Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2025 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Gajewska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2025 r. w P.

sprawy z powództwa Kancelarii (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W.

przeciwko S. S.

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanego S. S. na rzecz powoda Kancelarii (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 43 550,00 zł (czterdzieści trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt złotych 0/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2020r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Zasądza od pozwanego S. S. na rzecz powoda Kancelarii (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 5 548,78 zł (pięć tysięcy pięćset czterdzieści osiem złotych 78/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

IV.  Nakazuje pobrać od powoda Kancelarii (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 149,66 zł (sto czterdzieści dziewięć złotych 66/100) tytułem niepokrytych wydatków na opinię biegłego.

V.  Nakazuje pobrać od pozwanego S. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 4 839,16 zł (cztery tysiące osiemset trzydzieści dziewięć złotych 16/100) tytułem niepokrytych wydatków na opinię biegłego.

VI.  Wyrokowi w punkcie I. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5 000,00 zł (pięć tysięcy złotych).

Sygn. akt I C 34/23

UZASADNIENIE

Kancelaria (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wytoczyła powództwo przeciwko S. S. o zapłatę kwoty 44 800 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 lipca 2019 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 6 listopada 2017 roku pomiędzy M. M., a pozwany S. S. zawarta została umowa pożyczki, na podstawie której M. M. udzieliła pozwanemu pożyczki w wysokości 45 500 złotych. Pozwany zobowiązał się zwrócić pożyczkę w terminie do 30 czerwca 2019 roku. Pozwany nie dokonał terminowej spłaty pożyczki. Na dzień wniesienia pozwu, do spłaty przez pozwanego pozostała kwota 44 800 złotych, która stała się wymagalna w dniu 1 lipca 2019 roku. M. M. podejmowała liczne próby polubownego rozwiązania sporu, jednak bezskutecznie. Następnie zleciła ona powódce windykację przedmiotowej wierzytelności, a w dniu 21 września 2022 roku zawarła z powódką umowę przelewu, której przedmiotem była cesja wierzytelności dochodzonej niniejszym pozwem. Pozwany został zawiadomiony o przelewie wierzytelności pismem z dnia 26 września 2022 roku.

Pozwany S. S. w odpowiedzi na pozew uznał powództwo do kwoty 5 000 złotych. Wniósł o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie i o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany podniósł, że do 2020 roku pozostawał z M. M. w nieformalnym związku. W czasie trwania tego związku pożyczył od M. M. kwotę 7 500 złotych. Przekazanie tych środków na rachunek bankowy pozwanego nastąpiło w dniu 27 października 2017 roku, natomiast w dniu 6 listopada 2017 roku spisane zostało oświadczenie, które miało charakter sporządzonego post factum zabezpieczenia spłaty ww. pożyczki. Pozwany zobowiązał się spłacać pożyczkę w ratach po 500 złotych miesięcznie i zgodnie z tym zobowiązaniem dokonał spłaty czterech pierwszych rat w łącznej kwocie 2 000 złotych. Następnie spłata pożyczki została za zgodą M. M. zawieszona na czas nieokreślony. Dopiero gdy związek stron umowy uległ - z inicjatywy pozwanego - zakończeniu, M. M. zaczęła domagać się spłaty pożyczki i to w kwocie wielokrotnie przewyższającej pierwotne zobowiązanie pozwanego.

Odnośnie treści przedłożonego przez powódkę pisma zatytułowanego „oświadczenie”, opatrzonego datą „06.11.2017”, pozwany podniósł, że na prośbę M. M. podpisał swoim imieniem i nazwiskiem czystą kartkę papieru oraz napisał widniejące nad jego podpisem zdania od słów „Zobowiązuję się do spłaty” do słów „Kwota będzie wpłacona na konto wymienione niżej”. Pozwany podniósł, że cała pozostała treść oświadczenia nie została napisana przez niego, nie była też sporządzona w jego obecności bądź w porozumieniu z nim.

Pozwany podniósł, że udzielona mu przez M. M. w 2015 roku pożyczka w kwocie 5 000 złotych została przez niego w całości spłacona. Zaprzeczył, że w dniu 6 listopada 2017 roku otrzymał od M. M. tytułem pożyczki kwotę 33 000 złotych.

Sąd ustalił, co następuje:

M. M. i S. S. pozostawali do 2020 roku w nieformalnym związku. (bezsporne)

W dniu 23 lipca 2015 roku M. M. udzieliła S. S. pożyczki w kwocie 5 000 złotych. Kwota pożyczki została przelana z rachunku bankowego M. M. o numerze (...) na rachunek bankowy S. S. o numerze (...).

W dniu 27 października 2017 roku M. M. udzieliła S. S. pożyczki w kwocie 7 500 złotych. Ta kwota pożyczki również została przelana z rachunku bankowego M. M. o numerze (...) na wskazany wyżej rachunek bankowy S. S..

W dniu 6 listopada 2017 roku M. M. udzieliła S. S. pożyczki w kwocie 33 000 złotych. Kwota pożyczki została przekazana S. S. w gotówce w miejscu jego zamieszkania.

Na potwierdzenie zawarcia ww. umów pożyczek i tytułem zabezpieczenia ich spłaty, w dniu 6 listopada 2017 roku S. S. własnoręcznie sporządził i podpisał „oświadczenie”, w treści którego podał, że otrzymał od M. M. pożyczkę w kwocie 45 500 złotych i zobowiązuje się ją spłacić do drugiej połowy 2019 roku, przy czym spłata nastąpi w ratach w wysokości po co najmniej 500 złotych miesięcznie, płatnych do 15-ego dnia każdego kolejnego miesiąca na wskazany w oświadczeniu rachunek bankowy M. M. o numerze (...). Rachunek ten M. M. otworzyła na potrzeby spłaty ww. pożyczki przez S. S..

(dowód: zeznania świadka M. M. k. 84v-85; potwierdzenie przelewu kwoty 5 000 zł i 7 500 zł k. 11-12; potwierdzenie wypłaty gotówki z kasy k. 90; zeznania świadka E. C. k. 85-85v; oświadczenie z dnia 06.11.2017 r. k. 88; opinia biegłego sądowego z zakresu grafologii wraz z opinią uzupełniającą k. 133-156v i 210-212)

Tytułem spłaty ww. pożyczki S. S. uiścił na rzecz M. M. łącznie 1 950 złotych, z czego kwotę 1 000 złotych w czterech ratach po 250 złotych wpłaconych na wskazany w ww. oświadczeniu rachunek bankowy.

(dowód: zeznania świadka M. M. k. 85; wyciąg z rachunku bankowego k. 15-16 i 63)

W dniu 28 lipca 2022 roku M. M. wezwała S. S. do zapłaty. Wezwanie pozostało bezskuteczne.

W dniu 21 września 2022 roku M. M. zawarła z Kancelarią (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. umowę w zakresie postępowania sądowego i egzekucyjnego, w ramach której udzieliła ww. spółce pełnomocnictwa do prowadzenia w jej imieniu wszelkich czynności windykacyjnych, w tym wszczęcia i prowadzenia postępowania sądowego i egzekucyjnego, w celu wyegzekwowania od dłużnika S. S. wierzytelności wynikającej z oświadczenia sporządzonego w dniu 6 listopada 2017 roku.

(dowód: wydruk korespondencji sms k. 17 i 13; umowa w zakresie postępowania sądowego i egzekucyjnego k. 18-21)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki podlegało uwzględnieniu w części.

W myśl art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, że pozwany otrzymał od M. M. pożyczkę w łącznej kwocie 45 500 złotych, którą zobowiązał się zwrócić do dnia 30 czerwca 2019 roku, jednak z obowiązku tego nie wywiązał się w całości. Na dzień orzekania w sprawie zwrócona przez niego kwota wynosiła jedynie 1 950 złotych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że z zeznań świadka M. M. oraz z treści przedłożonych przez powódkę i załączonych do akt sprawy potwierdzeń przelewów, wynika, że

- w dniu 23 lipca 2015 roku M. M. przelała na należący do pozwanego rachunek bankowy o numerze (...) kwotę 5 000 złotych tytułem pożyczki,

- w dniu 27 października 2017 roku M. M. przelała na wskazany wyżej rachunek bankowy pozwanego kwotę 7 500 złotych tytułem pożyczki,

- w dniu 6 listopada 2017 roku M. M. udzieliła pozwanemu pożyczki w kwocie 33 000 złotych, którą to kwotę w gotówce przekazała pozwanemu w miejscu jego zamieszkania.

Pozwany przyznał, że otrzymał od M. M. tytułem pożyczki ww. kwotę 5 000 złotych, przy czym podniósł, że pożyczkę tę spłacił w całości. Na poparcie swoich twierdzeń nie przedłożył jednak żadnych dowodów, a twierdzeniom tym stanowczo zaprzeczyła przesłuchana w charakterze świadka M. M..

Pozwany przyznał także, że otrzymał od M. M. tytułem pożyczki ww. kwotę 7 500 złotych i podniósł, że tytułem spłaty uiścił na rzecz pożyczkodawczyni łącznie kwotę 2 000 złotych. Na dowód powyższego pozwany przedłożył wyciąg ze swojego rachunku bankowego (k. 63). W tym miejscu należy zauważyć, że ze wspomnianego wyciągu z rachunku wprost wynika, że pozwany spłacił 1 000 złotych (4 x 250 zł), nie zaś 2 000 złotych. Tak też wynika z wyciągu przedłożonego przez powódkę, a znajdującego się na kartach 15-16 akt sprawy.

Pozwany zaprzeczył, że otrzymał od M. M. tytułem pożyczki gotówkę w kwocie 33 000 złotych. W ocenie Sądu, twierdzeniom tym przeczy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

W aktach sprawy znajduje się oświadczenie opatrzone datą „06.11.2017”, napisane ręcznie i podpisane imieniem i nazwiskiem pozwanego (k. 88), z treści którego wynika, że pozwanemu udzielona została przez M. M. pożyczka w kwocie 45 500 złotych, którą pozwany zobowiązał się spłacić do drugiej połowy 2019 roku, przy czym spłata miała nastąpić w ratach w wysokości po co najmniej 500 złotych miesięcznie, płatnych do 15-ego dnia każdego kolejnego miesiąca na wskazany w oświadczeniu rachunek bankowy M. M. o numerze (...).

Powołana w sprawie biegła sądowa z zakresu badania autentyczności pisma ręcznego, S. P., w sporządzonej na piśmie opinii stwierdziła jednoznacznie, że ww. oświadczenie (za wyjątkiem grafizmu widniejącego pod podpisem pozwanego „M. M. 06.11.2017.”) zostało sporządzone przez pozwanego S. S.. W opinii uzupełniającej biegła rzeczowo i merytorycznie odniosła się do zarzutów pełnomocnika pozwanego.

Sąd w pełni podziela opinię podstawową i opinię uzupełniającą biegłej grafolog, bowiem spełniały one stawiane im wymogi, odzwierciedlały staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadały w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. W ocenie Sądu opinie biegłej S. P. sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Są rzetelne i logiczne. Sam fakt, że opinia ta jest niekorzystna dla jednej ze stron, nie dyskwalifikuje jej.

Z uwagi na powyższe, Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego, w których podał on, że na omawianym oświadczeniu napisał jedynie zdania od słów „Zobowiązuję się do spłaty” do słów „Kwota będzie wpłacona na konto wymienione niżej” i podpisał się swoim imieniem i nazwiskiem, zaś cała pozostała treść oświadczenia nie została napisana przez niego, nie była sporządzona w jego obecności ani w porozumieniu z nim.

W tym miejscu należy zauważyć, że wspomniana wyżej spłata przez pozwanego czterech rat udzielonej mu przez M. M. pożyczki, rozpoczęła się 13 listopada 2017 roku, a więc bezpośrednio po spisaniu przedmiotowego oświadczenia, i na wskazany w tym oświadczeniu rachunek bankowy M. M.. Pozwany zeznał, że za zgodą M. M., z którą pozostawał na ten czas w nieformalnym związku, dalsza spłata rat pożyczki została zawieszona. Wznowienia spłaty M. M. zaczęła domagać się po ustaniu ich związku. Tak też zeznała świadek M. M., która dodała, że widniejący w oświadczeniu rachunek bankowy otworzyła na potrzeby spłaty przedmiotowej pożyczki przez pozwanego. Zeznała również, że tytułem spłaty przedmiotowej pożyczki otrzymała od pozwanego łącznie 1 950 złotych.

Wskazać należy, że pomniejszenie widniejącej w omawianym oświadczeniu kwoty 45 500 złotych o pozostające poza sporem, bo przyznane przez pozwanego, pożyczki w kwocie 5 000 i 7 500 złotych, daje kwotę 33 000 złotych. Świadek M. M. zeznała, że środki finansowe w kwocie 33 000 złotych wzięła ze swojego mieszkania. W tym miejscu należy zauważyć, że w aktach sprawy znajduje się przedłożony przez powódkę wydruk operacji bankowej, z którego wynika, że w dniu 17 lipca 2017 roku M. M. wypłaciła w kasie banku ze swojego rachunku o numerze (...) kwotę 39 600 złotych.

Nie bez znaczenia, zdaniem Sądu, są również zeznania świadka E. C., która zeznała, że pozostawała w nieformalnym związku z bratem pozwanego, od którego powzięła informację, że pozwany jest winien M. M. środki finansowe w kwocie 50 000 złotych. Świadek dodała, że z posiadanych przez nią informacji wynika, że pozwany pożyczał pieniądze jeszcze od innych kobiet.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. M. i E. C. oraz załączonym do akt sprawy i omówionym wyżej dokumentom w postaci: oświadczenia z dnia 06.11.2017 r., wyciągów z rachunków bankowych, potwierdzeń przelewów, potwierdzenia operacji bankowej, albowiem wzajemnie się uzupełniały. Dokumenty nie budziły ponadto żadnych wątpliwości co do ich wiarygodności i autentyczności, a zeznania jawiły się jako szczere.

Z uwagi na powyższe, Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego, w których podał on, że jedynymi pożyczkami, jakie zostały mu udzielone przez M. M. były pożyczki w kwocie 5 000 i 7 500 złotych.

W świetle omówionego wyżej materiału dowodowego, zdaniem Sądu, opinia biegłej grafolog, z której wynika, że grafizmy umieszczone na przedłożonej przez pozwanego i załączonej do akt sprawy nadpalonej kartce papieru (k. 201) nie zostały naniesione przez pozwanego, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i nie zmienia faktu, że oświadczenie znajdujące się na karcie 88 akt sprawy i stanowiące w sprawie dowód umowy pożyczki, zostało własnoręcznie napisane przez pozwanego.

Reasumując, Sąd uznał za udowodnione w sprawie, że M. M. udzieliła pozwanemu pożyczki w łącznej kwocie 45 500 złotych, którą pozwany spłacił do kwoty 1 950 złotych.

W sprawie bezspornie ustalono, że M. M. udzieliła powodowej Kancelarii (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. pełnomocnictwa do wytoczenia i prowadzenia w jej imieniu niniejszego procesu. Legitymacja czynna powódki nie była kwestionowana przez pozwanego.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 720 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz postanowień umowy pożyczki potwierdzonej pisemnym oświadczeniem z dnia 6 listopada 2017 roku, Sąd orzekł, jak w punkcie I. wyroku i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 43 550 złotych (45 500 zł – 1 950 zł = 43 550 zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.

Niewątpliwie powódce należne są odsetki za czas opóźnienia pozwanego w spłacie pożyczki. Podstawę roszczenia odsetkowego stanowi przepis art. 481 § 1 k.c. Stopa odsetek nie została oznaczona w umowie, dlatego powódce należą się odsetki ustawowe za opóźnienie, co wynika z art. 481 § 2 k.c. Z uwagi na nieostre wskazanie w oświadczeniu, w jakiej dacie ma nastąpić spłata pożyczki - „do drugiej połowy 2019 roku”, Sąd stanął na stanowisku, iż spłata ta mogła w zasadzie nastąpić aż do końca 2019 roku, z tego też względu zasądził odsetki od roszczenia głównego od dnia 1.01.2020 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu, wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c., biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powódkę w 97%. Koszty poniesione przez powódkę wyniosły łącznie 5 857 złotych, na co składają się: kwota 2 240 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego i kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Zatem 97% ze wskazanej kwoty wynosi 5 681,29 złotych. Natomiast koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 4 417 złotych, na co składa się: kwota 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych z tytułu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i kwota 800 złotych z tytułu zaliczki na poczet wynagrodzenia powołanego w sprawie biegłego grafologa. Pozwany wygrał sprawę w 3%, stąd należna mu kwota wynosi 132,51 złote. Sąd dokonał kompensacji kosztów i zasądził od pozwanego na rzecz powódki 5 548,78 złotych (5 681,29 zł – 132,51 zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

Koszt wynagrodzenia powołanego w sprawie biegłego sądowego z zakresu grafologii wyniósł łącznie 5 788,82 złotych i do kwoty 800 złotych pokryty został z wpłaconej przez pozwanego zaliczki, zaś do kwoty 4 988,82 złotych pokryty został tymczasowo z budżetu Skarbu Państwa. Mając na uwadze wynik procesu, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755), Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu od powódki kwotę 149,66 złotych (4 988,82 zł x 3%), a od pozwanego kwotę 4 839,16 złotych (4 988,82 zł x 97%) - tytułem zwrotu wydatków na opinię biegłego, które tymczasowo wyłożone zostały przez Skarb Państwa.

sędzia Anna Gajewska