Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Gajewska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2024 r. w P.

sprawy z powództwa W. F., K. F.

przeciwko Z. J., M. F., Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanych Z. J. i M. F. solidarnie oraz in solidum wraz z w/w pozwanymi od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz powódki K. F. kwotę 5 000,00 zł (pięć tysięcy złotych 0/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9.02.2023r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo K. F. w pozostałej części.

III.  Oddala powództwo W. F. w całości.

IV.  Znosi wzajemnie koszty postępowania między powódką K. F. a pozwanymi.

V.  Odstępuje od obciążania kosztami postępowania powoda W. F..

VI.  Nakazuje pobrać od pozwanych Z. J., M. F., Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwoty po 112,50 zł (sto dwanaście złotych 50/100) tytułem części opłaty sądowej od pozwu w zakresie przegranego powództwa, od uiszczenia której powódka została zwolniona.

Sygn. akt I C 408/24

UZASADNIENIE

W. F. wystąpił z powództwem przeciwko Z. J., M. F. i Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 6 100 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie płatności od dnia uprawomocnienia się wyroku karnego wydanego przez Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie sygn. akt II K 518/18 do dnia zapłaty z tytułu odszkodowania związanego z poniesieniem przez W. F. połowy kosztów zakupu i montażu nagrobka oraz części niezrefundowanych kosztów pogrzebu, która ro kwota wynika z wyroku Sądu Rejonowego w Piszu wydanego w sprawie sygn. akt I C 257/22.

K. F. wystąpiła z powództwem przeciwko Z. J., M. F. i Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 5000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku karnego do dnia zapłaty z tytułu zadośćuczynienia i kwoty 6 100 złotych tytułem odszkodowania z tytułu poniesienia połowy kosztów zakupu i montażu nagrobka oraz części niezrefundowanych kosztów pogrzebu wraz z odsetkami za opóźnienie w płatności od dnia uprawomocnienia się wyroku karnego wydanego przez Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie sygn. akt II K 518/18.

W uzasadnieniu pozwu powodowie podali, że w dnu 24 lutego 2018 roku na powierzchni wyrębu doszło do zdarzenia, w wyniku którego śmierć poniósł P. F. (1). Sprawa znalazła swój finał w Sądzie zarejestrowana pod sygn. akt II K 518/18, a w zapadłym wyroku Sąd winnym zdarzenia uznał pilarza J. G. – pracownika (...) spółka cywila z siedzibą w W., której współwłaścicielami w chwili zdarzenia byli pozwani Z. J. i M. F..

Powodowie wznieśli swojemu synowi nagrobek, ponieśli koszty pogrzebu, które tylko częściowo zrefundowane zostały z zasiłku pogrzebowego. Powodowie nie posiadają faktury na nagrobek, jednakże fakt ten potwierdzili świadkowie oraz fotografie nagrobka, co wynika z uzasadnienia wyroku Sadu Rejonowego w Piszu sygn. akt I C 257/22.

W odpowiedzi na pozew pozwani M. F. i Z. J. wnieśli o odrzucenie pozwu w całości. Ewentualnie w razie nie uznania przez Sąd, iż zachodzą podstawy do odrzucenia pozwu wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

Pozwani podali, że wobec zakończenia prawomocnym wyrokiem postępowania w sprawie I C 257/22 Sądu Rejonowego w Piszu w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie po śmierci syna powodów, należy odrzucić pozew.

Nadto podali, że w postępowaniu pierwotnym w zakresie żądania zwrotu kosztów za poniesienie kosztów nagrobka zostały uznane za nieudowodnione. W ocenie pozwanych sprawa powinna być w pierwszej kolejności analizowana pod kątem zarzutu sprawy osądzonej.

Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, że wyrokiem z 9 lutego 2023 roku Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie sygn. akt I C 257/22 zasądził na rzecz powodów kwoty po 44 000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Przedmiotem postępowania było roszczenie w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania związane ze śmiercią syna P. F. (1) w dniu 24 lutego 2018 roku. Sprawa została prawomocnie osądzona wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z 9 lutego 2023 roku sygn. akt I C 225/22. Wobec powyższego, w ocenie pozwanego, zachodzą przesłanki do odrzucenia pozwu.

Nadto pozwany wskazał, że powódka w żaden sposób nie udowodniła żądania w zakresie kwoty 5000 złotych tytułem dalszego zadośćuczynienia w związku ze śmiercią P. F. (1) w wyniku zdarzenia z dnia 24 lutego 2018 roku.

Pozwany podkreślił również, że powodowie obecnie żądają kwot po 6 100 złotych tytułem zwrotu kosztów zakupu nagrobka.

W sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z 9 lutego 2023 roku powodowie żądali z tego samego tytułu po 5000 złotych. W przedmiotowej sprawie powodowie również nie zaoferowali żadnych dowodów uzasadniających zgłoszone roszczenie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 24 lutego 2018 roku pilarz J. G. świadczył pracę na rzecz (...) Spółka Cywilna M. F. i Z. J.. J. G. pozyskiwał drewno na trabieży w drzewostanie 10 do 96 lat. P. wykonywał ścinkę sosny o średnicy w miejscu cięcia 32 cm w korze, założył rzaz podcinający w kierunku południowo-wschodnim. W międzyczasie drogą leśną w pobliże ścinającego pilarza podjechał ciągnikiem zrywkarz P. F. (1), który wysiadł z kabiny i bez kasku ochronnego skierował się bezpośrednio w stronę pilarza. Po przejściu 9,70 m został nagle uderzony wierzchołkiem spadającej sosny, ponosząc śmierć na miejscu.

J. G. przyjechał na powierzchnię leśną około godziny 7:30. Po przyjeździe zadzwonił do P. F. (1) w celu uzyskania informacji, o której on przybędzie. P. F. (1) powiedział, że jest w drodze. Po kilku minutach od telefonu J. G. zaczął ścinkę drzew. Do czasu wypadku zostało ściętych 7-8 drzew. Ścinka była wykonywana w pobliżu drogi leśnej. O godzinie 8:20 J. G. wykonał ścinkę sosny o średnicy w miejscu cięcia 32 cm w korze, założył rzaz podcinający w kierunku północno-wschodnim. Następnie przystąpił do wykonywania rzazu ścinającego. W tym momencie drzewo cofnęło się i zacisnęło piłę. J. G. nie zdążył wbić klinów z uwagi na małą średnicę sosny. Następnie pracownik przystąpił do wykonywania rzazu ścinającego od strony rzazu podcinającego. Sosna upadła w kierunku przeciwnym do założonego tj. w kierunku południowo–zachodnim. W trakcie obalania drzewa w sferę niebezpieczną wszedł P. F. (1), który został uderzony wierzchołkiem padającej sosny. W wyniku odniesionych obrażeń P. F. (1) poniósł śmierć na miejscu.

Bezpośrednią przyczyną wypadku P. F. (1) w dniu 24 lutego 2018 roku w Leśnictwie G. Nadleśnictwie M. było rozpoczęcie ścinki i obalenie drzewa przez pilarza J. G., bez upewnienia się czy w strefie niebezpiecznej nie znajdują się ludzie.

Pośrednią przyczyną wypadku była wadliwa ścinka drzewa przez J. G. w wyniku, której pilarz stracił panowanie nad drzewem i musiał położyć je w kierunku przeciwnym do planowanego wcześniej kierunku obalania; niedopełnienie przez pilarza J. G. obowiązku prowadzenia ścinki drzewa w obecności drugiej osoby, znajdującej się w stałym kontakcie wzrokowym lub słuchowym i pilnującej strefy niebezpiecznej ścinanego drzewa w kierunku obalania; wadliwa organizacja pracy przez pracodawcę (...) spółkę cywilną i koordynatora ds. bhp na powierzchni M. F., który wadliwie zorganizował i prowadził pracę przy pozyskiwaniu drewna, nie zapewniając drugiej osoby na powierzchni będącej z pilarzem w stałym kontakcie wzrokowym lub słuchowym i pilnującej strefy niebezpiecznej w kierunku obalania przy ścinaniu drzewa; wejście P. F. (1) w strefę niebezpieczną, bez nawiązania z pilarzem J. G. kontaktu wzrokowego lub słuchowego i bez uzyskania jego zgody na podejście do pnia obalanego drzewa.

W dacie wypadku (...) Spółka Cywilna J. Z., F. M. posiadali polisę nr (...) wydaną przez Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną.

P. F. (1) był doświadczonym zrywkarzem. Pracował na tym stanowisku od kilku lat, nie było wobec niego żadnych zastrzeżeń. Współpracownicy określali, że cechował się ostrożnością. Był uważny. Prowadził swoją działalność gospodarczą na podstawie, której współpracował z (...) Spółką Cywilną. Pod koniec 2017 roku zawarł z rodzicami umowę dożywocia, na mocy której otrzymał gospodarstwo rolne. Wobec powyższego zamknął swoją działalność i zarejestrował się w KRUSie. Podyktowane to było kosztami związanymi z opłacaniem składek ZUS, które były wyższe, niż składki KRUS. W tym czasie działalność założył jego brat bliźniak, P. F. (2) z zamiarem kontynuowania działalności swojego brata. P. F. (1) nadal pracował jako zrywkarz. M. F. i Z. J. mieli świadomość, że P. F. (1) nie prowadzi już działalności, a pracuje jako członek rodziny w związku działalnością gospodarczą prowadzoną przez swojego brata P. F. (2).

P. F. (1) był opiekuńczym synem. Dbał i troszczył się o swoich rodziców oraz wspomagał ich finansowo. P. F. (1) był kawalerem i mieszał w rodzicami. Przy nim powodowe mieli mieszkać i żyć po przejściu na emeryturę. Przez pierwsze dwa lata po śmierci syna, powodowie codziennie jeździli na cmentarz. Traktowali cmentarz jak dom swojego drugiego dziecka - P..

J. G. został uznany za winnego tego, że w dniu 24 lutego 2018 roku na terenie kompleksu leśnego – oddział 145a leśnictwa G., w okolicy miejscowości R., spowodował nieumyślnie śmierć P. F. (1) w ten sposób, że wykonując jako pilarz ścinkę drzewa – sosny naruszył przepisy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy określone w § 24 i § 10 ust. 2 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 24 sierpnia 2006 roku w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu niektórych prac z zakresu gospodarki leśnej, odpowiednio poprzez prowadzenie prac związanych ze ścinką drzew bez obecności co najmniej jeszcze jednej osoby pozostającej z nim przez cały czas w stałym kontakcie wzrokowym lub głosowym oraz kontynuowanie ścinki sosny bez należytego upewnienia się, że w strefie niebezpiecznej nie znajdują się osoby postronne, w wyniku czego w trakcie obalania drzewa nie zauważył, że w strefę niebezpieczną wszedł P. F. (1), który uderzony został wierzchołkiem upadającego drzewa, wskutek czego doznał między innymi rozleglej rany tłuczonej głowy, niewielkiej rany prawej okolicy skroniowej, wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki, wieloodłamowego złamania pokrywy i podstawy czaszki, złamania pnia mózgu i móżdżku, rozdarcia tkanki mózgowej mózgu i krwiaka podpajęczego, w następstwie których to obrażeń poniósł śmierć w miejscu zdarzenia, to jest popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 155 kk i za to został skazany na karę czterech miesięcy pozbawienia wolności.

Pozwem z 13 czerwca 2022 roku (data wpływu) W. F. i K. F. wytoczyli powództwo przeciwko Z. J. i M. F. o zapłatę solidarnie kwoty po 75 000 złotych na rzecz każdego z powodów wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku karnego wydanego przez Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie II K 518/18 do dnia zapłaty, w tym z tytułu zadośćuczynienia kwoty po 70 000 złotych i z tytułu odszkodowania kwoty po 5 000 złotych.

Wyrokiem z 9 lutego 2023 roku Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie sygn. akt I C 257/22 zasądził od pozwanych Z. J. i M. F. solidarnie oraz in solidum wraz z wymienionymi pozwanymi od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz W. F. i K. F. kwoty po 44 000 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wydania orzeczenia do dnia zapłaty. Jednocześnie Sąd nakazał pobrać od pozwanych Z. J., M. F., Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwoty po 1 250 złotych tytułem połowy opłaty od pozwów w zakresie przegranego powództwa, od uiszczenia której powodowie zostali zwolnieni. Sąd zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania. W wyroku nie znalazło się orzeczenie o oddaleniu powództwa.

W uzasadnieniu do wyroku Sąd przyznał, że omyłkowo pomniejszył należne zadośćuczynienie powódce K. F. o kwotę 5000 złotych, której Sąd karny w sprawie II K 518/18 nie zasądził na jej rzecz. Wskazał, że K. F. powinna otrzymać kwotę 49 000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

W dniu 9 marca 2023 roku (data wpływu) powodowie wnieśli o uzupełnienie wyroku z 9 lutego 2023 roku, wydanego w sprawie I C 257/22 o część oddalającą powództwo. W dniu 16 marca 2023 roku powodowie wnieśli apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Piszu z 9 lutego 2023 roku wydanego w sprawie sygn. akt I C 257/22.

Postanowieniem z 18 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt I C 257/22 Sad Rejonowy w Piszu odrzucił wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku, a także odrzucił wniosek o uzupełnienie wyroku Sądu Rejonowego w Piszu I Wydziału Cywilnego z dnia 9 lutego 2023 roku, sygn. akt I C 257/22.

Postanowienie z 12 lipca 2023 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie w sprawie sygn. akt IX Ca 740/23 odrzucił apelację, jako niedopuszczalną, z uwagi na to, że nie można wnieść środka odwoławczego od orzeczenia, które nie zostało wydane.

(dowód: pozew k. 4-7, wyrok z 9 lutego 2023 roku w sprawie sygn. akt I C 257/22 k. 262, ustalenia oraz rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu do wyroku Sądu Rejonowego w Piszu z 9 lutego 2023 roku sygn. akt I C 257/22 k. 275-279, wniosek k. 286, apelacja powodów k. 287-290, postanowienie Sądu Rejonowego w Piszu z 18.04.2023r. sygn. akt I C 257/22, postanowienie Sądu Okręgowego w Olsztynie z 12 lipca 2023 roku w sprawie sygn. akt IX Ca 740/23wraz z uzasadnieniem k. 319-320 znajdujące się w aktach sprawy I C 257/22 Sądu Rejonowego w Piszu)

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu podnoszonego przez pozwanych, a mianowicie powagi rzeczy osądzonej. Sąd Rejonowy w Piszu w wyroku wydanym 9 lutego 2023 roku w sprawie sygn. akt I C 257/22 nie orzekł o oddaleniu powództwa co do roszczenie dochodzonych niniejszym pozwem. Brak orzeczenia o całości zgłoszonego w sprawie żądania powoduje, że w tej części sprawa nie jest jeszcze zakończona. Nie może ona zostać w tej części zaskarżona bowiem nie ma przedmiotu zaskarżenia. W części nierozstrzygniętej orzeczenie nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.), a zatem strona może wystąpić z kolejnym powództwem dotyczącym brakującego rozstrzygnięcia (uchw. Sądu Najwyższego z 12 listopada 1974 r., III CZP 69/74).

W niniejszej sprawie powódka K. F. dochodzi od pozwanych zapłaty kwoty 5 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 24 lutego 2018 roku. Nadto, powodowie W. F. i K. F. dochodzą odszkodowania po 6 100 złotych na rzecz każdego z powodów za postawienie nagrobka.

Poza sporem pozostawała kwestia odpowiedzialności pozwanych za śmierć P. F. (1). Pozwani kwestionowali wysokość i zasadność zadośćuczynienia na rzecz powódki K. F., a także zasadność żądania odszkodowania na rzecz powodów za zorganizowanie pogrzebu oraz nagrobek.

Odpowiedzialność in solidum - inaczej solidarność niewłaściwa, zwana także solidarnością przypadkową, pozorną, nieprawidłową lub niepełną - występuje, gdy wierzyciel ma roszczenie o to samo świadczenie do dwóch lub więcej dłużników, a jednocześnie ani ustawa, ani czynność prawna nie zastrzega solidarności biernej (por. art. 369 k.c.), zarazem jednak wspólny cel świadczeń dłużników przemawia za tym, aby zapłata przez jednego z nich zwalniała z długu także pozostałych - jak w przypadku zobowiązań solidarnych (art. 366 k.c.).

Odpowiedzialność deliktowa jest to odpowiedzialność cywilnoprawna wynikająca z czynu niedozwolonego (deliktu), dla której podstawę stanowią wprost przepisy art. 415-449 kodeksu cywilnego.

Warunkiem powstania odpowiedzialności deliktowej jest łączne spełnienie trzech przesłanek, wynikających z art. 415 k.c. tj. powstanie szkody, zaistnienie zawinionego zdarzenia wywołującego szkodę oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy szkodą, a zdarzeniem.

Z kolei według art. 822 k.c. istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wyraża się w tym, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający.

Odpowiedzialność pozwanych Z. J. i M. F. za śmierć P. F. (1) oparta została na zasadzie ryzyka zdefiniowanej w art. 435 § 1 k.c. zgodnie z którym, prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprowadzany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła na skutek siły wyższej albo wyłączne z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Wypadek, w którym śmierć poniósł poszkodowany P. F. (1) pozostawał powiązany z ruchem przedsiębiorstwa zarówno czasowo (nastąpił w godzinach pracy na rzecz przedsiębiorstwa), miejscowo (do zdarzenia doszło na terenie prowadzonej ścinki drzew) i funkcjonalnie (poszkodowany przybył na miejsce w celu rozpoczęcia wykonywania pracy).

(...) Spółka cywilna J. Z., F. M. wykonywali ścinkę drzew na zlecenie Nadleśnictwa M.. Powstała szkoda niewątpliwie mieści się w ryzyku prowadzonego przez pozwanych Z. J. i M. F. przedsiębiorstwa, które wobec osób trzecich, w tym przypadku członka rodziny jednego z podwykonawców, ponosi za nią odpowiedzialność na podstawie art. 435 k.c. Bez znaczenia w tym przypadku jest, że pozwany nie był pracodawcą zmarłego.

Podstawę roszczenia powódki o przyznanie stosownego zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę przewiduje art. 446 § 4 k.c. Zgodnie z art. 446 § 4 k.c., sąd może przyznać najbliższemu członkowi rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 446 § 4 k.c. ma stanowić rekompensatę pieniężną z tytułu szkody niemajątkowej, doznanej krzywdy, a w szczególności cierpienia, bólu i poczucia straty najbliższego członka rodziny. Celem zadośćuczynienia pieniężnego ma być złagodzenie cierpień zarówno doznanych bezpośrednio po zdarzeniu, trwających w dacie orzekania jak i tych które mogą wystąpić w przyszłości. Zadośćuczynienie musi mieć charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną przez poszkodowanych krzywdę.

Powołany art. 446 § 4 k.c. daje najbliższym członkom rodziny prawo do żądania „sumy odpowiedniej” tytułem zadośćuczynienia. Użyte kodeksowe sformułowanie ma z natury charakter nieokreślony, opiera się bowiem na niemożności ścisłego ustalenia zadośćuczynienia ze względu na istotę krzywdy niemajątkowej, dając w tej sposób sądowi meriti swobodę decyzyjną w granicach sędziowskiego uznania. Dlatego też przy ustaleniu zadośćuczynienia należy wystrzegać się automatyzmu, bowiem każda krzywda powinna być oceniana przez pryzmat okoliczności konkretnej sprawy. Jednocześnie z uwagi na to, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, jego wysokość nie może być określona w kwocie symbolicznej, lecz winna przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość.

W ocenie Sądu żądana przez powódkę kwota 5 000 złotych tytułem zadośćuczynienia jest w pełni zasadna. W uzasadnieniu do wyroku z 9 lutego 2023 roku w sprawie sygn. akt I C 257/22 Sąd przyznał, że omyłkowo pomniejszył należne zadośćuczynienie powódce K. F. o kwotę 5 000 złotych, której Sąd karny w sprawie II K 518/18 nie zasądził na jej rzecz. Sąd podziela pogląd wyrażony w uzasadnieniu do wymienionego wyżej wyroku, iż powódka powinna ona otrzymać łącznie kwotę 49 000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Zasądzone kwoty Sąd zasądził od pozwanych Z. J. i M. F. solidarnie oraz in solidum od pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

Zdaniem Sądu suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia zasądzona na rzecz powódki jest współmierna do zdarzenia krzywdzącego, utrzymana w rozsądnych granicach i także dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, zwłaszcza w warunkach lokalnych w jakich funkcjonują poszkodowani. W ocenie Sądu, tak określona kwota zrekompensuje w pełni doznaną przez powodów krzywdę z powodu śmierci syna. Nie jest przy tym to kwota wygórowana i z pewnością nie prowadzi po stronie powodowej do bezpodstawnego wzbogacenia.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zasądzając je od dnia wydania orzeczenia w sprawie sygn. akt I C 257/22. Należy podkreślić, że pozwani wnieśli o sporządzenie uzasadnienia w wymienionej wyżej sprawie. Odpis uzasadnienia został doręczony 16 marca 2023 roku i 18 marca 2023 roku. W uzasadnieniu wyroku Sąd przyznał się do omyłkowego zaniżenia zadośćuczynienia na rzecz powódki K. F.. Po zapoznaniu się z uzasadnieniem pozwani mogli i powinni podjąć działania, które zmierzałyby do zadośćuczynienia w pełni za doznaną krzywdę. Orzekając o odsetkach od kwot zasądzonych tytułem zadośćuczynień, Sąd miał na uwadze także treść art. 455 k.c.

Sąd nie uwzględnił żądania powodów o odszkodowanie w kwotach po 6 100 złotych. Powodowie nie udowodnili, że ponieśli wymienione koszty, a nadto żądane odszkodowanie wzrosło względem żądania wyrażonego w pozwie w sprawie toczącej się pod sygn. akt I C 257/22. W. F. na rozprawie 20 listopada 2024 roku nie był w stanie określić ile poniósł kosztów związanych z uroczystościami pogrzebowymi i z postawieniem nagrobka. Powód przyznał, że otrzymał na ten cel zasiłek, a nadto, że do kosztów tych dołożył się syn powodów. Nie pamięta dokładnie jakie koszty poniósł, nie dysponuje rachunkami i fakturami. Sąd na podstawie zeznań i oświadczeń powoda nie był w stanie, nawet w przybliżony sposób ocenić, jakie koszty związane z pogrzebem mogli ponieść powodowie.

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo K. F. w pozostałej części, natomiast W. F. w całości.

Koszty procesu pomiędzy powódką K. F. a pozwanymi Sąd zniósł wzajemnie oparciu o regułę wynikająca z art. 100 zd. 1 k.p.c zgodnie, z którą w razie częściowego tylko uwzględnienia żądania koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 kpc, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd, opierając się na niekwestionowanych przez pozwanych oświadczeniach powodów o ich stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania, uznał, iż trudna sytuacja rodzinna i majątkowa powodów przemawia za nieobciążaniem ich kosztami niniejszego procesu.

Nadto, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755), Sąd nakazał pobrać od pozwanych Z. J. i M. F. solidarnie oraz in solidium wraz z nimi od pozwani Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 112,50 złotych tytułem zwrotu części opłaty sądowej od pozwu w zakresie przegranego powództwa, od uiszczenia której powódka została zwolniona.