Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

POSTANOWIENIE

Dnia 30 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska

po rozpoznaniu w dniu 30.03.2021r. w Piszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy N. – Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w N.

przeciwko Gminie P. – Miejsko-Gminnemu Ośrodkowi Pomocy (...) w P.

o zapłatę

na podstawie art. 199 § 1 pkt. 1)

p o s t a n a w i a:

odrzucić pozew.

Sygn. akt I C 123/21

UZASADNIENIE

Powódka Gmina N. – Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy (...) w N. wniosła pozew o zapłatę kwoty 42 558,68 złotych przeciwko Gminie P. – Miejsko-Gminnemu Ośrodkowi Pomocy (...) w P..

Uzasadniając roszczenie wskazała, że powódka na skutek wszczęcia postępowania na wniosek M. M. z dnia 4 grudnia 2018 roku przyznała na rzecz M. M. odpłatnie częściowo usługi opiekuńcze w postaci pomocy w zaspokojeniu codziennych potrzeb życiowych, które będą realizowane w miejscu zamieszkania M. M..

Sąd Okręgowy w Krakowie XI Wydział Cywilny Rodzinny postanowieniem z 10 stycznia 2019 roku w sprawie sygn. akt XI Ns 481/18 ubezwłasnowolnił całkowicie M. M.. Następnie, postanowieniem Sądu Rejonowego w Wieliczce z 6 czerwca 2019 roku w sprawie IV RNs 132/19 ustanowiono opieką prawną dla ubezwłasnowolnionej całkowicie. Obowiązki opiekuna prawnego powierzono I. N. zamieszkałej w P..

Wobec powyższego powódka wskazała, że właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie. Natomiast miejscem zamieszkania osoby pozostającej pod opieką jest miejsce zamieszkania opiekuna. Miejscem zamieszkania opiekuna M. M. jest miejscowość P..

Powódka skontaktowała się z pozwaną, informując o zmianie właściwości, a w konsekwencji o powstaniu obowiązku świadczenia usług opiekuńczych przez pozwaną na rzecz M. M.. Pozwana odmówiła uznania swojej właściwości.

Powódka podjęła decyzję, że usługi opiekuńcze na rzecz M. M. będą świadczone przez Gminę N.. Powódka zastrzegła jednocześnie, że pozwana będzie obowiązana do zwrotu na rzecz powódki wydatków poniesionych w związku z przyznanym świadczeniem na rzecz M. M..

Pismem z 27 czerwca 2019 roku powódka wezwała pozwaną do uznania długu w zakresie wydatków związanych z usługami opiekuńczymi świadczonymi na rzecz M. M.. Pismem z 24 lipca 2019 roku pozwana odmówiła uznania długu, wskazując, że nie jest organem właściwym do refundacji świadczenia realizowanego przez powódkę.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z 2 marca 2021 roku w sprawie sygn. akt I Nc 82/21 Sąd Rejonowy w Piszu zasądził na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia.

Pozwana w terminie złożyła sprzeciw do nakazu zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu wskazała, że powódka nigdy nie przedstawiła pozwanej dowodów na poniesienie jakichkolwiek świadczeń na rzecz M. M., ani też nigdy nie występowała w stosunku do pozwanej z żądaniem zwrotu w jakikolwiek sposób udokumentowanych środków finansowych. Pozwana wskazała, że powódka występowała jedynie z żądaniem uznania przez pozwaną zmiany właściwości, która jej zdaniem nastąpiła w wyniku ustanowienia opiekuna prawnego dla M. M., a który to opiekun zamieszkuje na terenie Gminy pisz.

Pozwana podkreśliła, że powódka arbitralnie, bez wszczęcia sporu kompetencyjnego, zgodnie z przepisami prawa administracyjnego, uznała pozwaną za zobowiązaną do refundacji świadczonych przez siebie usług opiekuńczych dla osoby zamieszkującej na terenie swojego działania.

Pozwana wskazała, że powódka chce przerzucić swoje obowiązki, wynikające z zasad prawa administracyjnego stanowiącego o zadaniach gmin, na pozwaną, pomimo, że w swoich autonomicznie i arbitralnie wydanych decyzjach, bez informowania o toczącym się postępowaniu w przedmiotowym zakresie pozwanej, wskazała samą siebie, jako tą, która ma realizować zadania we własnym zakresie i z własnych środków.

Pozwana dodatkowo wskazała, że powódka, pominąwszy przewidziane w prawie administracyjnym rozstrzygnięcia, próbuje dochodzić swoich roszczeń na drodze przewidzianej dla sporów z zakresu prawa cywilnego.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 15 § 1 pkt 4 w związku z art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.), dalej jako "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzyga spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej. Przez spór o właściwość, o którym mowa w art. 4 p.p.s.a., należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa organy administracji publicznej, jednocześnie uważają się za właściwe do załatwienia konkretnej sprawy (spór pozytywny) lub też żaden z nich nie uważa się za właściwy do jej załatwienia (spór negatywny). Spór między organami jednostek samorządu terytorialnego, niemającymi wspólnego dla nich organu wyższego stopnia, jest sporem o właściwość, rozstrzyganym przez sąd administracyjny (art. 22 § 1 pkt 1 k.p.a.). Rozstrzyganie sporów o właściwość, należących do sądów administracyjnych, objęte jest właściwością Naczelnego Sądu Administracyjnego (art. 15 § 1 pkt 4 p.p.s.a.).

To w kognicji sądów administracyjnych, obok sprawowania wymiaru sprawiedliwości w zakresie kontroli administracji publicznej, pozostaje rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i sporów o właściwość między organami administracji publicznej (por. J. Drachal, J. Jagielski, P. Gołaszewski [w:] Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Warszawa 2011, s. 73). W obrębie sądownictwa administracyjnego rozstrzyganie wyżej wymienionych sporów należy do wyłącznej kompetencji NSA (art. 15 § 1 pkt 4 p.p.s.a.).

W niniejszej sprawie doszło do sporu kompetencyjnego między powódką Gminą N. – Miejsko-Gminnym Ośrodkiem Pomocy (...) w N., a Gminą P. – Miejsko-Gminnym Ośrodkiem Pomocy (...) w P..

Sama strona powodowa w uzasadnieniu pozwu wskazała, że pozwana odmówiła uznania swej właściwości, co oznaczało, że aby doszło do jej uznania przez pozwaną, konieczne byłoby wdanie się w spór rozstrzygany na drodze administracyjnej. Wskazała przy tym, że zgodnie z art. 22 § 1 pkt 1 k.p.a. właściwy do rozstrzygnięcia sporu o właściwość w niniejszej sprawie byłby sąd administracyjny.

Unikając drogi administracyjnej odpowiedniej dla rozstrzygnięcia występującej w niniejszej sprawie kwestii spornej, strona powodowa miała zamiar przerzucić ciężar rozstrzygnięcia, który organ jest właściwy do wypłaty świadczeń na rzecz uprawnionego, na sąd powszechny. W tym miejscu należy podkreślić, iż w treści pozwu powódka sama wskazuje, że sądem właściwym do rozpoznania sporu kompetencyjnego jest Sąd Administracyjny. Tym samym, wydając wyrok na skutek powództwa wniesionego przez Gminę N. – Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy (...) w N., Sąd powszechny rozstrzygnąłby spór istniejący między stronami co do tego, który z ośrodków jest właściwy do wypłaty świadczeń dla osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej, co za tym idzie - musiałby wejść w kompetencje Sądu Administracyjnego, jednak wskazać należy, że Sąd w niniejszej sprawie nie ma uprawnień do rozstrzygania takich sporów kompetencyjnych.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż właściwość, a z co za tym idzie odpowiedzialność pozwanej, może być ustalona jedynie w drodze postępowania administracyjnego. Tak, więc droga sądowa w niniejszej sprawie jest niedopuszczalna, z uwagi na to, iż roszczenie powódki nie ma charakteru cywilnoprawnego.

Reasumując Sąd w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz art. 199 §1 pkt 1 kpc i art. 2 kpc postanowił jak w sentencji orzeczenia.