I C 179/24 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Piszu z 2024-11-20

Sygn. akt I C 179/24

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Anna Gajewska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2024 r. w P.

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w P.

przeciwko S. K., J. K. (1)

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanych S. K., J. K. (1) solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w P. kwotę 9 664,87 zł (dziewięć tysięcy sześćset sześćdziesiąt cztery złote 87/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19.03.2024r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanych S. K., J. K. (1) solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w P. kwotę 500,00 zł (pięćset złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 179/24

UZASADNIENIE

Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ulicy (...) w P. wytoczyła powództwo przeciwko S. K. oraz J. K. (1) o zapłatę kwoty 9 664,87 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwani są spadkobiercami po zmarłej babci J. K. (2) właścicielce lokalu mieszkalnego położonego w P. przy ulicy (...). Pozwani zalegają z opłatami związanymi z utrzymaniem tego mieszkania, jak również z utrzymaniem nieruchomości wspólnej.

Pomimo upływu terminów zapłaty zakreślonych przez powoda w wezwaniach do zapłaty pozwani nie uiścili dochodzonej kwoty. Na dzień 29 lutego 2024 roku pozwani zalegali z uiszczeniem czynszu na kwotę 7 197,31 złotych, za okres od 1 marca 2021 roku do 29 lutego 2024 roku, funduszu remontowego na kwotę 1 303,56 złotych za okres od dnia 1 marca 2021 roku do 29 lutego 2024 roku oraz za gospodarowanie odpadami komunalnymi na kwotę 1 303,56 złotych za okres od dnia 1 marca 2021 roku do dnia 29 lutego 2024 roku. Odsetki ustawowe liczone są od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wezwanie do zapłaty pozostało bez odpowiedzi.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 25 marca 2024 roku, wydanym w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanym zapłacić solidarnie na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania (k. 20).

K. K. oraz J. K. (3) jako przedstawiciele ustawowi małoletnich pozwanych J. K. (1) oraz S. K. w przepisanym terminie wnieśli sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty oraz wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu przedstawicielka ustawowa przyznała, że Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 22 września 2020 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 63/20 stwierdził, że spadek po J. K. (2) nabyli na mocy ustawy jej synowie J. K. (4) i J. K. (5) oraz wnuki S. K. i J. K. (1). Przedstawicielka ustawowa małoletnich wówczas pozwanych podjęła czynności zmierzające do uchylenia się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenia woli o odrzuceniu spadku po J. K. (2), jednak czynności te okazały się nieskuteczne. Następnie do Sądu został złożony wniosek o dział spadku po J. K. (2). Wobec braku zgody sądu rodzinnego na zaproponowany sposób działu spadku i zniesienia współwłasności wniosek został zwrócony.

Przedstawicielka ustawowa podkreśliła, że spadkobiercy nigdy nie korzystali z lokalu mieszkalnego oraz nigdy nie mieli woli korzystania. Lokal ten jest zajmowany przez J. K. (4) i J. K. (5). Lokal ten miał przypaść na współwłasność wymienionym, co było wolą J. K. (2) i do tego miało zmierzać odrzucenie spadku przez K. K., a następnie czynności zmierzające do odrzucenia spadku w imieniu małoletnich wówczas S. K. i J. K. (1), które okazały się nieskuteczne.

W ocenie przedstawicielki ustawowej wystąpienie z powództwem jedynie w stosunku do S. K. i małoletniego J. K. (1) stanowi nadużycie prawa i jako takie nie powinno korzystać z ochrony.

Przedstawicielka ustawowa wskazała, że powództwo wobec małoletniego J. K. (1) jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Sąd ustalił, co następuje:

Postanowieniem z 22 września 2020 roku Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie I Ns 63/20 stwierdził, że spadek po J. K. (2) zmarłej 3 grudnia 2018 roku w P. ostatnio zamieszkałej w P. na podstawie ustawy nabyli syn J. K. (4) w 2/6 części, syn J. K. (5) w 2/6 części, wnuk S. K. w 1/6 części oraz wnuk J. K. (1) w 1/6 części.

W związku ze spadkobraniem S. K. oraz J. K. (1) nabyli po 1/6 udziału w prawie własności lokalu mieszkalnego, dla którego Sąd Rejonowy w Piszu IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...).

(dowód: postanowienie z 22.09.2020r. sygn. akt I Ns 63/20 k. 8, odpis treści księgi wieczystej k. 9-13)

Właściciele lokalu mieszkalnego nie płacili należności na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, w tym czynszu, opłat za odpady komunalne oraz należności wynikających z funduszu remontowego od 1 marca 2021 roku do 29 marca 2024 roku.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wzywała właścicieli lokalu mieszkalnego do zapłaty zaległości pismem z 10 października 2023 roku. Pismo zostało doręczone 16 listopada 2023 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty z 10.10.2023r. wraz z potwierdzeniem doręczenia k. 5-6, karta kontowa k. 14-16)

Wspólnota Mieszkaniowa (...) dochodzi należności również od pozostałych właścicieli mieszkania J. K. (4) oraz J. K. (5)

(dowód: zawiadomienie k. 55-55v, odpis nakazu zapłaty k. 57, 58, zawiadomienie k. 59-59v)

Sąd zważył, co następuje:

Właściciele lokali posiadają nie tylko liczne prawa ale także i obowiązki, szczególnie gdy dotyczy to wspólnoty mieszkaniowej.

Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1048), każdy z właścicieli lokali położonych w obrębie jednej nieruchomości ma odpowiedni udział w części wspólnej budynku. To z kolei rodzi obowiązki, jak na przykład dbanie o należyte utrzymanie porządku na klatce czy w piwnicy budynku.

Zgodnie z treścią art. 12 wymienionej wyżej ustawy, właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach.

Podstawowym obowiązkiem każdego właściciela lokalu jest oczywiście ponoszenie opłat eksploatacyjnych, a także utrzymywanie lokalu w należytym stanie, przestrzeganie porządku domowego, uczestniczenie w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystanie z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałanie z nimi w ochronie wspólnego dobra (art. 13 cytowanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 14 cyt. ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację;

2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę;

3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali;

4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości;

5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Na pokrycie powyższych kosztów właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 cyt. ustawy).

Pozwany S. K. oraz przedstawicielka ustawowa pozwanego J. K. (1) przyznali, że nie ponosili opłat związanych z przedmiotowym lokalem mieszkalnym. Wskazywali jednak, że należność powinna być dochodzona od osób, które faktycznie mieszkają w lokalu mieszkalnym. Podnieśli także, że nie otrzymali wezwania do zapłaty, a także, że dochodzenie należności od nich jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego.

Ze znajdujących się w aktach sprawy dowodów wynika, że wobec pozostałych właścicieli powódka również dochodzi swojego roszczenia. Nie ma to jednak znaczenia dla zasadności roszczenia powódki wobec pozwanych w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 366 k.c. kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Zaś solidarność zobowiązania pozwanych wynika z treści art. 1034 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego do chwili działu spadku spadkobiercy ponoszą solidarną odpowiedzialność za długi spadkowe. Jeżeli jeden ze spadkobierców spełni świadczenie, może on żądać zwrotu od pozostałych spadkobierców w częściach, które odpowiadają wielkości jego udziałów. Powódka mogła więc żądać spełnienia świadczenia od pozwanych J. K. (1) i S. K., nawet gdyby nie dochodziła roszczenia od pozostałych właścicieli lokalu mieszkalnego.

Niesłusznie też pozwany oraz przedstawiciele ustawowi małoletniego pozwanego zarzucają powódce brak doręczeń wezwania do zapłaty. Pozwani byli świadomi posiadania lokalu mieszkalnego. To przedstawiciele ustawowi nie sprostali obowiązkowi poinformowania Wspólnoty Mieszkaniowej o swoim adresie zamieszkania oraz adresie do korespondencji.

Na wynik procesu nie mogły mieć wpływu starania przedstawicielki ustawowej o uchylenie się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenia woli po J. K. (2), a także zwrot wniosku o dział spadku. Nie ma to bowiem znaczenia w niniejszej sprawie. Nadto konieczność złożenia wniosku o uchylenie się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenie woli, a także informacja o zwrocie wniosku o dział spadku może świadczyć o braku zachowania należytej staranności w prowadzeniu spraw małoletnich przez przedstawicieli ustawowych.

Chybionym okazał się również zgłoszony zarzut naruszenia art. 5 k.c. Zgodnie z przepisem art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Zasady współżycia społecznego należą do kategorii klauzul generalnych, dzięki którym po pierwsze możliwa jest indywidualizacja rozstrzygnięć opartych na przepisach prawa, które z natury mają formę ogólną, po drugie możliwe jest łagodzenie rygoryzmu prawa oraz po trzecie zapewniają normom prawnym dostateczny stopień elastyczności. Chodzi więc o normy społeczne, których przestrzegać musi każdy człowiek i obywatel i które mają znaczenie ogólne dla wszystkiego rodzaju stosunków społecznych, w tym także i prawnych. Zasady te nie są statuowane przez organy państwowe lecz rodzą się samoistnie w społeczeństwie.

W niniejszej sprawie należy przyjąć, iż roszczenie powódki skierowane przeciwko S. K. i J. K. (1) korzysta z przynależnej ochrony prawnej, jako nie kłócące się z zasadami współżycia społecznego. Przede wszystkim należy zauważyć, że okoliczności mające świadczyć – zdaniem pozwanych – o braku obowiązku poniesienia dochodzonych należności, wynikają ze stosunków pomiędzy nimi a ich wujami. Według pozwanych to ich wujowie, jako osoby faktycznie zajmujące mieszkanie powinni ponosić należności związane z lokalem mieszkalnym. Brak zainteresowania ze strony pozwanego S. K. oraz przedstawicieli ustawowych pozwanego J. K. (1) lokalem mieszkalnym, brak porozumienia z pozostałymi współwłaścicielami co do zasad ponoszenia opłat związanych z lokalem mieszkalnym nie mogą negatywnie wpływać na pozycję i uprawnienia Wspólnoty Mieszkaniowej. Wspólnota Mieszkaniowa działa w interesie wszystkich mieszkańców, co obliguje ją do dochodzenia należnych kwot z tytułu opłat związanych z lokalem, w tym od pozwanych. Skoro pozwani nie chcą przedmiotowego lokalu mieszkalnego powinni poczynić starania o wyzbycie się prawa własności lokalu, przykładowo poprzez sprzedaż należących do nich udziałów. Pozwani nie mogą bronić się twierdzeniami, że nie przebywają w lokalu mieszkalnym i nie zamierzają z niego korzystać.

W związku z powyższym, Sąd nie miał wątpliwości aby uznać zasadność roszczenia pozwu. Wysokość zobowiązania została należycie przez powódkę udokumentowana i nie była kwestionowana przez pozwanych.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie powołanych wyżej przepisów ustawy o własności lokali, zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 9 664,87 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie od 19 marca 2024 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 500 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Agnieszka Zuzga
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Piszu
Osoba, która wytworzyła informację:  sędzia Anna Gajewska
Data wytworzenia informacji: