Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Anna Gajewska
Protokolant:	sekretarka Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2018 r. w Piszu

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko N. L.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda 917,00 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1002/17 upr

UZASADNIENIE

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko N. L. o zapłatę kwoty 2 570,97 złotych wraz z odsetkami umownymi wynoszącymi 14% w stosunku rocznym ale nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 2 000 zł od dnia 28 marca 2017 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 8 listopada 2016 roku pozwany, przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość, zawarł z powódką umowę pożyczki odnawialnej, której treścią była możliwość zawierania przez strony dalszych umów pożyczek. Pozwany zapoznał się i zaakceptował wszystkie warunki udzielania pożyczek, ich kosztów w zależności od rodzaju oraz wszelkie zasady związane z zaciąganiem pożyczek. Na podstawie łączącej strony umowy pożyczki odnawialnej, pozwany zawnioskował o udzielenie mu pożyczki. Powódka w dniu 8 listopada 2016 roku zawarła z pozwanym umowę pożyczki, zgodnie z którą przyznała pozwanemu pożyczkę w wysokości 2 000 zł. Pozwany aplikując o pożyczkę sam wybrał jej wysokość oraz sposób spłaty, a także zobowiązał się do spłaty następujących należności: 2 000 zł tytułem kwoty wypłaconej pożyczki, 570,97 zł tytułem prowizji za udzielenie i obsługę pożyczki. Spłata pożyczki z wszelkimi dodatkowymi opłatami miała nastąpić w dwóch ratach. Strony ustaliły także wysokość odsetek za opóźnienie na poziomie 14 % w stosunku rocznym. Pozwany został poinformowany o przysługującym mu uprawnieniu do odstąpienia od umowy w terminie 14 dni. Pozwany nie skorzystał z tego uprawnienia. Nie odstąpił od umowy i nie dotrzymał jej warunków nie spłacając swojego zadłużenia. Liczne listy, maile, sms’y z wezwaniami do zapłaty pozostały bezskuteczne.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 13 czerwca 2017 roku wydanym w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 4)

Pozwany N. L. wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. W uzasadnieniu zakwestionował istnienie roszczenia tak co do zasady, jak i wysokości.

Wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu przez pozwanego i utraty przez nakaz zapłaty mocy w całości, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z 19 lipca 2017 roku przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piszu jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Żądania powódki nie można było uznać za zasadne.

Powódka nie dowiodła istnienia wierzytelności żądanej w pozwie.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powódce spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 kpc ciążył na niej obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodziła skutki prawne.

Należy podkreślić, iż powódka nie przedłożyła Sądowi żadnych dokumentów, które potwierdzałyby, że strony łączyła powołana w pozwie umowa pożyczki z której warunków pozwany się nie wywiązał. Brak jest też jakichkolwiek dowodów na podjęcie wobec pozwanego działań windykacyjnych przed złożeniem pozwu. Do zamknięcia rozprawy powódka, zastąpiona przez profesjonalnego pełnomocnika, nie przedstawiła żadnych dokumentów potwierdzających zasadność jej roszczenia. Ograniczyła się jedynie do złożenia pozwu i odpowiedzi na sprzeciw, które stanowią jedynie pisma procesowe, oraz odpisu pełnego z rejestru przedsiębiorców i pełnomocnictwa, które to dokumenty nie dowodzą wskazanych na wstępie okoliczności. Tymczasem pozwany zakwestionował istnienie przedmiotowego roszczenia tak co do zasady, jak i wysokości.

Brak jakichkolwiek dowodów uniemożliwia poczynienie przez Sąd ustaleń co treści ewentualnej umowy zawartej przez pozwanego, ustalenia daty początkowej odsetek, wysokości odsetek oraz charakteru roszczeń i ich wymagalności.

Odnośnie inicjatywy dowodowej Sąd Rejonowy w Piszu w pełni podziela utarte orzecznictwo Sądu Najwyższego wyrażające się w tezie: „Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).” (vide wyrok SN z 17 XII 1996r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76; podobnie również wyrok sądu apelacyjnego w Białymstoku z 21 X 2003 r., I A Ca 516/03, OSP 2004/9/118; wyrok SN z 7 X 1998r., II UKN 244/98, OSNP 1999/20/662).

W tym stanie rzeczy, uznając, iż powódka nie dowiodła swojego roszczenia, Sąd powództwo oddalił.