Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. i T. L. pozostają w związku małżeńskim w którym urodziły się dzieci – Z. L. (1) aktualnie lat 19, M. L. lat 17 oraz Z. L. (2) lat 6. Rodzina zamieszkuje w miejscowości I. w gminie B.. Pokrzywdzona J. L. prowadzi działalność gospodarcza – sklep spożywczy , natomiast oskarżony T. L. pracuje jako kierowca ciężarówki w firmie przewozowej. Relacje między małżonkami nie układały się poprawnie już od czasu zawarcia związku małżeńskiego. Oskarżony T. L. posiada usposobienie dość porywcze , jest osobą wybuchową . Z kolei J. L. jest osobą raczej zamkniętą w sobie i ceniącą spokój. Od początku 2016 roku T. L. zaczął nadużywać alkoholu . Gdy był nietrzeźwy zachowywał się spokojnie , natomiast w czasie gdy był trzeźwy był dość porywczy i wybuchowy. Na tym tle dochodziło do kłótni między T. i J. L.. Pokrzywdzona zwracała oskarżonemu uwagę , że jest uzależniony. Z kolei oskarżony , który argumentu tego nie przyjmował do wiadomości, w sposób dość głośny krytykował małżonkę , kierował do niej cyniczne uwagi oraz używał w sposób bezosobowy wulgarnego słownictwa. J. L. widząc problemy T. L. z alkoholem zainicjowała poddanie go przymusowemu leczeniu odwykowemu. Na mocy postanowienia sądowego oskarżony począwszy od wiosny 2016 r poddał się terapii w systemie ambulatoryjnym. Rodzina jest również odwiedzana przez kuratora H. R.. Leczenie odwykowe oskarżonego pogłębiło wzajemne nieporozumienia małżonków. Świadkami kłótni rodziców były ich dzieci. Małoletnia Z. L. (2) bardzo przeżywała ten fakt. Dziecko przeżywało również obcesowe i szorstkie traktowanie jej przez ojca , który nieraz podnosił głos. Zdarzyło się również , że oskarżony uderzył córkę po palcach tudzież złapał za szyję. W dniu 07 lutego 2017r J. L. złożyła wP. (...)w P. wniosek o dokonanie badań psychologicznych Z. L. (2) , która zgłaszała lęki przed ciemnością oraz przed wilkiem. W trakcie rozmów z dzieckiem psycholog A. G. ujawniła , że było ono obiektem agresywnych zachowań ze stron ojca.

( dowód: zeznania świadków: J. L. k.4v-5,79-79v; M. O. k.19v,80-80v; H. R. k.22v,80v-81; M. B. k.14v,81; S. L. k.17v,81-81v; A. G. k.31v-32,81v-82; M. L. k.25v,82-82v; T. P. k.82v;B. J. k.38v-39,82v-83; J. G. (1) k.44v,83; G. R. k.84v; zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k.1 ; dokumentacja z Poradni P. Pedagogicznej w P. k.13; odpis aktu urodzenia Z. L. (2) k.70 ; wyjaśnienia oskarżonego T. L. k.49v-50,78v-79 )

Oskarżony T. L. nie przyznał się do stawianego mu zarzutu. Wyjaśnił , iż zdarzało się że podnosił głos na żonę i dzieci . Również jego żona podnosi głos na dzieci . Zaprzeczył temu , że stosował siłę fizyczną wobec córki Z. L. (2). Małżonka zgłosiła go na terapię odwykową na którą uczęszcza. (zob. k.49v-50,78v-79).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd częściowo dał wiarę wyjaśnieniom nie przyznającego się do winy T. L.. Zdaniem sądu prawdziwe są wyjaśnienia oskarżonego w których przyznał , że zdarzało mu się reagować wybuchowo i podnosić głos na żonę i dzieci . Wyjaśnienie w tym kształcie znajduje potwierdzenie w zeznaniach przesłuchanych świadków w szczególności pokrzywdzonej J. L. (k.4v-5,79-79v). Między małżonkami dochodziło do nieporozumień między innymi na tle nadużywania alkoholu przez oskarżonego. Świadkami wybuchów złości T. L. były małoletnie dzieci w tym Z. L. (2). Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tej części w której zaprzeczył stosowaniu siły fizycznej wobec Z. L. (2). Wyjaśnienie w tej części sprzeczne jest z zeznaniem A. G. (k.31v-32,81v-82) , która uzyskała tę informację od małoletniej. Nadto sprzeczne jest z zeznaniem brata pokrzywdzonej , M. L. , który widział jak ojciec uderzył siostrę w celu dyscyplinującym w ręce (k.82-82v). Zdaniem sadu wyjaśniając w ten sposób oskarżony chciał zminimalizować swoją odpowiedzialność będąc świadomym tego , że karcenie fizyczne dzieci jest zabronione.

Sąd dał wiarę zeznaniu J. L. . Pokrzywdzona w sposób wiarygodny przedstawiła zachowanie małżonka w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia. Opisała , że T. L. straszył ją rozwodem , wydzielał jej pieniądze , podnosił na nią głos , manipulował , twierdził , że pokrzywdzona jest chora psychicznie. J. L. stwierdziła że ojciec nie krzyczał i nie wyzywał najmłodszej córki . Niemniej była ona świadkiem takich zachowań ojca wobec innych domowników. Nadto pokrzywdzona zeznała , iż nie była świadkiem aby T. L. stosował przemoc wobec Z. L. (2). Pokrzywdzona zeznawała szczerze , gdyż nie ukrywała iż wobec zachowań męża puszczały jej nerwy, co wiązało się z tym iż zdarzało się jej krzyczeć na oskarżonego .

Sąd podzielił zeznania innych przesłuchanych świadków M. O. (k.19v,80-80v) , H. R. (k.22v,80v-81), M. B. (k.14v,8) , S. L. (k.17v,81-81v) , A. G. (k.31v-32,81v-82) , M. L. (k.25v,82-82v), T. P. (k.82v), B. J. (k.38v-39,82v-83), J. G. (1) (k.44v,83) oraz G. R. (k.84v) . Świadkowie ci opisywali swoje spostrzeżenia w zależności od relacji łączących ich z oskarżonym tudzież pokrzywdzonymi. Należy podkreślić , że A. G. jako psycholog pracujący z małoletnią pokrzywdzoną opisała okoliczności o których dowiedziała się z ust dziecka. Zdaniem świadka brak jest podstaw aby prawdziwość słów Z. L. (2) kwestionować. Sąd to stwierdzenie podziela. Zachowanie ojca wobec dziecka uległo zdecydowanej poprawie , co znalazło również odbicie w jej opowiadaniach. Zauważyć należy ,że 6 letnia Z. żaliła się również na swoją matkę.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom ujawnionym podczas przewodu sądowego albowiem nie ujawniły się okoliczności nakazujące wątpić w ich prawdziwość.

Reasumując zebrane dowody sąd stanął na stanowisku , że sprawstwo T. L. nie budzi wątpliwości. Zachowanie oskarżonego z formalnego punktu widzenia nosi przynajmniej cechy przestępstwa naruszenia nietykalności cielesnej małoletniej Z. L. (2) z art. 217 § 1 kk. Przestępstwo zarzucone T. L. określone w przepisie art.207 § 1 kk może być popełnione umyślnie i w zasadzie z zamiarem bezpośrednim. Zdaniem Sądu Najwyższego znęcanie się oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych (psychicznych), powtarzających się albo jednorazowych, lecz intensywnych i rozciągniętych w czasie (wyr. SN z 8.2.1982 r., II KR 5/82, OSNPG 1982, Nr 8, poz. 114; wyr. SN z 24.10.2000 r., WA 37/00, L.; wyr. SA we Wrocławiu z 8.3.2012 r., II AKa 388/11, KZS 2012, Nr 6, poz. 41. Analizując negatywne zachowania oskarżonego na podstawie dostępnych dowodów sąd ustalił ,że małżeństwo T. L. i J. L. w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia weszło w fazę kryzysu. Pokrzywdzona czyniła małżonkowi wyrzuty , że nadużywa alkoholu. Z kolei oskarżony podnosił głos , krytykował pokrzywdzoną i kierował wobec niej złośliwe uwagi. Małżonkowie zastanawiali się nad rozwodem. T. L. nie kierował wobec żony słów wulgarnych , nie wypowiadał wobec niej gróźb bezprawnych ani nie używał siły fizycznej. Przesłuchani w sprawie domownicy tj J. L. i M. L. zeznawali , że ojciec nie stosował przemocy psychicznej bezpośrednio wobec małoletniej Z.. Dziecko było świadkiem agresywnych zachowań ojca , co oczywiście było u niego źródłem negatywnych przeżyć i emocji natomiast nie było ofiarą moralnego poniżania ze strony oskarżonego. Matka dziecka nie zaobserwowała aby ojciec stosował wobec najmłodszej córki karcenie fizyczne. Starszy brat M. zeznał o jednym takim przypadku . Przyjąć należy zatem , że sytuacje kiedy ojciec uderzył dziecko miały charakter incydentalny. Oskarżony uderzył dziecko w palce lub dłoń ewentualnie złapał je za szyję . Nie sprawił zapewne zbyt wielkiego bólu fizycznego , bardziej wyrządził krzywdę moralną u 6 letniej dziewczynki co ujawniono podczas badań psychologicznych. Zapewne oskarżony należy do grona osób aprobujących bicie dzieci jako metodę wychowawczą skoro wyjaśniał jak przed laty zbił syna za kradzież pieniędzy. Generalnie T. L. został opisany przez zeznających w sprawie świadków jako dobry mąż , ojciec i sąsiad. Oskarżony jest jednak nadpobudliwy , nierzadko nie panuje nad swoimi emocjami oraz ma problem z nadużywaniem alkoholu, choć akty złości miały u niego miejsce gdy był trzeźwy. Należy zauważyć , że oskarżony jest świadom swoich wad, pracuje nad sobą podejmując między innymi leczenie odwykowe. Oceniając zachowanie oskarżonego z punktu widzenia treści przepisu art. 115 § 2 kk przyjąć należy , że cechowało się minimalnym ładunkiem społecznej szkodliwości. Wyciągając taki wniosek sąd brał pod uwagę w szczególności rodzaj i charakter naruszonego przez oskarżonego dobra prawnego , rozmiar wyrządzonej szkody , sposób i okoliczności popełnienia czynu jak również postać zamiaru i motywację sprawcy. Reasumując sąd uznał za uzasadnione umorzenie postępowania karnego przeciwko oskarżonemu wobec stwierdzenia , iż społeczna szkodliwość czynu jest znikoma na zasadzie art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art.1 § 2 kk.

N podstawie art.618 § 3 kpk sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kuratora małoletniej pokrzywdzonej adw. J. G. (2) wynagrodzenie w kwocie 504 zł powiększone o podatek VAT. Orzekając w tym przedmiocie posiłkował się przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn.03.10.2016 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 poz.1714).

Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postepowania obciążył Skarb Państwa.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

- (...)

(...)