Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2022r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Magdalena Łukaszewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anita Topa

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2022 r. w Piszu na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko W. H.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego W. H. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 8826,58 zł (osiem tysięcy osiemset dwadzieścia sześć złotych 58/100 groszy) wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego NBP, których wysokość nie może przekroczyć dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, od kwoty 8667,10 zł od dnia 29.04.2021r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego W. H. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 517zł (pięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

III.  Nakazuje zwrócić powodowi Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem nadpłaconej opłaty od pozwu.

UZASADNIENIE

Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczył powództwo przeciwko W. H. o zapłatę kwoty 8 826,58 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP, których wysokość nie może przekroczyć dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 8 667,10 zł od dnia 29.04.2021r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 19 listopada 2018 roku strony zawarły umowę pożyczki konsolidacyjnej nr (...), zgodnie z która powód przyznał pozwanemu kwotę 26 250,89 zł, a pozwany zobowiązał się do jej spłaty zgodnie z warunkami umowy. Pozwany nie dokonywał regularnych wpłat na poczet spłaty ww. zobowiązania, co doprowadziło do powstania zadłużenia przeterminowanego. W związku z opóźnieniem w spłacie, stosownie do treści art. 75c ustawy Prawo bankowe pismem z dnia 4 stycznia 2021 roku powód wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia przeterminowanego i poinformował o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. Wezwanie pozostało bezskuteczne, dlatego w dniu 5 marca 2021 roku powód wypowiedział umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, który upłynął bezskutecznie, w związku z czym całość zobowiązania stała się wymagalna w dniu 28 kwietnia 2021 roku. Na dzień sporządzenia pozwu w niniejszej sprawie, tj. na 29 kwietnia 2021 roku, zadłużenie pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki wynosi łącznie 8 826,58 zł i obejmuje:

-

kwotę 8 667,10 zł tytułem niespłaconego kapitału pożyczki,

-

kwotę 154,50 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych naliczonych od niespłaconego kapitału za okres od 18.01.2021r. do 27.04.2021r.,

-

kwotę 4,98 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych od zadłużenia przeterminowanego naliczonych za okres od 19.01.2021r. do 28.04.2021r.

Pozwany W. H. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Podniósł zarzut nieważności umowy. W pierwszej kolejności zakwestionował umocowanie osób, które podpisały przedmiotową umowę, do jej zawarcia z pozwanym. Nadto, w ocenie pozwanego, przedmiotowa umowa pożyczki winna być poddana ocenie pod kątem klauzul niedozwolonych w zakresie ubezpieczenia, prowizji i odsetek umownych. Zakwestionował wysokość naliczonych odsetek umownych, jakie ujęto w umowie i harmonogramie spłaty, podnosząc, iż nie zostały określone jednoznacznie. Z ostrożności procesowej, gdyby Sąd uznał umowę za ważną, pozwany podniósł zarzut nieskutecznego wypowiedzenia umowy. Zakwestionował, aby zaszły przewidziane w umowie pożyczki okoliczności uprawniające powoda do wypowiedzenia umowy, tj. aby spełniona została procedura wypowiedzenia określona w umowie kredytu oraz art. 75c ustawy Prawo bankowe. Niezależnie od powyższego, pozwany zakwestionował powództwo co do wysokości.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19 listopada 2018 roku pomiędzy Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. (dalej: Bank (...)), a W. H. zawarta została umowa pożyczki konsolidacyjnej o numerze (...), na podstawie której W. H. przyznana została kwota 26 250,89 zł w tym:

-

23 143,64 zł tytułem kwoty pożyczki,

-

548,50 zł tytułem prowizji,

-

2 558,75 zł tytułem składki w związku z zawarciem umowy ubezpieczenia (...) .

Zgodnie umową pożyczki, W. H. zobowiązał się do spłaty kwoty 26 250,89 zł wraz z odsetkami umownymi (2 742,41 zł) naliczonymi według stałej stopy procentowej w skali roku, wynoszącej w dacie zawarcia umowy 6,190% (nominalne oprocentowanie) - przy czym zaznaczono, że oprocentowanie nie może przekraczać w stosunku rocznym stopy odsetek maksymalnych za opóźnienie - w 36 miesięcznych ratach w wysokości po 800,86 zł każda, płatnych do 18-ego dnia każdego miesiąca począwszy od stycznia 2019 roku. Do obsługi pożyczki ustalono rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy pożyczkobiorcy prowadzony w Banku (...) S.A. o numerze (...).

Umowa przewidywała, że od zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca będzie miał prawo domagać się odsetek za czas opóźnienia w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP - przy czym zaznaczono, że oprocentowanie nie może przekraczać w stosunku rocznym stopy odsetek maksymalnych za opóźnienie.

W dniu 19 listopada 2018 roku Bank (...) przelał na wyżej wymieniony rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy W. H. kwotę 23 143,64 złotych.

(dowód: umowa pożyczki k. 24-27; wyciąg łączony z rachunku bankowego pozwanego w Banku (...) za miesiąc listopad 2018 roku, zapisany na płycie CD znajdującej się w aktach sprawy na k. 43)

Do września 2019 roku W. H. spłacał powyższe zobowiązanie w umówionych kwotach i terminach. Od października 2019 roku do kwietnia 2020 roku zobowiązanie było spłacane w miarę regularnie, z niewielkimi opóźnieniami. Problemy z regularną spłatą pożyczki zaczęły się od maja 2020 roku. Na dzień 4 stycznia 2021 roku zadłużenie wymagalne wynosiło 1 587,51 zł, w tym kwota 81,94 zł tytułem odsetek umownych i od zadłużenia przeterminowanego.

Z uwagi na powyższe, pismem z dnia 4 stycznia 2021 roku - które doręczono W. H. w dniu 11 stycznia 2021 roku - Bank (...) wezwał W. H. do uregulowania w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania, wymagalnego zadłużenia w spłacie ww. pożyczki w łącznej kwocie 1 587,51 zł. Jednocześnie bank poinformował o możliwości, sposobie i terminie złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Wezwanie powyższe pozostało bezskuteczne, dlatego pismem z dnia 5 marca 2021 roku Bank (...) wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od dnia doręczenia tegoż wypowiedzenia W. H., co nastąpiło w dniu 12 marca 2021 roku.

Okres wypowiedzenia umowy upłynął bezskutecznie. Całość zobowiązania stała się wymagalna z dniem 12 kwietnia 2021 roku.

(dowód: wyciągi łączone z rachunku bankowego pozwanego w Banku (...) za okres od stycznia 2018r. do kwietnia 2021r. zapisane na płycie CD znajdującej się w aktach sprawy na k. 43; wezwanie z 04.01.2021r. wraz z dowodem doręczenia pozwanemu k. 10-11; wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z dowodem doręczenia pozwanemu k. 8-9)

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zawarta przez strony umowa pożyczki zasadniczo jest regulowana w przepisach art. 720-724 k.c., a także znajdują do niej zastosowanie przepisy ustawy z 12.05.2011r. o kredycie konsumenckim na mocy art. 3 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, a nadto przepisy ustawy Prawo bankowe z 29.08.1997r.

W ocenie Sądu, wszystkie podniesione przez pozwanego zarzuty, w świetle przedłożonych przez powoda dokumentów, uznać należy za chybione.

Pozwany nie kwestionował tego, że w dniu 19 listopada 2018 roku zawarł z powodem przedmiotową umowę pożyczki konsolidacyjnej o numerze (...) ani tego, że w oparciu o tą umowę otrzymał tego samego dnia na swój rachunek bankowy w Banku (...) o numerze (...) kwotę 23 143,64 złotych.

Nie znajduje żadnego uzasadnienia zarzut pozwanego, jakoby osoby zawierające przedmiotową umowę w imieniu Banku (...) nie były do tego umocowane. Z treści umowy wynika, że została ona zawarta w placówce Banku, a na jej ostatniej stronie umieszczone zostały pieczęci imienne i podpisy osób upoważnionych do tego przez Bank, co z kolei potwierdza przedłożone przez powoda i załączone do akt sprawy pełnomocnictwo udzielone ww. osobom (k. 73), na którym widnieją podpisy i pieczęcie osób umocowanych do działania w imieniu B. zgodnie z wpisem do KRS (k. 29-40). Poza tym, zgodnie z art. 97 k.c., osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 maja 2002 roku wydanym w sprawie V CKN 1031/00 wyjaśnił, że ww. art. 97 k.c. może mieć zastosowanie do osób podpisujących w imieniu banku umowę kredytową.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego dotyczącego niedozwolonych klauzul umownych, zdaniem Sądu pozwany dokonuje błędnej wykładni art. 385 ¹ k.c., albowiem przepis ten nie ma zastosowania do głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Tymczasem w niniejszej sprawie, kwota prowizji, składki ubezpieczeniowej oraz odsetek umownych, a także wysokość odsetek od zadłużenia przeterminowanego została wyraźnie określona w umowie pożyczki z 19 listopada 2018 roku. Poza tym, zawarta umowa ubezpieczenia stanowiła prawne zabezpieczenie udzielonej pożyczki, pozostawała z nią w związku i nie powodowała rażącego naruszenia interesów pozwanego, zwłaszcza w zakresie umówionej składki.

Podkreślenia wymaga fakt, że pozwany przystąpił do realizacji zobowiązań ciążących na nim z tytułu przedmiotowej umowy, tj. do kwietnia 2020 roku regulował raty pożyczki, co w ocenie Sądu jednoznacznie wskazuje, iż przedmiotowa umowa nie był wynikiem sprzecznego z prawem działania Banku. Pozwany wyraził wolę zawarcia przedmiotowej umowy i zaakceptował zaoferowane przez pożyczkodawcę warunki, czego konsekwencją był przelew środków na jego rachunek bankowy.

Stwierdzić należy, iż przedmiotowa umowa nie została zawarta pod presją przewagi powodowej spółki prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek i kredytów. Pozwany miał możliwość wyboru instytucji finansowej, u której chce zaciągnąć zobowiązanie. Zawarł przedmiotową umowę w ramach swobody kontraktowej. Znał treść swojego zobowiązania, w szczególności jego wysokość i terminy spłaty rat; otrzymał egzemplarz umowy; mógł i powinien był szczegółowo zapoznać się z treścią umowy; mimo uprawnienia, nie odstąpił od umowy na zasadach określonych w umowie.

Złożone do akt sprawy wyciągi łączone z rachunku bankowego pozwanego pozwoliły ustalić, iż doszło do wypłaty środków pieniężnych w ramach przedmiotowej umowy oraz prześledzić obsługę spłaty zadłużenia z tego tytułu. Z ich treści bezsprzecznie można prześledzić historię spłat oraz kwotę obciążeń rachunku bankowego. Ponadto na wyciągach tych widać, że pozwany był w zwłoce ze spełnieniem świadczenia, co czyniło zasadnym wypowiedzenie umowy przez Bank (...). Wysokość pozostałego do spłaty i wymagalnego zadłużenia, w tym skapitalizowanych odsetek umownych i odsetek od zadłużenia przeterminowanego wynika również z załączonego do akt sprawy Wyciągu z ksiąg bankowych Banku (...) (k. 7).

Wobec jednoznacznego brzmienia art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, nie budzi wątpliwości, że dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych nie ma w postępowaniu cywilnym mocy dokumentu urzędowego. Nie pozbawia to jednak tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności. W swojej istocie wyciąg z ksiąg bankowych zawiera bowiem złożone w szczególnej formie oświadczenie wiedzy uprawnionych osób, dotyczące danych zaksięgowanych w księgach rachunkowych. Prowadzenie zaś tych ostatnich poddane jest zarówno regulacji ustawy z 29 września 1994r. o rachunkowości, rozporządzenia Ministra Finansów z 1 października 2010r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości banków, jak i z ustawy z 21 lipca 2006r. o nadzorze nad rynkiem finansowym.

Zgodnie z postanowieniami umowy, pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami umownymi oraz odsetkami od należności przeterminowanych. Podkreślić należy, iż zapisy te zawierały w swej treści ograniczenie umówionych odsetek do odsetek maksymalnych, wynikających z przepisów Kodeksu cywilnego.

Z załączonego do akt sprawy pisma z 5 marca 2021 roku (k. 8) i potwierdzenia jego odbioru przez pozwanego (k. 9), wprost wynika, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanemu 12 marca 2021 roku. Umowa uległa rozwiązaniu wraz z upływem 30-dniowego okresu wypowiedzenia i całe wynikające z niej roszczenie stało się wymagalne, jak wskazał powód, w dniu 28 kwietnia 2021 roku. Wypowiedzenie umowy poprzedzone było - stosownie do treści art. 75c ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe - bezskutecznym wezwaniem pozwanego do dokonania spłaty zadłużenia przeterminowanego w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych, z jednoczesnym poinformowaniem pozwanego o możliwości wszczęcia procedury restrukturyzacyjnej (k. 10-11). Stwierdzić zatem należy, że powód dokonał wypowiedzenia umowy w sposób prawidłowy i skuteczny.

W ocenie Sądu, załączone do akt sprawy: umowa pożyczki, wyciągi łączone z rachunku bankowego pozwanego oraz Wyciąg z ksiąg bankowych Banku (...), dowodzą jednoznacznie zarówno niewywiązania się przez pozwanego z warunków przedmiotowej umowy, jak i wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia, w tym skapitalizowanych odsetek umownych i odsetek od zadłużenia przeterminowanego.

Reasumując, Sąd uznał, że przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie budzą wątpliwości i dowodzą zarówno istnienia jak i zasadności przedmiotowego roszczenia, zaś ich rzetelność ani wiarygodność nie została skutecznie podważona przez stronę pozwaną.

W konsekwencji, na podstawie przepisów art. 720 § 1 k.c. oraz umowy pożyczki z dnia 19 listopada 2018 roku, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda całość dochodzenia roszczenia.

Mając na uwadze wynik procesu, w oparciu o przepis art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 517 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 500 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu i kwotę 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Na skutek oczywistej omyłki, Sąd nie przyznał powodowi zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1 800 zł.

Nadto, na podstawie art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755) Sąd zwrócił powodowi kwotę 500 złotych tytułem nadpłaconej opłaty sądowej od pozwu.