Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2024 r. w P.

sprawy z powództwa H. S. z siedzibą w Luksemburgu

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda H. S. z siedzibą w Luksemburgu kwotę 7 488,65 zł (siedem tysięcy czterysta osiemdziesiąt osiem złotych 65/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 6 948,65 zł - od dnia 6.06.2023r. do dnia zapłaty;

- 540 zł – od dnia 20.09.2023r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda H. S. w Luksemburgu kwotę 3 001,98 zł (trzy tysiące jeden złoty 98/100), tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

IV.  Nakazuje pobrać od powoda H. S. w Luksemburgu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 42,10 zł (czterdzieści dwa złote 10/100) tytułem niepokrytych wydatków na opinie biegłego.

V.  Nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 2 062,99 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt dwa złote 99/100) tytułem niepokrytych wydatków na opinie biegłego.

Sygn. akt I C 425/23

UZASADNIENIE

(...) z siedzibą w Luksemburgu wytoczył powództwo przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 7 588,25 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 7 048,25 zł od dnia 6 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty i od kwoty 540 zł od dnia 20 września 2023 roku (data wniesienia pozwu) do dnia zapłaty. Nadto, powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 26 maja 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki V. o nr rej. (...), stanowiący własność M. L.. Sprawca szkody posiadał polisę OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, któremu poszkodowany zgłosił szkodę. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, sporządził kosztorys naprawy i w oparciu o ten kosztorys, decyzją z dnia 6 czerwca 2023 roku wypłacił na rzecz poszkodowanego tytułem odszkodowania bezsporną kwotę 6 951,35 złotych. Poszkodowany zbył przysługującą mu względem pozwanego wierzytelność na rzecz powoda. Powód dokonał analizy kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwanego i własnego przeliczenia kosztów naprawy, w wyniku czego stwierdził, że wypłacone dotąd odszkodowanie zostało zaniżone. W celu wyliczenia prawidłowej wysokości kosztów naprawy pojazdu, powód zlecił sporządzenie prywatnej kalkulacji zewnętrznemu podmiotowi i w związku z tym poniosła koszt w wysokości 540 złotych. Ze sporządzonej na zlecenie powoda prywatnej kalkulacji wynika, iż rzeczywisty koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 13 999,60 złotych brutto. W związku z powyższym, powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 7 588,25 złotych (7 048,25 zł + 540 zł). Pozwany nie znalazł podstaw do zmiany swojej decyzji i odmówił uregulowania ww. należności.

Wydanym w niniejszej sprawie w dniu 27 września 2023 roku nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu, aby w terminie dwóch tygodni zapłacił na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania (k. 45).

Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że był odpowiedzialny za naprawienie szkody powstałej 26 maja 2023 roku w stanowiącym własność M. L. pojeździe marki V. o nr rej. (...) oraz, że wypłacił poszkodowanemu kwotę 6 951,35 złotych tytułem kosztów naprawy. W ocenie pozwanego, wypłacone odszkodowanie całkowicie zlikwidowało szkodę, w związku z czym roszczenie powoda jest nieuzasadnione, a także nieudowodnione co do wysokości. Zdaniem pozwanego, ustalając wysokość odszkodowania należy uwzględnić możliwy do uzyskania rabat na oryginalne części zamienne. Nadto, zdaniem pozwanego, w sprawie istotne jest również ustalenie, czy poszkodowany naprawił samochód po szkodzie i za jaką kwotę. Bo jeżeli naprawiła, brak jest podstaw do kosztorysowego określenia kosztów naprawy.

Zdaniem pozwanego, roszczenie o zwrot kosztów prywatnej kalkulacji nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Powód profesjonalnie zajmuje się skupowaniem wierzytelności i dochodzeniem odszkodowań, zatem miał możliwość choćby przybliżonego oszacowania wysokości należnego w niniejszej sprawie odszkodowania.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26 maja 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność M. L..

W dacie powyższego zdarzenia sprawca szkody objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne)

M. L. zawiadomił o szkodzie Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W.. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność i w oparciu o sporządzony kosztorys naprawy, decyzją z dnia 6 czerwca 2023 roku przyznał oraz wypłacił poszkodowanemu tytułem odszkodowania kwotę 6 951,35 złotych, przyjmując stawkę za roboczogodzinę prac naprawczych wynoszącą 100 złotych netto, zakładając użycie do naprawy pojazdu części oryginalnych i nieoryginalnych oraz uwzględniając wynegocjowane przez ubezpieczyciela rabaty na części.

(okoliczności bezsporne, dowód: decyzja z 06.06.2023 r. k. 9; kalkulacja naprawy sporządzona przez ubezpieczyciela k. 10-16)

Poszkodowany M. L. nie poddał naprawie uszkodzeń w ww. pojeździe powstałych wskutek zdarzenia z dnia 26 maja 2023 roku. Sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym za cenę 6 000 złotych.

(dowód: zeznania świadka M. L. k. 118v)

Na dzień 26 maja 2023 roku wartość samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) w stanie nieuszkodzonym – przy uwzględnieniu potrąceń amortyzacyjnych, potrąceń za przebieg i pierwszą rejestrację oraz przy przyjęciu, iż pojazd nie wykazywał śladów wcześniejszych napraw pozbawionych wartości zgodnych z technologią producenta – wynosiła 19 900 złotych.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego i techniki motoryzacyjnej k. 140-160v wraz z dwiema opiniami uzupełniającymi k. 185-189 i 214-218)

W dniu 9 sierpnia 2023 roku M. L. zawarł umowę przelewu wierzytelności z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., na podstawie której przelał na rzecz w/w spółki wszelkie niezapłacone dotąd przez Towarzystwo (...) S.A. wierzytelności wynikające ze szkody w pojeździe marki V. (...) o nr rej. (...) powstałej w dniu 26 maja 2023 roku.

Następnie, w dniu 14 sierpnia 2023 roku, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. przelała powyższe wierzytelności na rzecz (...) z siedzibą w Luksemburgu.

(okoliczności bezsporne, dowód: umowy przelewu wierzytelności wraz z pełnomocnictwami k. 24-30v)

W celu ustalenia wysokości szkody powstałej w pojeździe marki V. (...) o nr rej. (...) wskutek zdarzenia z 26 maja 2023 roku, spółka (...) zleciła firmie (...) Sp. z o.o. sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy ww. pojazdu.

Kalkulacja ta wykazała, że koszt naprawy uszkodzeń powstałych w ww. pojeździe wskutek zdarzenia z 26 maja 2023 roku wynosi łącznie 13 999,60 złotych.

Koszt sporządzenia ww. kalkulacji wyniósł 540 złotych.

(dowód: kalkulacja kosztów naprawy k. 17-20v; faktura VAT k. 21)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.).

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Ze względu na okoliczność, że niejednokrotnie części pojazdu, uszkodzonego w trakcie zdarzenia wyrządzającego szkodę, były eksploatowane już przez określony czas, dłuższy lub krótszy, powstaje kwestia, na czym ma polegać przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W szczególności, czy przywrócenie do stanu poprzedniego uzasadnia użycie nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zagadnienie to było przedmiotem rozpoznania, na wniosek Rzecznika Ubezpieczonych, przez skład powiększony Sądu Najwyższego, który uchwałą z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11 rozstrzygnął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Zakładając, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W takiej sytuacji zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, skoro bowiem chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu jako całości, to nie ma, co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. W szczególności nie ma żadnych podstaw prawnych, aby zawsze odrębnie oceniać wartość części i jeżeli części stare były już w chwili wypadku częściowo zużyte, z tego powodu obniżać należne odszkodowanie za przywrócenie do stanu poprzedniego całego pojazdu.

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą wskutek zdarzenia z dnia 26 maja 2023 roku w pojeździe marki V. (...) o nr rej. (...), była bezsporna. Poza sporem pozostawał również zakres uszkodzeń. Spór koncentrował się na ustaleniu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu, rynkowej stawki za roboczogodzinę prac naprawczych, zasadności użycia do naprawy pojazdu wyłącznie oryginalnych części zamiennych i w konsekwencji na ustaleniu wysokości należnego powódce odszkodowania przy uwzględnieniu kwoty dotychczas wypłaconej przez pozwanego.

W ślad za Sądem Najwyższym stwierdzić należy, iż szkoda jest zjawiskiem dynamicznym, a wielkość roszczenia odszkodowawczego może być zmienna w czasie – stosownie do okoliczności, które nastąpiły po zdarzeniu szkodzącym. Roszczenie odszkodowawcze powstaje w majątku poszkodowanego w chwili zaistnienia szkody, jednak nie ulega petryfikacji i nie staje się stałym, niezmiennym składnikiem tego majątku. Przeciwnie, w razie żądania naprawienia szkody na drodze postępowania sądowego zasądzone odszkodowanie obejmuje pokrycie uszczerbku, który istnieje w dacie zamknięcia rozprawy (vide wyrok Sądu Najwyższego z 08.12.2022 r. w sprawie II CSKP 726/22).

W tym miejscu wskazać należy, iż w najnowszym orzecznictwie Sąd Najwyższy w sposób wyraźny stwierdził, że ustalając wysokość należnego poszkodowanemu odszkodowania, należy odróżnić sytuację, w której poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, od sytuacji, w której poszkodowany nie poniósł jeszcze kosztów naprawy pojazdu ani nie zobowiązał się do ich poniesienia lub naprawa pojazdu stała się niemożliwa (np. w razie zbycia pojazdu w stanie uszkodzonym). W pierwszej sytuacji, zdaniem Sądu Najwyższego, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać kosztom poniesionym przez poszkodowanego, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; w tym przypadku wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Natomiast w drugiej sytuacji, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać przeciętnym kosztom naprawy na lokalnym rynku, z uwzględnieniem możliwych do uzyskania przez poszkodowanego ulg i rabatów, chyba że skorzystaniu z tych ulg i rabatów sprzeciwia się jego uzasadniony interes. Jeżeli zaś dojdzie do zbycia pojazdu w stanie uszkodzonym, to szkoda poszkodowanego przybiera postać różnicy ceny uzyskanej ze sprzedaży nienaprawionego pojazdu, a wartością samochodu sprzed wypadku. Dopuszczenie metody kosztorysowej, gdy pojazd został sprzedany, jest – w ocenie Sądu Najwyższego – nieuzasadnione i powodowałoby bezpodstawny wzrost sum dochodzonych przez poszkodowanych (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 08.05.2024 r. w sprawie III CZP 142/22 i z dnia 11.09.2024 r. w sprawie III CZP 65/23, a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2022 r. w sprawie II CSKP 726/22).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy zauważyć, iż przesłuchany w sprawie w charakterze świadka M. L., zeznał, że przedmiotowy samochód nie został poddany naprawie i w stanie uszkodzonym sprzedany został przez świadka za cenę 6 000 złotych. Dodał, że przed zdarzeniem z dnia 26 maja 2023 roku nie poddawał przedmiotowego pojazdu naprawie. Z posiadanych przez świadka informacji wynika, że pojazd poddawany był naprawie przez poprzedniego właściciela (elementy przednie pojazdu, prawy błotnik, koło, elementy nadwozia), jednak świadek nie posiada wiedzy o szczegółach ani o miejscu naprawy.

Sąd uznał zeznania ww. świadka za w pełni wiarygodne, albowiem były jasne, logiczne i rzeczowe, a ich treść nie została przez pozwanego podważona.

W niniejszej sprawie kompensacja szkody powinna zatem nastąpić poprzez zapłatę przez pozwanego na rzecz powódki – jako następcy prawnego poszkodowanego – różnicy ceny uzyskanej ze sprzedaży nienaprawionego pojazdu, a wartością samochodu sprzed wypadku, przy uwzględnieniu kwoty dotychczas wypłaconej przez pozwanego tytułem odszkodowania.

Pozwany nie wykazał, aby przed zdarzeniem z 26 maja 2023 roku przedmiotowy pojazd wykazywał ślady wcześniejszych napraw pozbawionych wartości zgodnych z technologią producenta. Nie wynika to ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym z dokumentów znajdujących się w aktach szkody zapisanych na płycie CD i znajdujących się na karcie 71 akt sprawy ani z opinii powołanego w sprawie biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej A. M..

Wspomniany biegły, w opinii sporządzonej na piśmie po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, stwierdził, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do uznania, że części zamontowane w przedmiotowym pojeździe przed zdarzeniem z 26 maja 2023 roku nie były częściami oryginalnymi o znaku jakości „O”. Okoliczności te nie zostały bowiem w żaden sposób przez pozwanego wykazane. Zakładając więc, że na dzień 26 maja 2023 roku przedmiotowy samochód nie nosił śladów wcześniejszych napraw niezgodnych z technologią producenta, uwzględniając datę pierwszej rejestracji pojazdu, przebieg i zużycie amortyzacyjne pojazdu, biegły stwierdził, że na dzień 26 maja 2023 roku wartość samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) w stanie nieuszkodzonym wynosiła 19 900 złotych.

W dwóch opiniach uzupełniających biegły rzeczowo i szczegółowo odniósł się do zarzutów pełnomocnika pozwanego i w całości podtrzymał swoją opinię podstawową.

Sąd w pełni podzielił opinie biegłego, bowiem spełniały ona stawiane im wymogi, odzwierciedlały staranność w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadały w sposób zrozumiały na postawione pytanie, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Zdaniem Sądu, opinie biegłego A. M. sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły przy wydawaniu opinii dysponował całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Sąd pominął wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego A. M.. W ocenie Sądu wniosek ten zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie i spowodowałby zbędne koszty po stronie pozwanego.

Wobec powyższego, mając na uwadze treść opinii biegłego i kwotę odszkodowania wypłaconą dotychczas przez pozwanego, na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 481 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 948,65 złotych (19 900 zł – 6 000 zł – 6 951,35 zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Za w pełni uzasadnione w świetle art. 34 ust. 1 w zw. z art. 36 ustawy z dnia 9 lutego 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 473) o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 473) oraz art. 361 § 1 i § 2 k.c., Sąd Rejonowy uznał również żądanie pozwu w zakresie kwoty 540 złotych stanowiącej koszt prywatnej kalkulacji naprawy sporządzonej na zlecenie powoda.

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 2 września 2019 roku wydanej w sprawie III CZP 99/18, stwierdził, że poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania.

W ocenie Sądu Rejonowego rozpoznającego niniejszą sprawę, nie posiadający fachowej wiedzy powód, miał prawo zasięgnąć opinii celem ustalenia, czy przyznane poszkodowanemu odszkodowanie zostało określone prawidłowo przez stronę pozwaną korzystającą przy sporządzaniu wycen z wiedzy rzeczoznawców, mających wiedzę i doświadczenie w zakresie wykonywania takich kalkulacji.

Z uwagi na powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów i art. 481 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 540 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 września 2023 roku (tj. od daty wniesienia pozwu) do dnia zapłaty.

O kosztach procesu, wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c., biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powódkę w 98%. Koszty poniesione przez powódkę wyniosły łącznie 3 117 złotych, na co składają się: kwota 500 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 1 800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego i kwota 800 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Zatem 98% ze wskazanej wyżej kwoty wynosi 3 054,66 złote. Natomiast koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 2 634 złote, na co składa się: kwota 1 800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, kwota 34 złote z tytułu opłaty skarbowej od udzielonych pełnomocnictw i kwota 800 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Pozwany wygrał sprawę w 2%, stąd należna mu kwota wynosi 52,68 złotych. Sąd dokonał kompensacji kosztów i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 001,98 złotych (3 054,66 zł – 52,68 zł).

Koszt wynagrodzenia i wydatków powołanego w sprawie biegłego wyniósł łącznie 3 705,09 złotych i do wysokości 1 600 złotych pokryty został z zaliczek wpłaconych przez strony, zaś do kwoty 2 105,09 złotych pokryty został tymczasowo z budżetu Skarbu Państwa. Mając na uwadze wynik procesu, Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu od powoda kwotę 42,10 złotych (2 105,09 zł x 2%), a od pozwanego kwotę 2 062,99 złote (2 105,09 zł x 98%).