Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anita Topa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2024 roku

sprawy z powództwa Funduszu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a:

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda Funduszu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 3793,41 zł (trzy tysiące siedemset dziewięćdziesiąt trzy złote 41/100 groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21.06.2024r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda Funduszu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1957 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

III.  Zwrócić powodowi Funduszowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 660 zł (sześćset sześćdziesiąt złotych) tytułem niewykorzystanej w sprawie zaliczki zapisanej pod pozycją (...).

UZASADNIENIE

Fundusz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 3 793,41 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 21 maja 2024 roku w wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległ samochód marki A. o nr rej. (...), stanowiący własność N. N.. Sprawca szkody posiadał polisę OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, któremu poszkodowana zgłosiła szkodę. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, sporządził kosztorys naprawy i w oparciu o ten kosztorys, decyzją z dnia 22 maja 2024 roku wypłacił na rzecz poszkodowanej tytułem odszkodowania bezsporną kwotę 1 294,10 złote. Kwota odszkodowania została rażąco zaniżona i nie wystarczyła na naprawę pojazdu. Umową przelewu wierzytelności zawartą w dniu 7 czerwca 2024 roku, powódka nabyła od poszkodowanej wierzytelność przysługującą jej względem pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe. Powódka zleciła osobie trzeciej wykonanie prywatnej ekspertyzy celem ustalenia rzeczywistej wysokości kosztów naprawy uszkodzeń powstałych w ww. pojeździe wskutek zdarzenia z 21 maja 2024 roku. Z kalkulacji naprawy i kosztorysu sporządzonego na zlecenie powódki wynika, że koszt naprawy pojazdu winien się zamknąć w kwocie 5 087,51 złotych. W związku z powyższym, pismem z dnia 20 czerwca 2024 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty brakującej części odszkodowania w kwocie 3 793,41 złote. Pozwany nie znalazł podstaw do zmiany swojej decyzji i odmówił uregulowania ww. należności.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że był odpowiedzialny za naprawienie szkody powstałej 21 maja 2024 roku w stanowiącym własność poszkodowanej N. N. pojeździe marki A. o nr rej. (...) oraz, że wypłacił poszkodowanej kwotę 1 294,10 złote tytułem kosztów naprawy, wynikającą ze sporządzonej przez pozwanego kalkulacji naprawy. Pozwany nie kwestionował zakresu uszkodzeń powstałych w ww. pojeździe ani legitymacji czynnej powódki. Podniósł natomiast, że poszkodowana nie udokumentowała poniesienia kosztów naprawy, a w szczególności tego, że koszty te przewyższyły wypłaconą przez pozwanego kwotę odszkodowania. Nadto, poszkodowana nie zgłosiła względem pozwanego żadnych pretensji odnośnie wysokości wypłaconego jej odszkodowania.

Pozwany podniósł, że zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 roku, jeżeli poszkodowany nie poniósł jeszcze kosztów naprawy pojazdu ani nie zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać przeciętnym kosztom naprawy na lokalnym rynku, z uwzględnieniem możliwych do uzyskania przez poszkodowanego ulg i rabatów, chyba że skorzystaniu z tych ulg i rabatów sprzeciwia się jego uzasadniony interes

Pozwany podniósł ponadto, że poszkodowaną informowano o możliwości naprawienia pojazdu w jednym z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) S.A. z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej i z udzieleniem gwarancji jakości wykonanej naprawy. Informowano ją również, że jeśli nie zdecyduje się na naprawę w jednym z ww. warsztatów, a kosztorys naprawy w warsztacie do którego się uda będzie opiewał na wyższą kwotę, niż ustalona przez ubezpieczyciela, to nadal będzie mogła skorzystać z oferty pozwanego, a koszty transportu do wskazanego warsztatu pokryje (...) S.A. Zastrzeżono też, że w przypadku podjęcia naprawy w innym warsztacie, wysokość kosztów naprawy będzie zaakceptowana tylko do kwoty kosztów naprawy w warsztacie zrzeszonym w sieci naprawczej (...) S.A.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21 maja 2024 roku w miejscowości B. w gminie P. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność N. N.. Uszkodzeniu uległ pas tylny i zderzak tylny pojazdu.

W dacie powyższego zdarzenia sprawca szkody objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne)

W dniu 21 maja 2024 roku poszkodowana N. N. zawiadomiła o szkodzie (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W.. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność i w oparciu o sporządzony kosztorys naprawy, decyzją z dnia 22 maja 2024 roku przyznał oraz wypłacił poszkodowanej tytułem odszkodowania kwotę 1 294,10 złotych, przyjmując stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych wynoszącą 49 złotych i zakładając użycie do naprawy pojazdu części oryginalnych i nieoryginalnych.

W decyzji o przyznaniu wysokości odszkodowania, ubezpieczyciel zaproponował poszkodowanej pomoc w wyborze warsztatu. W załączniku do decyzji zatytułowanym „Ustalenie wysokości szkody”, ubezpieczyciel poinformował poszkodowaną, że:

- jeżeli chce naprawić pojazd i zdecyduje się na naprawę w warsztacie z Sieci Naprawczej (...), powinna skontaktować się ze swoim Opiekunem Klienta, który wskaże warsztat Sieci Naprawczej (...) dedykowany do naprawy jej pojazdu,

- jeśli nie zdecyduje się na naprawę w warsztacie z Sieci Naprawczej (...), to przed rozpoczęciem naprawy, powinna uzgodnić z ubezpieczycielem wszystkie jej koszty, bowiem zwrócone zostaną jedynie celowe i ekonomiczne uzasadnione koszty naprawy, co oznacza, że ubezpieczyciel powinien otrzymać kosztorys oraz fakturę za naprawę,

- jeżeli kwota w kosztorysie wybranego przez nią warsztatu będzie wyższa od wyliczonych przez ubezpieczyciela kosztów naprawy, to wysokość odszkodowania może zostać zweryfikowana i obniżona do uzasadnionych i celowych kosztów naprawy,

- przy wyliczeniu wysokości odszkodowania uwzględniona zostanie wartość uszkodzonych części, które pozostały po naprawie (w przypadku, w którym będą one posiadały wartość).

(dowód: protokół zgłoszenia szkody znajdujący się w aktach szkody, kalkulacja naprawy sporządzona przez ubezpieczyciela, decyzja o wysokości przyznanego odszkodowania wraz z załącznikiem – znajdujące się w aktach szkody zapisanych na płycie CD k. 42 akt sprawy)

Poszkodowana N. N. nie poddała dotąd naprawie uszkodzeń powstałych w pojeździe w skutek zdarzenia z 21 maja 2024 roku. W warsztacie naprawczym w P., do którego się udała, poinformowano ją bowiem, że kwota 1 294,10 złotych nie wystarczy na pokrycie kosztów naprawy.

(dowód: zeznania świadka N. N. k. 53)

W dacie powstania ww. szkody, w województwie (...) stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych w nieautoryzowanych zakładach naprawczych wynosiły od 120 do 180 złotych netto.

Koszt naprawy uszkodzeń powstałych wskutek zdarzenia z dnia 21 maja 2024 roku w samochodzie osobowym marki A. (...) o nr rej. (...) – przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych w kwocie 120 złotych netto oraz przy użyciu części nowych, oryginalnych, desygnowanych logiem producenta pojazdu – wynosi 5 087,51 złotych brutto.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego i techniki motoryzacyjnej k. 76-84)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.).

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Ze względu na okoliczność, że niejednokrotnie części pojazdu, uszkodzonego w trakcie zdarzenia wyrządzającego szkodę, były eksploatowane już przez określony czas, dłuższy lub krótszy, powstaje kwestia, na czym ma polegać przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W szczególności, czy przywrócenie do stanu poprzedniego uzasadnia użycie nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zagadnienie to było przedmiotem rozpoznania, na wniosek Rzecznika Ubezpieczonych, przez skład powiększony Sądu Najwyższego, który uchwałą z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11 rozstrzygnął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Zakładając, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W takiej sytuacji zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, skoro bowiem chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu jako całości, to nie ma, co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. W szczególności nie ma żadnych podstaw prawnych, aby zawsze odrębnie oceniać wartość części i jeżeli części stare były już w chwili wypadku częściowo zużyte, z tego powodu obniżać należne odszkodowanie za przywrócenie do stanu poprzedniego całego pojazdu.

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą wskutek zdarzenia z dnia 21 maja 2024 roku w pojeździe marki A. (...) o nr rej. (...), była bezsporna. Spór koncentrował się na ustaleniu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu, rynkowej stawki za roboczogodzinę prac naprawczych, zasadności użycia do naprawy pojazdu wyłącznie oryginalnych części zamiennych i w konsekwencji na ustaleniu wysokości należnego powódce odszkodowania przy uwzględnieniu kwoty dotychczas wypłaconej przez pozwanego.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla odpowiedzialności ubezpieczyciela nie ma znaczenia, jakim kosztem i czy w ogóle poszkodowany dokonał naprawy pojazdu. Roszczenie o świadczenia należne w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.1988r., I CR 151/88, Legalis; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 15.11.2001r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74 i powoływane tam orzeczenia). Niezależnie zatem od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzony pojazd, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia różnicy w wartości majątku poszkodowanego.

W najnowszym orzecznictwie Sąd Najwyższy w sposób wyraźny stwierdził, że ustalając wysokość należnego poszkodowanemu odszkodowania, należy jednak odróżnić sytuację, w której poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, od sytuacji, w której poszkodowany nie poniósł jeszcze kosztów naprawy pojazdu ani nie zobowiązał się do ich poniesienia lub naprawa pojazdu stała się niemożliwa (np. w razie zbycia pojazdu w stanie uszkodzonym). W pierwszej sytuacji, zdaniem Sądu Najwyższego, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać kosztom poniesionym przez poszkodowanego, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; w tym przypadku wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Natomiast w drugiej sytuacji, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać przeciętnym kosztom naprawy na lokalnym rynku, z uwzględnieniem możliwych do uzyskania przez poszkodowanego ulg i rabatów, chyba że skorzystaniu z tych ulg i rabatów sprzeciwia się jego uzasadniony interes. Jeżeli zaś dojdzie do zbycia pojazdu w stanie uszkodzonym, to szkoda poszkodowanego przybiera postać różnicy ceny uzyskanej ze sprzedaży nienaprawionego pojazdu, a wartością samochodu sprzed wypadku (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 08.05.2024 r. w sprawie III CZP 142/22 i z dnia 11.09.2024 r. w sprawie III CZP 65/23, a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2022 r. w sprawie II CSKP 726/22).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, iż przesłuchana w sprawie w charakterze świadka N. N. zeznała, że przedmiotowy samochód nie został dotąd poddany naprawie, ponieważ w (...) warsztacie naprawczym, do którego się udała, poinformowano ją, że kwota 1 294,10 złotych nie wystarczy na pokrycie kosztów naprawy.

Sąd uznał zeznania ww. świadka za w pełni wiarygodne, albowiem były jasne, logiczne i rzeczowe, a ich treść nie była przez pozwanego kwestionowana.

W niniejszej sprawie kompensacja przedmiotowej szkody w pojeździe powinna zatem nastąpić poprzez zapłatę przez pozwanego na rzecz poszkodowanej równowartości hipotetycznych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego przedmiotowego pojazdu (rynkowych kosztów naprawy) - z uwzględnieniem możliwych do uzyskania przez poszkodowaną ulg i dostępnych na rynku rabatów - albowiem uszczerbek ten nadal istnieje w majątku poszkodowanego.

Powołany na wniosek strony powodowej biegły sądowy z zakresu wyceny pojazdów i kalkulacji napraw, M. Z., w opinii sporządzonej na piśmie po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, stwierdził, że aby przywrócić przedmiotowy pojazd do stanu sprzed zdarzenia, należy zamontować części oryginalne posiadające homologację producenta pojazdu danej marki. Biegły zaznaczył, że z akt sprawy ani z akt szkody nie wynika pełna historia pojazdu, nie zostały udokumentowane ślady wcześniejszych napraw wykonanych nieprofesjonalnie lub przy użyciu niewłaściwych części (zamienników).

Zdaniem biegłego, części alternatywne nie gwarantują w pełni przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Parametry techniczne i konstrukcja tego typu zamienników części, a w szczególności ich jakości i trwałości, odbiega od parametrów części oryginalnych. Oryginalna część zamienna to produkt o tej samej jakości jak komponenty pojazdu, o takich samych parametrach techniczno-użytkowych, w tym pod względem przeznaczenia, wartości użytkowej, składu surowcowego, poziomu technicznego. Naprawa pojazdu przy użyciu części nowych oryginalnych daje gwarancję odpowiedniej jakości, trwałości oraz przywrócenia właściwości użytkowych i bezpieczeństwa pojazdu.

W oparciu o poczynione ustalenia, biegły wskazał, że w dacie zdarzenia powodującego przedmiotową szkodę, w województwie (...) nieautoryzowane serwisy blacharsko-lakiernicze stosowały stawki roboczogodziny na poziomie od 120 do 180 złotych netto, w związku z czym przy wycenie biegły zastosował średnią stawkę wynoszącą 120 złotych netto.

Mając powyższe na uwadze, biegły stwierdził, iż koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 5 087,51 złotych brutto. Biegły sporządził kalkulację zgodnie z technologią producenta, przy wykorzystaniu oryginalnych części podlegających wymianie i po cenach katalogowych tych części.

W tym miejscu należy zauważyć, iż pozwany nie wykazał, aby na rynku lokalnym możliwe było do uzyskania przez poszkodowaną ulg i rabatów na przedmiotowe części podlegające wymianie, ani też ich wysokości. Dowodu takowego z pewnością nie stanowi informacja zawarta w decyzji pozwanego z dnia 22 maja 2024 roku o przyznaniu odszkodowania i w załączniku do tej decyzji zatytułowanym „Ustalenie wysokości szkody”.

Zauważyć również należy, że naprawa szkody komunikacyjnej z tytułu OC realizowana za pomocą wypłaty odszkodowania, a nie fizycznej naprawy wykonanej przez zobowiązanego, nie powinna mieć na celu jedynie uzyskania jakiejkolwiek sprawności technicznej i możliwości dalszego użytkowania pojazdu. Istotnym celem powinno być przywrócenie takiego stanu pojazdu, który w możliwie najbardziej porównywalny sposób będzie zbieżny ze stanem sprzed powstania szkody, zapewniającym bezpieczeństwo, niezawodność, sprawność, trwałość, wygląd. Oryginalne nowe części posiadają gwarancję, zapewniają wysoką jakość, a także idealne dopasowanie do modelu, rocznika i wariantu pojazdu. Użycie nowych oryginalnych części nie ma przy tym wpływu na podwyższenie wartości rynkowej pojazdu.

Z uwagi na powyższe, Sąd w pełni podzielił opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób zrozumiały na postawione pytanie, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została przez biegłego M. Z. zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły przy wydawaniu opinii dysponował całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Ponadto należy podkreślić, iż opinia ta nie była kwestionowana przez strony sporu.

W ocenie Sądu stwierdzić należy, że przyjęta w kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwanego stawka 49 złotych netto za roboczogodzinę jest niespotykana i całkowicie odbiegająca od realiów rynkowych, a jej uwzględnienie nie odzwierciedla realnych kosztów przeprowadzenia naprawy przedmiotowego pojazdu zgodnie z zaleceniami technologicznymi, a jedynie gwarantuje niepełnowartościowe usprawnienie pojazdu.

Wobec powyższego, mając na uwadze treść opinii biegłego i kwotę odszkodowania wypłaconą dotychczas poszkodowanej przez pozwanego, na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 481 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3 793,41 złotych (5 087,51 zł – 1 294,10 zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. z 2022r., poz. 621), ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Z akt szkody wynika, że pozwany został zawiadomiony o przedmiotowej szkodzie w dniu 21 maja 2024 roku. Termin 30-dniowy, o którym mowa wyżej, upłynął zatem w dniu 20 czerwca 2024 roku.

O kosztach procesu, mając na uwadze jego wynik, orzeczono na art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. W tym przypadku jest to kwota 200 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwota 840 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia powołanego w sprawie biegłego sądowego. Łącznie 1 957 złotych.

Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755), Sąd zwrócił powódce kwotę 660 złotych tytułem niewykorzystanej w sprawie zaliczki zapisanej pod pozycją (...) sum na zlecenie Sądu Rejonowego w Piszu (1 500 zł – 840 zł = 660 zł).