawcą na realizację zadania pod nazwą "Bieżące utrzymanie dróg krajowych i obiektów mostowych administrowanych przez (...) Oddział w O. z podziałem na 3 zadania: Zadanie nr 2: Rejon w E., Obwód Drogowy w O. obejmującego następujące odcinki dróg: 16 km 261+730 do 290 + 776, odcinek O. - E., 63 km 69+252 do 92 + 693, odcinek O. - P.".

W dniu 25 października Wykonawca wykonał na rzecz powoda usługę polegającą na neutralizacji rozlanej substancji oleistej i na oczyszczeniu nawierzchni jezdni. Następnie Wykonawca sporządził Raport z działań interwencyjnych i w dniu 14 listopada 2022 roku wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 3 010,37 złotych. Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad zapłacił należność wynikającą z ww. faktury przelewam bankowym w dniu 30 listopada 2022 roku.

(dowód: dziennik objazdów k. 12-12v; notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 14v; umowa nr (...) z dnia 07.04.2020r. k. 16-27; informacja o wyborze najkorzystniejszej oferty k. 70-71v; oferta k. 72-83v; raport z działań interwencyjnych wraz z dokumentacją fotograficzną k. 31v-33v; protokół odbioru robót interwencyjnych k. 93v; faktura k. 31; potwierdzenie przelewu k. 34; zeznania świadka Z. S. k. 98-98v)

Pismem z dnia 16 stycznia 2023 roku Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad zawiadomił (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. o ww. szkodzie i wezwał do zapłaty kwoty 3 010,37 złotych tytułem odszkodowania. Ubezpieczyciel odmówił uznania swojej odpowiedzialności za ww. szkodę i w konsekwencji odmówił wypłaty odszkodowania.

(dowód: pismo z 16.01.2023r. – zgłoszenie szkody k. 35; potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody k. 37; decyzja o odmowie przyznania odszkodowania k. 39-39v)

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowi przepis art. 822 § 1 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Natomiast w myśl art. 34 cytowanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W świetle art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), odpowiedzialnością ubezpieczyciela co do zasady rządzą reguły dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem, w tym ogólne przepisy o wynagrodzeniu szkody (zwłaszcza art. 361-363 k.c.), z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne.

Niewątpliwie na powodzie, jako właścicielu i zarządcy dróg krajowych, spoczywa obowiązek w szczególności: utrzymania części drogi, urządzeń drogi, budowli ziemnych, drogowych obiektów inżynierskich, znaków drogowych, sygnałów drogowych i urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2 (art. 20 pkt 4 ustawy z dnia 31.03.1985r. o drogach publicznych, dalej: u.o.dr.publ.), wykonywania robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających (art. 20 pkt 11), przeciwdziałanie niszczeniu dróg przez ich użytkowników (art. 20 pkt 12).

Przepis art. 4 u.o.dr.publ. – zawierający ustawowe definicje pojęć występujących w ustawie – stanowi, że utrzymanie drogi to wykonywanie robót konserwacyjnych, porządkowych i innych zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa i wygody ruchu, w tym także odśnieżanie i zwalczanie śliskości zimowej (pkt 20), zaś ochrona drogi to działania mające na celu niedopuszczenie do przedwczesnego zniszczenia drogi, obniżenia klasy drogi, ograniczenia jej funkcji, niewłaściwego jej użytkowania oraz pogorszenia warunków bezpieczeństwa ruchu (pkt 21). Z treści powołanych przepisów art. 20 pkt 4 i 11 w związku z art. 4 pkt 20 i 21 u.p.dr.publ. wyprowadzić należy obowiązek zarządcy drogi podjęcia odpowiednich czynności zmierzających do usunięcia skutków wypadków komunikacyjnych czy awarii pojazdów, których następstwem jest m.in. wylanie na powierzchnię drogi płynów silnikowych, w celu przywrócenia nawierzchni drogi do stanu istniejącego przed wypadkiem i w celu przywrócenia jej normalnej użyteczności. Są to czynności mieszczące się w pojęciach utrzymania drogi oraz jej ochrony.

Pamiętać nalży, iż na każdym właścicielu samochodu spoczywa obowiązek utrzymania go w należytym stanie, nie zagrażającym innym uczestnikom ruchu drogowego.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 stycznia 2022 roku, III CZP 9/22, stwierdził jednoznacznie, iż należy odrzucić stanowisko, zgodnie z którym odpowiedzialność cywilna wobec zarządcy (właściciela) drogi objęta ochroną ubezpieczeniową wynikająca z zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego za szkody polegające na utracie, zniszczeniu, lub uszkodzeniu mienia nie obejmuje szkody spowodowanej zanieczyszczeniem drogi spowodowanej wylaniem się płynami silnikowymi z tej przyczyny, że mienie „zabrudzone” nie jest ani utracone, ani zniszczone, ani też uszkodzone, a po oczyszczeniu jest identyczne, jak przed zabrudzeniem. Opiera się ono na zawężającej wykładni art. 34 ust. 1 u.o.ubezp.obow. zgodnie z którym ubezpieczyciel odpowiada za każde uszkodzenie mienia. Jego odpowiedzialność nie została ograniczona do uszkodzenia substancji rzeczy wchodzącej w skład mienia. Należy wobec tego badać, czy konkretny składnik mienia nadaje się do wykorzystywania go zgodnie z jego przeznaczeniem. Zabrudzona płynami eksploatacyjnymi droga nie nadaje się do dalszego wykorzystywania zgodnie z jej przeznaczeniem, co oznacza, że została uszkodzona wskutek wypadku. Naprawienie tego uszkodzenia będzie polegało więc na jej sprzątnięciu, co powoduje konieczność ponoszenia kosztów niezbędnych dla przeprowadzenia tak rozumianego naprawienia. Z art. 36 ust. 1 u.o.ubezp.obow. wynika zasada, że ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. W odniesieniu do sprawcy wypadku komunikacyjnego (w niniejszym przypadku do posiadacza samochodu, który uległ awarii) zabrudzenie jezdni oznacza wyrządzenie w taki sposób szkody. Zgodnie bowiem z metodą dyferencyjną, służącą do ustalenia wysokości doznanej szkody, prowadzi to do ubytku w majątku właściciela drogi (damnum emergens) odpowiadającego do wysokości kosztów, jakie muszą zostać poniesione na oczyszczenie drogi. Za przyjętą wykładnią przemawia także wniosek płynący z wykładni celowościowej. Celem unormowania dotyczącego zakresu odpowiedzialności ubezpieczyciela przy obowiązkowych ubezpieczeniach komunikacyjnych jest bowiem objęcie ochroną ubezpieczeniową wszystkich szkód, poza wyraźnie wyłączonymi w art. 38 u.o.ubezp.obow., wyrządzonych przez posiadacza pojazdu, co ma zapewnić należytą ochronę ubezpieczeniową zarówno posiadaczowi pojazdu, jak i poszkodowanemu (co do wypłacalności, a tym samym pewności uzyskania zaspokojenia roszczeń).

Sąd Najwyższy wskazał, że za przyjęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu, a w konsekwencji także jego ubezpieczyciela za uszkodzenia i zabrudzenia drogi publicznej powstałe w związku z awarią pojazdu, przemawiają przede wszystkim zasady prawa deliktowego. Zgodnie z art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c., samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji odpowiada za szkodę wyrządzoną komukolwiek w związku z ruchem tego pojazdu. Zakres podmiotowy potencjalnie poszkodowanych jest ukształtowany szeroko, gdyż nie jest w żaden sposób ograniczony. Jedynym ograniczeniem jest istnienie adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem wyrządzającym szkodę a szkodą.

Uszkodzenie drogi pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z awarią poruszającego się po tej drodze pojazdu, a zatem właściciel drogi mieści się w zakresie hipotezy normy wynikającej z powołanych przepisów. W omawianej sytuacji spełnione są także wszystkie przesłanki odpowiedzialności deliktowej. Czyn w postaci wyrządzenia szkody w mieniu właściciela drogi na skutek awarii będącego w ruchu pojazdu – skutkującego koniecznością poniesienia kosztów na doprowadzenie drogi do stanu umożliwiającego korzystanie z niej w sposób do tego przewidziany – pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. To bowiem ruch pojazdu wywołuje tego rodzaju szkodę.

W ocenie Sądu Najwyższego, za przyjęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu, a w konsekwencji także jego ubezpieczyciela, przemawiają także względy aksjologiczne i racjonalne. Zajęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do wniosku, że wobec właściciela (zarządcy) drogi nie ponoszona byłaby odpowiedzialność odszkodowawcza nawet w razie niszczenia drogi celowym działaniem, skoro utrzymywanie drogi w należytym stanie i jej naprawienie mieściłoby się z zakresie nałożonych na niego zadań publicznych.

W ślad za wyrażonym w powyższej uchwale stanowiskiem Sądu najwyższego przyjąć należy, iż nie można też traktować normatywnego ukształtowania obowiązków zarządcy drogi, obejmującego obowiązek podjęcia czynności w celu usunięcia z drogi publicznej pozostałości, w tym wylanych płynów eksploatacyjnych pojazdu, jako argumentu na rzecz wyłączenia odpowiedzialności posiadaczy pojazdów za tak powstałą szkodę. Dochodzenie roszczeń odszkodowawczych przez zarządców dróg od sprawców jest postacią realizowania przez nich ciążących na nich obowiązków. Z art. 20 pkt 12 u.o.dr.publ. wynika bowiem, że jednym z ustawowo wyraźnie przewidzianych zadań zarządców dróg jest przeciwdziałanie niszczeniu dróg przez ich użytkowników. Domaganie się zapłaty odszkodowania spełnia zarówno funkcję prewencji generalnej (wobec ogółu - „zniechęca” do podejmowania działań, które mogą prowadzić do niszczenia dróg), jak i prewencji szczególnej (jest formą sankcji, która dotyka bezpośrednio sprawcę uszkodzenia drogi).

Za tym rozwiązaniem przemawia także – jak podniósł Sąd Najwyższy – zakres spoczywającego na zarządcach dróg z mocy ustawy obowiązku utrzymania dróg w należytym stanie (art. 20 pkt 4 i 11 u.o.dr.publ.) i związane z tym zapewnienie finansowania tych zadań ze środków publicznych. Chodzi bowiem o zwykłe i typowe użytkowanie dróg, prowadzące do ich degradacji, a także o niszczenie dróg wskutek niesprzyjających warunków pogodowych oraz niezwykłych zdarzeń, za które nikt nie ponosi odpowiedzialności (zwłaszcza klęski żywiołowe). Zarządca drogi otrzymuje środki o charakterze ryczałtowym, na wykonywanie ogółu swoich zadań, a nie jako zapłatę za konkretną pracę. Wskazane w powołanych przepisach zadania zarządcy drogi dotyczą zwykłych okoliczności obejmujących powinność utrzymania dróg w takim stanie, aby zapewniały bezpieczne użytkowanie. Obejmuje to bieżącą konserwację i naprawy wynikające z naturalnego zużycia dróg, a także będące skutkiem wydarzeń, za które nikt nie ponosi odpowiedzialności, zwłaszcza o charakterze siły wyższej. Powinności dokonywania robót interwencyjnych, utrzymaniowych i zabezpieczających nie sposób rozciągnąć na konieczność pokrywania kosztów zniszczeń i zabrudzeń uczynionych przez konkretnych sprawców - co najwyżej można twierdzić, że ze względu na interes powszechny zarządca drogi ma stosowne prace wykonać jak najszybciej, choćby wiązało się to z czasowym (przejściowym) poniesieniem ich kosztów, których potem może dochodzić we właściwy sposób od sprawcy szkody (ubezpieczyciela). Nie ma podstaw do włączania do zakresu tego obowiązku konieczności pokrywania kosztów naprawy i uprzątnięcia drogi, jeżeli jest to skutkiem działania innego podmiotu, któremu, w myśl prawa cywilnego, za to działanie można przypisać odpowiedzialność. W interesie ogółu społeczeństwa, w którym ma działać zarządca drogi, ma on tymczasowo pokryć koszty tej naprawy, aby droga była jak najszybciej zdatna do użytku, do jakiego jest przeznaczona. Nie można też przyjąć, aby przez zapłatę odszkodowania obejmującego koszty przywrócenia drogi do stanu sprzed szkody, dochodziło do bezpodstawnego wzbogacenia skoro wydatkowane w tym zakresie środki zostały wydatkowane na utrzymanie dróg i ich naprawieniu, co w tym samym zakresie nie mogły być sfinansowane inne niezbędne wydatki na utrzymanie i ochronę dróg publicznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń wynika z art. 822 § 1 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), a obowiązek zarządcy drogi utrzymania drogi publicznej w należytym stanie, nie stanowi przeszkody do dochodzenia roszczeń od sprawcy zniszczenia/uszkodzenia drogi.

Fakt zaistnienia w dniu 25 października 2022 roku na drodze krajowej nr (...) na odcinku O. – R. od km 69+580 do km 82+609 po stronie prawej zanieczyszczenia nawierzchni jezdni olejem napędowym wyciekłym z pojazdu marki C. o nr rej. (...), którego posiadacz objęty był ubezpieczeniem OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, pozostawał poza sporem.

Wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia została należycie udowodniona i wynika wprost z treści załączonych do akt sprawy dokumentów, tj. umowy nr (...) z dnia 07.04.2020r. (k. 16-27), informacji o wyborze najkorzystniejszej oferty (k. 70-71v), kosztorysu ofertowego (k. 72-83v), raportu z działań interwencyjnych (k. 31v), protokołu odbioru robót interwencyjnych (k. 93v), faktury VAT (k. 31) i potwierdzenia przelewu (k. 34), a także z zeznań świadka Z. S. (k. 98-98v). Sąd dał wiarę ww. dokumentom, albowiem ich pochodzenie i wiarygodność nie budziły wątpliwości. Z wiarygodne Sąd uznał zeznania ww. świadka, albowiem były rzeczowe, logiczne i korelowały z treścią ww. dokumentów.

Z uwagi na powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę 3 010,37 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 lutego 2023 roku do dnia zapłaty.

Podstawę zasądzenia odsetek stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124 poz. 1152 z późn. zm.), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zgłoszenie szkody pozwanemu nastąpiło w dniu 16 stycznia 2023 roku. W konsekwencji, stosownie do powołanego wyżej przepisu, roszczenie powoda o odszkodowanie stało się wymagalne po upływie 30 dni.

O kosztach procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd orzekł według norm przepisanych w oparciu o przepis § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804 z późn. zm.) i art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755 ze zm.), Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 200 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony.