Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I Ns 216/24 - postanowienie z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Piszu z 2024-12-03

Sygn. akt I Ns 216/24

POSTANOWIENIE

Dnia 3 grudnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. na rozprawie

sprawy z wniosku M. Ż. (1)

z udziałem M. Ż. (2), T. Ż., D. C. (1)

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  Oddala wniosek.

2.  Ustala, że zainteresowani ponoszą koszty we własnym zakresie.

Sygn. akt I Ns 216/24

UZASADNIENIE

M. Ż. (1) wniósł o stwierdzenie, że R. Ż., a po jego śmierci M. Ż. (1), M. Ż. (2) i T. Ż. nabyli przez zasiedzenie z dniem 6 lutego 2022 roku własność nieruchomości położonej w O. przy ulicy (...) mieszkanie nr (...), dla której w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, że R. Ż. od 6 lutego 1992 roku do 19 sierpnia 2022 roku był zameldowany i dokonywał wszelkich opłat za mieszkanie położone w O. przy ul. (...). Po śmierci ojca wnioskodawca opłaca wszelkie zobowiązania za to mieszkanie.

W odpowiedzi na wniosek uczestniczka postępowania D. C. (1) wniosła o oddalenie wniosku w całości.

Przyznała, że R. Ż. był zameldowany w przedmiotowym lokalu od 6 lutego 1992 roku. Podkreśliła, że brat R. nie był posiadaczem samoistnym tego mieszkania, ale występował w roli osoby, której oddano w użyczenie część mieszkania. Był zatem zależy od ojca. Po śmierci ojca R. Ż. dysponował mieszkaniem, ale za dorozumianą zgodą uczestniczki postępowania. Uczestniczka postępowania wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku po S. Ż.. Próby ze strony uczestniczki postępowania o uregulowanie stanu prawnego mieszkania były bagatelizowane.

W ocenie uczestniczki postępowania ani R. Ż., ani też M. Ż. (1), M. Ż. (2) i T. Ż. nigdy nie byli posiadaczami samoistnymi lokalu wskazanego we wniosku o zasiedzenie.

Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku uczestnicy postępowania M. Ż. (2) i T. Ż. przychylili się do wniosku.

Sąd ustalił, co następuje:

Na podstawie umowy sprzedaży S. Ż. nabył prawo użytkowania wieczystego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ulicy (...) w O.. Na podstawie ustawy z 20 lipca 2018 roku o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów przekształcono użytkowanie wieczyste we własność. S. Ż. zmarł 12 czerwca 1995 roku.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu w sprawie I Co 104/24 z 30 kwietnia 2024 roku, na wniosek T. Ż. i M. Ż. (1), Sąd odtworzył część zaginionych akt Sądu Rejonowego w Piszu o sygn. akt I Ns 167/96, w sprawie z wniosku D. C. (1) z udziałem R. Ż. o stwierdzenie nabycia spadku po S. Ż., zakończonym prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu z 24 kwietnia 1998 roku.

Sąd ustalił części treści prawomocnego postanowienia z dnia 24 kwietnia 1998 roku w sprawie I Ns 167/96 w ten sposób, że w stwierdził, że spadek po S. Ż., synu A. i M. zmarłym 12 czerwca 1995 roku w E., ostatnio stale zamieszkałym w O., na podstawie ustawy nabyli córka D. C. (1), córka M. w ½ części i syn R. Ż., syn M., w ½ części.

Postanowienie nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron postępowania i uprawomocniło się w dniu 5 lipca 2024r.

(dowód: protokół z rokowań k. 12-13, odpis treści księgi wieczystej k. 15-28, a także postanowienie z 30.04.2024r. sygn. akt I CO 104/24 znajdujące się w katach sprawy I Co 104/24 Sądu Rejonowego w Piszu)

Po przeprowadzce do O. R. Ż. wspólnie z T. Ż. i synem R. Ż. z pierwszego małżeństwa M. Ż. (2) za zgodą S. Ż. zamieszkali na okres 1 roku i 3 miesięcy w mieszkaniu należącym do S. Ż. przy ul. (...).

W 1990 roku T. Ż. zakupiła w O. lokal mieszkalny położony nr (...) położony przy ul. (...). T. Ż. i R. Ż. z synem wyprowadzili się wówczas do mieszkania stanowiącego własność T. Ż.. Od 1992 roku w mieszkaniu T. Ż. zamieszkał także ojciec R. Ż.S., który mieszkał tam wspólnie z pozostałymi domownikami do czasu swojej śmierci tj. 12 czerwca 1995r. R. Ż. od 1992 roku, za zgodą ojca, był zameldowany w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...). Faktycznie mieszkał w mieszkaniu T. Ż. przy ulicy (...).

Po śmierci S. Ż. stanowiącego jego własność mieszkanie przy ulicy (...) ½, było przedmiotem sporu pomiędzy dziećmi S. Ż.R. Ż. i D. C. (1).

R. Ż. i T. Ż. pobrali się w 2003 roku. R. Ż. zmarł 19 sierpnia 2022 roku. Postanowieniem z 5 kwietnia 2023 roku Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie sygn. akt I Ns 438/22 stwierdził, że spadek po R. Ż. na podstawie ustawy nabyli żona T. Ż., syn M. Ż. (1), syn M. Ż. (2).

(niekwestionowane, dowód: odpis skrócony aktu zgonu k. 5, odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Piszu z 5.04.2023r. sygn. akt I Ns 438/22 k. 14, zeznania wnioskodawcy M. Ż. (1) e- protokół z 3.12.2024r. [00:09:13], [00:13:45], [00:15:39], [00:16:05], [00:16:36] k. 54-54v, zeznania uczestniczki postępowania T. Ż. [00:18:10], [00:19:09], [00:20:27], [00:21:47], [00:23:55], [00:24:21], [00:25:13], [00:25:45], [00:26:18], [00:28:44] k. 54v-55, zeznania uczestnika postępowania M. Ż. (2) [00:29:48], [00:30:36], [00:31:11], [00:32:11] k. 55, zeznania uczestniczki postępowania D. C. (1) [00:34:09] [00:34:56], [00:35:42], [00:38:20] k. 55)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. W przypadku wejścia w posiadanie nieruchomości w złej wierze nabycie nieruchomości następuje po upływie lat trzydziestu (art. 172 § 2 k.c.).

Zasiedzenie jest instytucją prawa cywilnego umożliwiającą nabycie własności rzeczy na skutek długotrwałego władania tą rzeczą w charakterze posiadacza samoistnego. Społeczno-gospodarcza funkcja zasiedzenia polega na tym, że usuwa ono długotrwałą sprzeczność między faktycznymi stosunkami władania a stanem formalnoprawnym. Nieuprawniony posiadacz samoistny staje się z upływem pewnego czasu właścicielem, a nieposiadający właściciel prawo swe traci. Zgodnie z treścią art.172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem po upływie 20 albo 30 lat (w zależności od istnienia dobrej albo złej wiary) nabywa własność nieruchomości, jeżeli posiadanie ma charakter samoistny. Podstawowymi zatem przesłankami zasiedzenia nieruchomości są: posiadanie oraz upływ czasu, zależny od dobrej albo złej wiary. Za posiadanie uważa się faktyczne władztwo nad rzeczą w zakresie prawa własności lub innego prawa, z którym łączy się władztwo (art. 336 kc). Faktyczne władztwo tożsame z posiadaniem według przyjętej w polskim prawie teorii romanistycznej powinno obejmować dwa elementy: corpus ( element fizyczny) i animus ( element psychiczny). Zawarte w art. 336 k.c. stwierdzenie o faktycznym władaniu rzeczą wskazuje na element fizyczny władztwa, natomiast słowa „jak właściciel” uwypuklają element psychiczny. Posiadanie jako przesłanka nabycia własności przez zasiedzenie musi mieć charakter posiadania samoistnego, tzn. polegającego na korzystaniu z rzeczy i rozporządzaniu nią w sposób, w jaki czyniłby to właściciel, przy jednoczesnej akceptacji takiego zachowania przez osoby trzecie. Wszelkie inne stany faktycznego władztwa, odpowiadające innemu prawu niż prawo własności, nie kwalifikują się jako posiadanie samoistne i dlatego nie mogą stanowić przesłanki zasiedzenia.

Dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W złej wierze jest z kolei ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13.08.2008r. w sprawie I CSK 33/08).

Z dokumentów załączonych do akt księgi wieczystej nr (...) Sądu Rejonowego w Piszu oraz wpisów widniejących w tejże księdze wynika jednoznacznie, że dziadek wnioskodawcy i ojciec R. Ż.S. Ż. - w dacie śmierci był użytkownikiem wieczystym nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...), położonej w O. przy ulicy (...).

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej nie sprawie dał podstaw do uznania, iż zostały spełnione przesłani uprawniającego do stwierdzenia nabycia przez zasiedzenie udziału we własności nieruchomości przez R. Ż..

R. Ż. nigdy nie był posiadaczem samoistnym lokalu mieszkalnego położonego w O. przy ul. (...). W przedmiotowym lokalu zamieszkał z rodziną za zgodą ojca na zasadzie użyczenia i mieszkał w nim przez okres 1 roku i 3 miesięcy. Po tym czasie zamieszkał w mieszkaniu należącym do jego parterki T. Ż., z którą ożenił się w 2003r. Fakt zameldowania R. Ż. w mieszkaniu ojca, ponoszenia opłat za mieszkanie nie przesądza o tym, iż R. Ż. może być uznany za posiadacza samoistnego. Charakter posiadania mieszkania był typowym przykładem posiadania zależnego, albowiem korzystanie z lokalu przez R. Ż. odbywało się na zasadzie użyczenia.

Po śmierci właściciela mieszkania S. Ż. pomiędzy jego dziećmi R. Ż. , a uczestniczką postępowania D. C. (1) istniał spór o prawo do mieszkania. D. C. (1) domagała się spłaty za mieszkanie, dochodziło do kłótni w związku z tym, że to R. Ż., a następnie jego synowie i żona zarządzali mieszkaniem, nie dopuszczając do niego uczestniczki postępowania D. C. (1).

Nie budzi wątpliwości Sądu, iż wnioskodawca oraz uczestnicy postępowania M. Ż. (2) i T. Ż. wiedzieli, że przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego, stanowi majątek spadkowy po S. Ż., który na skutek dziedziczenia ustawowego nabyli R. Ż. oraz D. C. (1) po ½ części.

Nawet gdyby uznać, że wnioskodawca wraz z uczestnikami T. Ż. i M. Ż. (2) są samoistnymi posiadaczami opisanego wyżej prawa użytkowania wieczystego, byliby oni posiadaczami w złej wierze. Okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie wynosiłby zatem trzydzieści lat. W niniejszej sprawie okres ten rozpoczął bieg od daty zgonu S. Ż., który zmarł 12 czerwca 1995 roku, tak więc nie upłynął jeszcze 30 – letni okres czasu wymagany przy zasiedzeniu w złej wierze.

Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy okresu posiadania nie można liczyć od daty zameldowania R. Ż.. Przeprowadzenie procedury zameldowania jako obowiązek o charakterze publicznoprawnym nie jest przesłanką zasiedzenia. Fakt, iż dana osoba jest zameldowana pod danym adresem, nie ma wpływu na możliwość zasiedzenia przez nią zamieszkiwanej nieruchomości. Nadto w dacie zameldowania R. Ż. w przedmiotowym mieszkaniu zameldowany był i żył jeszcze S. Ż.. Do zasiedzenia liczy się okres, w którym zainteresowany władał nieruchomością jak właściciel. Tymczasem o takim władaniu nie może być mowy za życia spadkodawcy. Wówczas to on jest właścicielem nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił wniosek.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c, zgodnie z którym w postępowaniu nieprocesowym zainteresowani ponoszą koszty we własnym zakresie.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Judyta Masłowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Piszu
Osoba, która wytworzyła informację:  sędzia Anna Lisowska
Data wytworzenia informacji: