Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2023 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Judyta Masłowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2023 roku

sprawy z powództwa M. B. (1)

przeciwko M. J.

o zapłatę

o r z e k a:

Powództwo oddala.

Przyznaje r.pr. K. B. pełniącemu funkcję pełnomocnika z urzędu powoda M. B. (1) wynagrodzenie w kwocie 4 392 zł ( cztery tysiące trzysta dziewięćdziesiąt dwa złote), zawierające w sobie podatek VAT w kwocie 792 zł (siedemset dziewięćdziesiąt dwa złote), które nakazuje wypłacić w całości ze środków budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu.

Odstępuje od obciążania powoda M. B. (1) opłatą od pozwu, od uiszczenia której powód został zwolniony.

Sygn. akt I C 417/22

UZASADNIENIE

M. B. (1) wytoczył powództwo przeciwko M. J. o zapłatę:

• kwoty 20 000 zł na rzecz powoda – tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wskutek naruszenia dóbr osobistych powoda (czci, godności, dobrego imienia, reputacji, poczucia własnej wartości),

• kwoty 20 000 zł na rzecz (...)w E.,

• kwoty 10 000 zł na rzecz Fundacji (...) w W..

Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2023 roku Sąd Rejonowy w Piszu zwolnił powoda od kosztów sądowych niniejszego procesu w całości i ustanowił powodowi pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego, na którego Okręgowa Izba Radców Prawnych w B. wyznaczyła r.pr. K. B..

Pełnomocnik powoda uzasadniając pozew podniósł, że w sprawie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Rawie Mazowieckiej pod sygn. akt II K 629/19 powód był oskarżony o przywłaszczenie ładowarki (...). Pozwany był świadkiem ww. sprawie. Będąc przesłuchiwanym w dniu 10 maja 2019 roku na Komisariacie Policji w B. oraz w dniu 1 września 2020 roku przed Sądem Rejonowym w Rawie Mazowieckiej, pozwany zeznał, że umowę sprzedaży ww. ładowarki zawarł w dniu 13 lutego 2019 roku z powodem, który na umowie tej występował według zeznań pozwanego jako sprzedający i posługiwał się danymi osobowymi (...). Pozwany zeznał, że takim imieniem i nazwiskiem powód podpisał się na umowie sprzedaży. Pozwany złożył w sprawie II K 629/19 obszerne zeznania, w treści których dokonał rozpoznania i stanowczo wskazał powoda jako osobę, która sprzedała mu ww. ładowarkę. Dopiero dopuszczony w tej sprawie dowód z opinii biegłego grafologa wykazał jednoznacznie, iż to nie powód podpisał umowę sprzedaży ładowarki podając się za T. S.. W konsekwencji powyższego powód został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Powód podniósł, że złożone przez pozwanego zeznania były niezgodne z prawdą i nacechowane złą wolą. Pozwany dążył do poniesienia przez powoda odpowiedzialności za czyn, którego nie popełnił. Akt oskarżenia w sprawie kradzieży ww. ładowarki opierał się na zeznaniach pozwanego. Zeznania pozwanego wiązały się z negatywnymi konsekwencjami dla powoda.

Powód podniósł, że zanim został oskarżony w sprawie II K 629/19 odbywał karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym półotwartym. Pobyt w takim zakładzie wiązał się dla powoda z większą ilością przywilejów – powód mógł pracować, wychodzić poza teren zakładu, mógł korzystać z większej liczby widzeń i rozmów telefonicznych. W wyniku złożonych przez pozwanego niesłusznych oskarżeń, powód został pozbawiony przywilejów związanych z pobytem w zakładzie półotwartym, ograniczono mu kontakty ze światem zewnętrznym. Pogorszył się stan psychiczny powoda, który żył w strachu przed skazaniem za przestępstwo, którego nie popełnił. Powód narażony został na negatywne przeżycia i głęboki dyskomfort psychiczny. Towarzyszyło mu poczucie bezsilności, bezradności i osamotnienia. W ocenie powoda, działania pozwanego ograniczyły wolności osobiste powoda (tj. wolność od obawy i strachu) i naruszyły dobra osobiste powoda, takie jak cześć, godność, dobre imię, reputacja, poczucie własnej wartości. Swoim działaniem pozwany wyrządził powodowi krzywdę i winien ją zrekompensować.

Pozwany M. J. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że zeznając w charakterze świadka przed Sądem Rejonowym w Rawie Mazowieckiej w sprawie II K 629/19, był przekonany, że siedzący na ławie oskarżonych powód jest osobą, od której zakupił ładowarkę (...) i nikogo celowo nie wprowadzał w błąd. Podniósł, że rolą Sądu była ocena całego zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji powód został uniewinniony. Pozwany dodał, że nie zna powoda osobiście i nie miał żadnego interesu w tym, aby to konkretnie powód poniósł odpowiedzialność karną, chciał jedynie pomóc organom ścigania w ujawnieniu sprawcy przestępstwa. Podniósł, że powód był podobny do osoby, z którą zawarł umowę sprzedaży ww. ładowarki. Takie przekonanie miał nie tylko powód, ale również inny zeznający w tej sprawie świadek – P. J. – który również wskazywał powoda będąc przekonanym, że to powód sprzedał ww. sprzęt.

Pozwany podkreślił, że nie znał powoda z imienia i nazwiska, nie znał jego innych danych, w szczególności jego adresu, które mogłyby pomóc w identyfikacji powoda, w związku z czym to wcześniejsze skazania oraz wcześniejsze sprawy za kradzieże, doprowadziły organy ścigania do powiązania osoby powoda z kradzieżą przedmiotowej ładowarki.

Niezależnie od powyższego pozwany podniósł, iż powód nie wykazał, aby ww. postępowanie karne w jakikolwiek sposób negatywnie wpłynęło na jego osobę. W tym czasie powód odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie. Nie poniósł żadnych niedogodności lub kosztów związanych ze swoim udziałem w sprawie. Akt oskarżenia przeciwko powodowi został skierowany przez prokuratora rejonowego, a nie przez pozwanego.

Sąd ustalił, co następuje:

W 2019 roku Prokuratura Rejonowa w Rawie Mazowieckiej prowadziła postępowanie przygotowawcze (PR 1 Ds. 569.2019) w sprawie kradzieży w nocy z 7 na 8 grudnia 2018 roku w miejscowości B., ładowarki teleskopowej (...) nr seryjny (...), o wartości 50 000 zł, oraz w sprawie paserstwa wymienionej wyżej ładowarki, tj. o przestępstwo z 278 § 1 kk i art. 291 § 1 kk.

W powyższej sprawie w dniu 10 maja 2019 roku przesłuchano w charakterze świadka M. J. – prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży maszyn rolniczych i budowlanych – który zeznał, że w lutym 2019 roku jego współpracownik poinformował go telefonicznie, że przy należącej do świadka myjni samochodowej w B. stoi ładowarka teleskopowa(...), która prawdopodobnie jest na sprzedaż. Świadek pojechał ją obejrzeć. Do świadka podszedł wtedy mężczyzna w wieku około 60 lat, średniego wzrostu, bez cech charakterystycznych. Mężczyzna ten był z dzieckiem, powiedział, że jest spod Ł. i ma rodzinę w okolicy B., a ładowarkę sprzedaje ponieważ zamknął działalność gospodarczą, którą prowadził ze wspólnikiem. Mężczyzna ten czekał na handlarza z K., z którym był umówiony w sprawie sprzedaży ładowarki. Świadek zostawił mężczyźnie swój telefon i poprosił go o telefon, jeżeli nie uda mu się sprzedać tej ładowarki. Niedługo później mężczyzna ten skontaktował się ze świadkiem i zaoferował sprzedaż ww. ładowarki. Umówili się na spotkanie w opuszczonej fabryce w B.. Tam świadek przeprowadził oględziny ładowarki, po których umówił się ze sprzedającym na spotkanie w swoim miejscu zamieszkania. Mężczyzna ten przyjechał ładowarką do miejsca zamieszkania świadka, tam spisali umowę sprzedaży i świadek uiścił umówioną cenę wynoszącą około 40 000 złotych. W treści umowy sprzedający posłużył się imieniem i nazwiskiem (...).

W powyższej sprawie, postanowieniem Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej z dnia 21 września 2019 roku wydanym w sprawie II Kp 149/19 na wniosek Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rawie Mazowieckiej, zastosowany został w stosunku do A. B. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Środek ten został uchylony postanowieniem Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rawie Mazowieckiej z dnia 17 października 2019 roku.

W grudniu 2019 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej w Rawie Mazowieckiej skierował do Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej akt oskarżenia m.in. przeciwko M. B. (1), który oskarżony został m.in. o to, że w nocy z 7 na 8 grudnia 2018 roku w miejscowości B., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia ładowarki teleskopowej (...) nr seryjny (...), o wartości 50 000 zł, na szkodę R. A., tj. o czyn z art. 278 § 1 kk. Sprawa zarejestrowana została pod sygnaturą akt II K 629/19.

Przesłuchany przed ww. Sądem w dniu 1 września 2020 roku w charakterze świadka M. J., w toku składania zeznań rozpoznał siedzącego na ławie oskarżonych M. B. (1) jako tego, który pokazał mu ładowarkę teleskopową (...) o nr seryjnym (...) i zawarł z nim umowę sprzedaży tej ładowarki. M. J. zeznał, że w dacie zawarcia umowy, oskarżony miał dłuższe włosy, które wystawały mu spod czapki z daszkiem, i był trochę szczuplejszy, jednak nie ma wątpliwości, że oskarżony to osoba, od której kupił przedmiotową ładowarkę.

Na wniosek obrońcy oskarżonego M. B. (1), w sprawie II K 629/19 Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego grafologa celem ustalenia, czy podpis o treści (...) widniejący w pozycji „Sprzedający” na umowie sprzedaży zawartej w dniu 13 lutego 2019 roku, został nakreślony przez oskarżonego M. B. (1).

W sporządzonej na piśmie opinii biegły grafolog stwierdził jednoznacznie, iż podpis (...) widniejący na umowie sprzedaży zawartej w dniu 13 lutego 2019 roku, nie został nakreślony przez oskarżonego M. B. (1).

Wyrokiem z dnia 27 lipca 2021 roku wydanym w sprawie II K 629/19 Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej uniewinnił M. B. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu dotyczącego zaboru w celu przywłaszczenia ładowarki teleskopowej (...) nr seryjny (...).

(dowód: protokół przesłuchania świadka k. 134-138v; postanowienie o uchyleniu – zmianie środka zapobiegawczego k. 139-139v; nakaz zwolnienia k. 140; akt oskarżenia k. 141-143; protokół rozprawy k. 149-151v; opinia k. 160-168; wyrok Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej wydany w sprawie II K 629/19 k. 169-170; uzasadnienie wyroku k. 171-176)

W dniu 30 grudnia 2022 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej w Rawie Mazowieckiej przesłał do Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej II Wydziału Karnego akt oskarżenia przeciwko M. J. oskarżonemu o popełnienie przestępstwa z art. 233 § 1a k.k.

(okoliczności bezsporne; dowód: zawiadomienie o przesłaniu aktu oskarżenia k. 62; zeznania pozwanego k. 128v)

W dacie zastosowania wobec M. B. (1) w sprawie PR 1 Ds. 569.2019 środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, M. B. (1) przebywał na wolności. Wcześniej wielokrotnie odbywał on karę pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 278 kk. W 2020 roku, to jest po uchyleniu stosowanego wobec niego w sprawie PR 1 Ds. 569.2019 środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, popełnił on kolejne przestępstwo kradzieży, za które został prawomocnie skazany. Na skutek tego skazania, zarządzono wobec M. B. (1) wykonanie warunkowo zawieszonych kar pozbawienia wolności orzeczonych za przestępstwa z art. 278 kk. Aktualnie M. B. (1) pozbawiony jest wolności. Koniec kary przypada na 2027 rok. Oczekuje on na wydanie wyroku łącznego.

(dowód: zeznania powoda k. 128-128v)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, żądanie pozwu nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie doszło do naruszenia dobra osobistego powoda.

Odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych uregulowana jest w sposób odrębny w art. 23, 24 i 448 k.c.

Zgodnie z art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

W myśl art. 24 § 1 k.c., czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie, są zatem: istnienie dobra osobistego, zagrożenie lub naruszenie tego dobra oraz bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Pierwsze dwie przesłanki udowodnić musi powód, a pozwany może bronić się, wykazując, że nie działał bezprawnie. Spełnienie powyższych przesłanek decyduje zaś, czy poszkodowanemu przysługuje prawo do żądania ochrony dóbr osobistych: zaniechania działania, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia zasługującego na ochronę dobra osobistego oraz zadośćuczynienia.

Za bezprawne uznaje się każde działanie sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających takie zachowanie, np. działanie w obronie uzasadnionego interesu, działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy, czy też zgoda poszkodowanego. Ochrona przewidziana w art. 23 k.c. i art. 24 k.c. nie przysługuje, gdy zachowanie sprawcy zostało podjęte i mieści się w ramach porządku prawnego.

Powód naruszenia jego wolności (od obawy i strachu) i dóbr osobistych (cześć, godność, dobre imię, reputacja, poczucie własnej wartości), upatrywał w treści zeznań złożonych przez pozwanego w charakterze świadka w sprawie karnej II K 629/19 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Rawie Mazowieckiej. Zeznania te, w ocenie powoda, stawiały go w złym świetle, ponadto powód obawiał się, że zostanie skazany za przestępstwo, którego nie popełnił, w związku z czym, jak twierdził, odczuwał negatywne przeżycia i głęboki dyskomfort psychiczny (strach, poczucie bezsilności, bezradności i osamotnienia).

Faktem jest, że przesłuchiwany przed sądem karnym pozwany stanowczo zeznał, iż rozpoznaje siedzącego na ławie oskarżonych M. B. (1) jako tego, który sprzedał mu skradzioną ładowarkę oraz, że zeznania te nie znalazły potwierdzenia w opinii biegłego grafologa, który stwierdził jednoznacznie, iż podpis (...) widniejący na umowie sprzedaży zawartej w dniu 13 lutego 2019 roku, nie został nakreślony przez oskarżonego M. B. (1), co stanowiło podstawę uniewinnienia powoda od popełnienia zarzucanego mu czynu kradzieży ładowarki.

W odpowiedzi na pozew, jak i w treści złożonych w charakterze strony zeznań, pozwany podał, że powód był podobny do osoby, z którą zawarł umowę sprzedaży ww. ładowarki. Nie znał powoda osobiście, nie znał jego danych osobowych ani adresu zamieszkania i nie miał żadnego interesu w tym, aby to konkretnie powód poniósł odpowiedzialność karną. Chciał jedynie pomóc organom ścigania w ujawnieniu sprawcy przestępstwa. Nikogo celowo nie wprowadzał w błąd. Zdaniem pozwanego, to przeszłość powoda, wcześniejsze wielokrotne skazania za kradzieże, doprowadziły organy ścigania do powiązania osoby powoda z kradzieżą przedmiotowej ładowarki.

Na dzień orzekania w niniejszej sprawie, pozwany M. J. nie został prawomocnie skazany za składanie w dniu 1 września 2020 roku przed Sądem Rejonowym w Rawie Mazowieckiej fałszywych zeznań w sprawie II K 629/19.

W świetle powyższego, w ocenie Sądu, brak było podstaw do stwierdzenia, że działania pozwanego w sposób oczywisty i celowy ukierunkowane były na dokonanie naruszenia dóbr osobistych powoda.

Niezależnie od powyższego podnieść należy, iż dobre imię to zewnętrzny aspekt czci człowieka, która sprowadza się do dobrej sławy, opinii innych ludzi, szacunku, którym człowieka obdarza otoczenie. Cześć w wewnętrznym aspekcie stanowi godność, obejmującą wyobrażenie człowieka o sobie, o własnej wartości, znajdująca wyraz w oczekiwaniu szacunku ze strony innych ludzi.

W doktrynie i judykaturze ukształtował się pogląd, zgodnie z którym przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, decydujące znaczenie ma to, jaką reakcję wywołuje naruszenie konkretnego dobra osobistego w społeczeństwie, a nie subiektywne odczucie danej osoby, która domaga się ochrony prawnej. Analiza zmierzająca do ustalenia, czy doszło do naruszenia dobra osobistego powinna opierać się o kryterium obiektywne uwzględniające całokształt okoliczności sprawy. Kwestia zagrożenia lub naruszenia dóbr osobistych powinna być ujmowana w płaszczyźnie faktycznej i prowadzić do ustalenia, czy dane zachowania, biorąc pod uwagę przeciętne reakcje ludzkie, mogły obiektywnie stać się podstawą do negatywnych odczuć po stronie pokrzywdzonego.

Przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego nie można brać pod rozwagę jedynie sfery indywidualnych przeżyć zainteresowanego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1997 r., sygn. akt III CKN 33/97; z dnia 29 października 2010 r., sygn. akt V CSK 19/10). Ocena nie może być dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego, ta bowiem może być szczególnie duża ze względu na cechy osobnicze, uwarunkowania chorobowe itp. Z tej przyczyny kryteria oceny muszą być poddane obiektywizacji. Przy ocenie, czy doszło do naruszenia takich dóbr jak cześć człowieka, jego godność osobista i dobre imię miarodajne są przeciętne opinie ludzi rozsądnie i uczciwie myślących w środowisku, do którego należy osoba żądająca ochrony.

W ocenie Sądu powód nie wykazał, aby w wyniku zeznań pozwanego doznał istotnej krzywdy. Całokształt materiału dowodowego prowadził Sąd do przekonania, że obecne zachowanie powoda jest przejawem subiektywnej interpretacji, jakiej powód dokonuje nie w ramach poszukiwania ochrony swoich dóbr osobistych, ale uzyskania doraźnej satysfakcji – ukarania pozwanego za treść złożonych zeznań. Podkreślić należy, iż powód nie jest osobą nieskazitelną moralnie, był wielokrotnie karany na przestępstwa przeciwko mieniu, w przeszłości odbywał i aktualnie też odbywa karę pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 278 kk. Znamiennym jest , iż po uchylenie środka zapobiegawczego – tymczasowego aresztowania, powód dopuścił się kolejnego przestępstwa kradzieży, za które został już został prawomocnie skazany. Trudno zatem uznać, że zeznania pozwanego wywołały u powoda dalece idącą dolegliwość i poczucie przykrości poprzez naruszenie dobrej sławy i opinii o jego osobie u innych ludzi.

W ocenie Sądu, nieuzasadnione jest także twierdzenie o negatywnym wpływie zeznań pozwanego na zdrowie psychiczne powoda. Pogorszenie stanu tego zdrowia powód zresztą sprowadzał jedynie do powstania u niego obawy, że zostanie skazany za czyn, którego nie popełnił. W tym miejscu podnieść należy, że uczestnicząc w sprawie karnej powód miał prawo do obrony i to prawo realizował chociażby poprzez zawnioskowanie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego grafologa, którym dowiódł swojej niewinności. W niniejszej sprawie brak było dodatkowych okoliczności wskazujących na chorobowe niedomagania psychiczne powoda, które miałyby powstać wskutek treści złożonych przez pozwanego zeznań. Zeznania świadka M. B. (2) Sąd uznał w tym zakresie za niewystarczające i podszedł do nich z dużą ostrożnością zważywszy na fakt, iż świadek jest synem powoda i miał interes w tym, by wesprzeć stanowisko powoda.

Procesowy ciężar wykazania, że doszło do naruszenia dobra osobistego obciążał powoda poszukującego jego ochrony. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie ciężarowi temu powód nie sprostał.

Nie ulega wątpliwości, że zeznania pozwanego mogły być dla powoda przeżyciem przykrym, nie każdy jednak przypadek dyskomfortu psychicznego, spowodowany bezprawnym zachowaniem się innej osoby, jest wystarczającą podstawą do poszukiwania sądowej ochrony dóbr osobistych.

Nie może być bowiem miarodajny wyłącznie stan uczuć oraz miara indywidualnej wrażliwości powoda, lecz także kontekst społeczny, a zwłaszcza odbiór kwestionowanych słów w środowisku, w którym je wypowiedziano. Przeciwwagą dla tych ocen zewnętrznych nie może być odczucie samego powoda. W przypadku obrazy, o jej udzieleniu decydować powinna analiza, uwzględniająca nie tylko znaczenie użytych słów, ale również cały kontekst sytuacyjny oraz jego społeczny odbiór, oceniany według kryteriów właściwych dla ludzi rozsądnych i uczciwych. Konieczne jest więc zachowanie należytych proporcji i umiaru. Dobra osobiste są czymś szczególnie cennym, trzeba więc dążyć do zapewnienia ich ochrony w każdym przypadku, w którym odniesiony w nich uszczerbek znajduje potwierdzenie nie tylko w odczuciu samego zainteresowanego, ale i w zobiektywizowanej ocenie zewnętrznej. Z drugiej strony, nie można nadużywać instrumentów prawnych właściwych tej ochronie dla przypadków drobnych, incydentalnych, dotyczących wyłącznie subiektywnych przeżyć samego powoda. Taki sposób postępowania prowadziłby bowiem do niedopuszczalnego deprecjonowania samego przedmiotu ochrony, naruszając jednocześnie zasadę minima non curat praetor (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2002 r., sygn. akt IV CNK 1076/00).

Kierując się tymi przesłankami, Sąd Rejonowy uznał, że oddalenie roszczenia w sprawie niniejszej pozostaje w zgodzie z właściwie pojmowaną zasadą ochrony dóbr osobistych przewidzianych w art. 23 k.c. Występujące u powoda subiektywne poczucie krzywdy, związane z treścią zeznań pozwanego złożonych w dniu 1 września 2020 roku w sprawie II K 629/19, nie stanowi naruszenia dóbr osobistych w sensie obiektywnym. Wobec braku przesłanek do uwzględnienia powództwa, podlegało ono oddaleniu w całości.

Na podstawie § 9 ust. 1 pkt 6 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (j.t. Dz.U. z 2019r., poz. 68), Sąd przyznał radcy prawnemu K. B., tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, kwotę 4 392 złote, w tym kwotę 3 600 złotych tytułem wynagrodzenia i kwotę 792 złote tytułem podatku VAT, którą nakazał wypłacić ze środków budżetowych Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd odstąpił od obciążania powoda opłatą od pozwu, od obowiązku uiszczenia której powód był zwolniony postanowieniem z dnia 11 stycznia 2023 roku (k. 51).