Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Gajewska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 sierpnia 2024 r. w P.

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w Z. w Szwajcarii

przeciwko Ł. S.

o zapłatę

o r z e k a

- oddala powództwo.

Sygn. akt I C 194/24

UZASADNIENIE

(...) z siedzibą w Z. wytoczył powództwo przeciwko Ł. S. o zapłatę kwoty 7 029,55 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu pozwany wskazał, że stronę pozwaną oraz pierwotnego wierzyciela (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością łączyła umowa pożyczki nr (...) zawarta w dniu 24 lutego 2020 roku, która została zawarta za pośrednictwem platformy internetowej pośrednika kredytowego (...) sp. z o.o. Na podstawie wymienionej umowy pozwanemu zostały udostępnione środki pieniężne w łącznej kwocie 4 300 złotych na okres 30 dni. Pozwany zobowiązał się do ich zwrotu wraz z należnymi kosztami udzielenia pożyczki, w terminie wynikającym z zawartej przez strony umowy.

Za pośrednictwem strony internetowej pośrednika kredytowego strona pozwana samodzielnie zarejestrowała się, podając swoje dane, w tym między innymi, imię, nazwisko, PESEL, adres zamieszkania. Na tym etapie strona pozwana zapoznała się również z umową pożyczki oraz formularzem informacyjnym. Po zalogowaniu się strony pozwanej, przez system (...), pożyczkodawca zweryfikował dane osobowe i adresowe pozwanej, zdolność kredytową pozwanego i poinformował o przyznanym pozwanemu limicie pożyczkowym. Weryfikacja nastąpiła bezpośrednio przez konto bankowe strony pozwanej. Na to samo konto została później przelana kwota pożyczki.

Całkowite zadłużenie z powyższego tytułu uwzględniające wszelkie dokonane przez pozwanego wpłaty na dzień wniesienia pozwu wynosi 7 029,55 złotych, w tym:

- kwotę 4 300 złotych - należności głównej wynikającej z wartości niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki,

- kwotę 1 548,55 złotych - należność odsetek umownych liczonych przez powoda od dnia następnego po terminie zwrotu pożyczki tj. 24 lutego 2020 roku, do dnia poprzedzającego złożenie niniejszego pozwu od kwoty należności głównej zgodnie z zawartą umową pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a pozwanym,

- kwotę 1 181 złotych - z tytułu opłat związanych z realizacją umowy zawartej pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a pozwanym według stawek określonych w umowie.

W związku z niedotrzymaniem przez stronę pozwaną zobowiązań dotyczących warunków spłaty pożyczki niespłacone należności wynikające z zawartej umowy stały się natychmiast wymagalne. Po zawarciu umowy cesji wierzytelności, strona powodowa zawiadomiła pozwanego o dokonaniu przelewu wierzytelności oraz wezwała do zapłaty zaległości. Strona pozwana do dnia wniesienia pozwu nie uregulowała należności dochodzonych pozwem, nie odpowiedziała na wezwanie do zapłaty, jak również nie zakwestionowała roszczenia. Powód podjął próbę polubownego rozwiązania sporu kierując do strony pozwanej ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty. Termin upłynął bezskutecznie.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. Sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew. Pozwany Ł. S. nie złożył w niniejszej sprawie odpowiedzi na pozew, tak więc Sąd uprawniony był do wydania wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z treścią art. 339 § 2 k.p.c., w przypadku wydania wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości. W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 r. w sprawie III CR 153/72).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 k.p.c., ciążył na nim obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodził skutki prawne.

Należy podkreślić, iż powód nie przedłożył Sądowi żadnych dokumentów, które potwierdzałyby, że strony łączyła powołana w pozwie umowa pożyczki z której warunków pozwany się nie wywiązał. Powód skupił się w niniejszej sprawie jedynie na wykazaniu swojej legitymacji procesowej. Brak jest jednak dowodu czy umowa, na którą powołuje się powód, została zwarta. Do zamknięcia rozprawy powód, zastąpiony przez profesjonalnego pełnomocnika, nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających zasadność roszczenia. Brak jest potwierdzenia, że pozwany złożył oświadczenie woli o zawarciu umowy kredytowej czy też, że kwota wskazana w pozwie została wypłacona pozwanemu. Powód nie przedłożył nawet potwierdzenia, że pozwany faktycznie zarejestrował się na stronie pośrednika kredytowego.

Brak jakichkolwiek dowodów uniemożliwia poczynienie przez Sąd ustaleń co do treści ewentualnej umowy zawartej przez pozwanego, ustalenia daty początkowej odsetek, wysokości odsetek oraz charakteru roszczeń i ich wymagalności.

Odnośnie inicjatywy dowodowej Sąd Rejonowy w Piszu w pełni podziela utarte orzecznictwo Sądu Najwyższego wyrażające się w tezie: „Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).” (vide wyrok Sądu Najwyższego z 17.12.1996r. w sprawie I CKU 45/96, podobnie również wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21 .10.2003r. w sprawie I A Ca 516/03; wyrok Sądu Najwyższego z 07.10.1998r. w sprawie II UKN 244/98).

W tym stanie rzeczy, uznając roszczenie za nieudowodnione, Sąd powództwo oddalił.