Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

POSTANOWIENIE

Dnia 26 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anita Topa

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2021 roku na rozprawie

sprawy z wniosku A. R., J. R. (1), K. R. (1)

z udziałem Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasów Państwowych Nadleśnictwa D. w D.

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  Stwierdzić, że K. R. (1) c. J. i J. oraz J. R. (2) s. S. i Z. nabyli przez zasiedzenie w dniu 02 października 2000r. we wspólności majątkowej małżeńskiej część działki gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą KW (...), położonej w W., gmina O., zapisanej w księdze wieczystej na Skarb Państwa w zarządzie Nadleśnictwa D., o powierzchni 0,0254 ha – oznaczonej numerem geodezyjnym (...) na mapie sporządzonej w dniu 14.11.2020r. przez biegłego sądowego z zakresu geodezji D. Ż. (k. 174 akt) stanowiącej integralną część niniejszego orzeczenia.

2.  Zwrócić wnioskodawcy A. R. kwotę 104,15 zł (sto cztery złote 15/100 groszy) tytułem niewykorzystanej w sprawie zaliczki zapisanej pod pozycją (...).

3.  Nakazać pobrać od Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasów Państwowych Nadleśnictwa D. w D. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 357,68 zł (trzysta pięćdziesiąt siedem złotych 68/100 groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

4.  Ustalić, iż pozostałe koszty postępowania związane zainteresowani ponoszą we własnym zakresie.

UZASADNIENIE

K. R. (2), A. R. oraz J. R. (1) wnieśli o stwierdzenie, że wnioskodawczyni K. R. (1) oraz jej zmarły mąż J. R. (2) (następcy prawni A. R. oraz J. R. (1)) zasiedzieli w dobrej wierze, z dniem 1 października 2000 roku, na własność część nieruchomości oznaczonej nr geodezyjnym (...), położonej w Gminie O., obręb ewidencyjny W., dla której Sąd Rejonowy w Piszu IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr. (...) - stanowiącej własność Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasów Państwowych Nadleśnictwa D..

W uzasadnieniu wskazali, że 5 grudnia 1975 roku wnioskodawczyni K. R. (1) wraz z mężem J. R. (2) nabyli nieruchomość oznaczoną nr geod. (...), położoną w miejscowości W., zabudowaną budynkiem mieszkalnym, budynkiem gospodarczym.

Od chwili objęcia w posiadanie zakupionej nieruchomości o nr geod. (...) wnioskodawczyni wraz z mężem objęli w posiadanie przygraniczną część nieruchomości o nr (...), czego nie byli świadomi, ponieważ przy zakupie nieruchomości okazano im granicę zakupionej nieruchomości właśnie w taki sposób.

Okazanego i utrwalonego przebiegu granicy pomiędzy działką o nr geodezyjnym (...), a działką o nr (...) przez 44 lata nie negowały żadne instytucje.

W dniu 6 grudnia 2002 roku zmarł J. R. (2). Zmarły nie pozostawił testamentu. Jego spadkobiercami ustawowymi i zarazem następcami prawnymi, oprócz żony K. R. (1), są synowie A. R. oraz J. R. (1).

Wnioskodawcy posiadają część ww. nieruchomości o nr geod. (...), która bezpośrednio przylega do granicy z działką nr geod. (...) i odpowiadającą stanowi samoistnego posiadania przez wnioskodawców – według przebiegu granicy działek (...) utrwalonego na mapie powykonawczej budynku w skali 1:100 – sporządzonej przez uprawnionego geodetę i przyjętej w dniu 25 lutego 2000 roku do państwowego zasobu geodezyjnego Starostwa Powiatowego w P. – od ponad 45 lat.

W odpowiedzi na wniosek uczestnik postępowania Skarb Państwa – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe – Nadleśnictwo D. w D. wniósł o oddalenie wniosku w całości i zasądzenie na jego rzecz od wnioskodawcy kosztów sądowych według norm przepisanych, kosztów zastępstwa prawnego w wysokości przewyższającej stawkę minimalną oraz kosztów dojazdów pełnomocnika na rozprawy według przedłożonego spisu kosztów.

W uzasadnieniu podniósł, że podczas geodezyjnego wznowienia znaków granicznych (protokół z dnia 14 grudnia 2018 roku) Nadleśnictwo D. stwierdziło naruszenie stanu posiadania gruntów Skarbu Państwa położonej w O., obrębie ewidencyjnym W., oznaczonych geodezyjnym numerem działki (...) przez właścicieli/posiadaczy leżącej w sąsiedztwie działki nr (...). Stwierdzono:

- dwa budynki murowane (garaże) częściowo posadowione na działce nr (...) w gminie O., obrębie ewidencyjnym W. pozostającej w zarządzie nadleśnictwa D.;

- płot posadowiony na działce nr (...) w gminie O., obrębie ewidencyjnym W. pozostającej w zarządzie Nadleśnictwa D..

Łączna powierzchnia zajętej działki nr (...) w gminie O., obrębie ewidencyjnym W., pozostającej w zarządzie Nadleśnictwa D. wynosi 225 m ². Uczestnik postępowania podkreślił, że dla posadowienia na gruncie wyżej wymienionych obiektów niezbędne jest dochowanie staranności wymaganej przepisami prawa budowlanego. O podejrzeniu, iż doszło do „samowoli budowlanej”, Nadleśnictwo D. zawiadomiło Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w P., a wg rejestrów nie było wydane pozwolenie na budowę dwóch murowanych budynków garażowych wraz z ogrodzeniem, ani nie dokonano zgłoszenia robót budowlanych w tym zakresie.

W ocenie uczestnika, wnioskodawcy lub też inne osoby w momencie zajęcia przedmiotowej części nieruchomości, stały się jej posiadaczami w złej wierze, ponieważ budując na niej murowane budynki garażowe wraz z ogrodzeniem nie dopełnili warunków prawnych lokowania takich obiektów budowalnych, w szczególności w zakresie geodezyjnego wytyczenia ich położenia na nieruchomości w związku z czym i wskutek czego z własnej winy nie dowiedzieli się, że naruszają prawo własności innego podmiotu, a więc pozostawali w niesłusznym przekonaniu, że mają prawo zagospodarować tę nieruchomość według swojego uznania.

Uczestnik podkreślił, że nikt z osób postronnych, w szczególności organy administracji publicznej, nie traktował wnioskodawcy ani jego poprzedników prawnych jako właścicieli przedmiotowej części nieruchomości, ponieważ nie obciążono ich stosownym podatkiem od gruntu, nie ujawniono ich w stosownych rejestrach jako właścicieli, ani nawet jako faktycznie go używających i nie dokonali oni żadnych czynności urzędowych względem przedmiotowego gruntu ani obiektów budowlanych przez siebie prawdopodobnie wybudowanych.

Przed 2000 rokiem wnioskodawcy, ani ich poprzednik prawny w żaden sposób nie manifestowali swojego władania przedmiotową nieruchomością z uwagi na brak faktycznego władania. Do czasu pracy geodezyjnej nie stwierdzono przekroczenia granic nieruchomości, co z całą pewnością by nastąpiło ponieważ na działce nr (...) znajdowały się zabudowania Nadleśnictwa D., sprzedane w 2002 roku na rzecz państwa J..

Wnioskodawcy byli wzywani aby opróżnili, opuścili wraz z osobami i rzeczami prawa ich reprezentujących i wydali Skarbowi Państwa zajętą część nieruchomości o nr (...), lecz nie wykonali kierowanego do nich żądania.

Sąd ustalił, co następuje:

Na podstawie umowy sprzedaży zawartej przed notariuszem G. Repertorium A nr (...) z dnia 5 grudnia 1975 roku J. R. (2) oraz jego żona K. R. (1) nabyli od Skarbu Państwa reprezentowanego przez dyrektora Banku Spółdzielczego w P. nieruchomość położoną w W., w gminie O., oznaczoną nr geodezyjnym (...), zabudowaną domem mieszkalnym, budynkiem gospodarczym i studnią, dla której w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

(okoliczności bezsporne, dowód: odpis umowy sprzedaży k. 14-15; wydruk z księgi wieczystej nr (...) k. 19-21; umowa sprzedaży z 09.12.1975r. znajdująca się w aktach księgi wieczystej nr (...))

Nieruchomość powyższa graniczy z działką gruntu o nr geod. (...), stanowiącą własność Skarbu Państwa i pozostającą w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasów Państwowych Nadleśnictwa D., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...). (okoliczności bezsporne)

Nieruchomość była ogrodzona siatką, tuż za budynkami gospodarczymi. Ogrodzenie zostało wymienione w latach 90-tych, jednak nie zmieniło swojego położenia. W latach 80-tych J. R. (2) postawił na spornej granicy budynki murowane (garaże) w miejsce poprzednich drewnianych, poniemieckich budynków gospodarczych. Wnioskodawcy oraz poprzednik prawny korzystali ze spornej nieruchomości jak właściciele. Stan posiadania nie zmienił się od lat 70-tych. Tak ogrodzoną nieruchomość J. R. (2) nieprzerwanie do swojej śmierci w 2002 roku traktował jak swoją własność, dbał o stan nieruchomości i posadowionych na niej budynków.

W dniu 6 grudnia 2002 roku J. R. (2) zmarł, a należący do spadkodawcy udział w prawie nieruchomości położonej w W. na podstawie ustawy nabyli jego żona K. R. (1) w 1/3 części, syn A. R. w 1/3 części oraz syn J. R. (1) w 1/3 części.

Spadkobiercy do dnia dzisiejszego nieprzerwanie wykorzystują zabudowaną budynkami murowanymi - garażami część nieruchomości nr (...) i znajdującą się w jej granicach, wyznaczonych przez ogrodzenie i ściany budynków gospodarczych, dbają o stan tej nieruchomości, posadowionych na niej budynków.

(okoliczności bezsporne; dowód: zeznania świadka A. P. k. 118v; zeznania świadka R. C. k. 119v; zeznania świadka T. J. k. 120; zeznania świadka W. S. k. 120v; zeznania świadka A. M. k. 121; akt poświadczenia dziedziczeni oraz protokół dziedziczenia k. 18; odpis mapy powykonawczej budynku k. 17; protokół oględzin nieruchomości k. 155-156)

Podczas geodezyjnego wznowienia granic, przeprowadzonego w 2018 roku, stwierdzono naruszenie stanu posiadania nieruchomości Skarbu Państwa położonej w W. w Gminie O., stanowiącej działkę gruntu o nr (...), wskazując:

- dwa budynki murowane (garaże) częściowo posadowione na działce nr (...),

- płot drewniany posadowiony na działce (...).

Pismem z 19 marca 2019 roku Nadleśnictwo D. wezwało wszystkich współwłaścicieli nieruchomości nr (...) do usunięcia obiektów budowlanych posadowionych na działce nr (...) i wydania gruntu. Wezwanie pozostało bezskuteczne. W dniu 23 lipca 2019 roku Skarb Państwa wystąpił do Sądu Rejonowego w Piszu z wnioskiem o zawezwanie współwłaścicieli nieruchomości o nr geod. (...) do próby ugodowej w tej sprawie. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt I Co 410/19. Do zawarcia ugody nie doszło. O budowie w warunkach samowoli budowlanej zarządca zawiadomił Powiatowy Inspektorat Nadzoru B., wskutek czego zostało wszczęte postępowanie administracyjne. Do czasu sporządzenia wskazanego wyżej pisma z 19 marca 2019 roku, Skarb Państwa nie podejmował żadnych czynności zmierzających do odzyskania posiadania opisanej wyżej części nieruchomości nr (...).

Na nieruchomości oznaczonej nr geod. (...) nie jest prowadzona gospodarka leśna, nieruchomość ta nigdy nie była wydzierżawiona.

(dowód: protokół z 14.12.2018r. z czynności wznowienia znaków granicznych k. 13-15 akt sprawy I Co 410/19 Sądu Rejonowego w Piszu; pismo z 19.03.2019r. k. 19-20 akt sprawy I Co 410/19 Sądu Rejonowego w Piszu; pismo z dnia 2.01.2020r. k.83, odpis pisma z dnia 17.03.2020r. k.136)

Część nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa oznaczonej numerem geodezyjnym (...), znajdująca się w samoistnym posiadaniu K. R. (1), A. R., której granice wyznaczają ściany budynków i trwałe ogrodzenie/płot z drewnianych sztachet przybitych do drewnianych żerdzi, które są przykręcone do metalowych słupków osadzonych w betonowym cokole, ma powierzchnię 254 m ².

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji k. 172-174)

Sąd zważył, co następuje:

Zasiedzenie jest pierwotnym i nieodpłatnym sposobem nabycia prawa własności rzeczy przez nieuprawnionego jej posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Nie jest uzależnione od jakiegokolwiek świadczenia na rzecz osoby, której dotychczas nabywane prawo przysługiwało.

Zgodnie z treścią art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. W przypadku wejścia w posiadanie nieruchomości w złej wierze nabycie nieruchomości następuje po upływie lat trzydziestu (art. 172 § 2 k.c.).

Należy zauważyć, iż nieruchomość stanowiąca działkę gruntu o nr geod. (...), w 1975 roku stanowiła i do chwili obecnej stanowi własność Skarbu Państwa. Tymczasem do 1 października 1990 roku zasiedzenie nieruchomości państwowych było wyłączone, o czym stanowił art. 177 k.c. Obecnie możliwość nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości państwowych regulują przepisy szczególne.

Zasiedzenie wszelkich nieruchomości państwowych stało się dopuszczalne dopiero z dniem 1 października 1990 roku, kiedy to w życie weszła ustawa z 28 lipca 1990r. o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz.U. z dnia 18.08.1990r., Nr 55, poz. 321), którą uchylony został przepis art. 177 k.c. wyłączający zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 10 cytowanej wyżej ustawy z dnia 28 lipca 1990r., jeżeli przed dniem wejścia w życie tejże ustawy istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie, a według przepisów obowiązujących po wejściu w życie tej ustawy prowadzi do zasiedzenia nieruchomości państwowej, zasiedzenie biegnie dopiero od dnia wejścia jej w życie, tj. od 01 października 1990r., jednakże kodeksowe terminy ulegają skróceniu o czas trwania posiadania przed dniem wejścia w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę, czyli nie więcej niż o dziesięć i piętnaście lat (tak w szczególności uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2002 r., III CZP 72/01, OSN 2002, z. 9, poz. 107 z glosami: A. Stelmachowskiego, OSP 2002, z. 10, poz. 126; J. Smólskiego, PS 2003, nr 3, s. 155 oraz T. Staranowicza, PS 2003, nr 5, s. 138).

Dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W złej wierze jest z kolei ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13.08.2008r. w sprawie I CSK 33/08).

Z uwagi na podaną wyżej definicję zasiedzenia, istotne znaczenie ma określenie znamion posiadania samoistnego w rozumieniu art. 336 k.c. W tym miejscu należy wskazać, że w art. 336 k.c. zostały wymienione dwa rodzaje posiadania. Posiadanie samoistne, zwane właścicielskim, ma miejsce, gdy podmiot faktycznie włada rzeczą jak właściciel. Posiadacz samoistny „wykonuje uprawnienia” składające się na treść prawa własności określone w art. 140 k.c., czyli korzysta z rzeczy z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego np. do podejmowania decyzji dotyczących sposobu zagospodarowania rzeczą itp. Należy podkreślić, że dla istnienia posiadania samoistnego nie jest istotne, czy posiadacz rzeczywiście ma uprawnienia właścicielskie, a także czy wie o przysługiwaniu mu bądź o braku takich uprawnień. Dla powstania i istnienia posiadania nie jest także istotne, czy jest ono zgodne z jakimkolwiek tytułem prawnym do władania rzeczą, posiadanie, jako stan faktyczny, jest bowiem co do zasady niezależne od prawa do rzeczy.

Od posiadania samoistnego należy odróżnić posiadanie zależne (niewłaścicielskie), które jest wykonywane w zakresie prawa, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (np. użytkowanie, zastaw, najem, dzierżawa, użyczenie), choćby prawo to nie przysługiwało posiadaczowi.

Posiadanie samoistne od posiadania zależnego pozwala odróżnić czynnik woli, przy czym rzeczywistą wolę posiadacza, która decyduje o charakterze samego posiadania, ustala się na podstawie zamanifestowanych na zewnątrz przejawów władania rzeczą.

Jak już wskazano powyżej, przy ocenie znamion posiadania samoistnego (którego występowanie jest przesłanką konieczną do stwierdzenia zasiedzenia) należy mieć na uwadze definicję tego posiadania zawartą w art. 336 k.c. Wedle utrwalonych poglądów doktryny i orzecznictwa konieczne jest tu stwierdzenie występowania dwóch elementów: fizycznego i psychicznego. Pierwszy z tych elementów charakteryzuje się efektywnym, w sensie gospodarczym, korzystaniem z rzeczy lub co najmniej istnienia stanu faktycznego stwarzającego możność takiego korzystania. Drugi natomiast odwołuje się do pewnego przeżycia psychicznego władającego rzeczą, które jest niczym innym jak wolą władania „jak właściciel”, które jednak musi być uzewnętrznione poprzez obiektywnie dostrzegalne przejawy zachowania. Wola posiadania „jak właściciel”, a więc traktowania siebie jak właściciela, jest zasadniczym elementem posiadania prowadzącego do zasiedzenia. Posiadanie właścicielskie charakteryzuje się tym, że posiadacz włada rzeczą w takim zakresie, jak to czyni właściciel, wykorzystując taką faktyczną możliwość władania rzeczą, do jakiej właściciel jest uprawniony (vide postanowienie Sądu Najwyższego z 07.05.1986r., III CRN 60/86, OSNCP 9/87, poz. 138). Konieczne jest zatem wykonywanie przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Ważne jest jednak to, że aby mówić o posiadaniu samoistnym, wnioskujący o zasiedzenie musi w sposób ciągły znajdować się w sytuacji pozwalającej na dokonywanie czynności, których mógłby dokonywać właściciel. Nie jest istotne, czy posiadacz wykonuje względem rzeczy konkretne czynności, lecz to, czy ma możliwość ich wykonywania bez potrzeby wytaczania np. powództwa o przywrócenie posiadania. Występowanie tej możliwości przesądza o istnieniu posiadania. Faktyczne władztwo charakteryzujące posiadanie samoistne wchodzi w grę wówczas, gdy określona osoba znajduje się w sytuacji, która pozwala jej na korzystanie z rzeczy, i to w taki sposób, jakby była ona jej własnością.

Z posiadaniem związane jest m.in. domniemanie posiadania samoistnego – art. 339 k.c. Przepis ten wprowadza domniemanie istnienia posiadania samoistnego tego podmiotu, który udowodni, że faktycznie włada rzeczą. W ten sposób władający rzeczą zostaje zwolniony z ciężaru dowodu co do istnienia posiadania i jego rodzaju. Dodać jednak trzeba, że domniemanie to ma charakter wzruszalny i może zostać obalone.

Zdaniem Sądu, uczestnik postępowania Skarb Państwa - Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo D. tego domniemania nie obalił, bowiem w toku postępowania nie przedstawił takich faktów i dowodów, które zmierzałyby do skutecznego wykazania braku po stronie poprzednika prawnego wnioskodawców oraz ich poprzednika prawnego J. R. (2) przesłanek do stwierdzenia na jego rzecz zasiedzenia.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał, że wnioskodawczyni K. R. (1) oraz poprzednik prawny wnioskodawców – J. R. (2) – objęli w samoistne posiadanie przedmiotową część nieruchomości oznaczonej nr geod. (...), wraz z nabyciem w 1975 roku prawa własności nieruchomości o nr (...). Granice wyznaczają ściany budynków gospodarczych oraz drewniane ogrodzenie, których położenie nie uległo zmianie do dnia dzisiejszego. Od 2002 roku sporna część nieruchomości o nr (...) znajdowała się w samoistnym posiadaniu również A. R. i J. R. (1), którzy traktowali ją jak swoją własność i tak jak poprzednio ich ojciec, wspólnie z K. R. (1), nieprzerwanie zarządzają tą nieruchomością, dbają o nią, podejmują wszelkie decyzje dotyczące tej nieruchomości i jej utrzymania oraz czynią na niej nakłady.

Powyższe potwierdzają załączone do akt sprawy zeznania świadków R. C., T. J., W. S. – którzy mieszkają w W. i znają rodzinę R. od około 50 lat. Również świadek A. M. – pracownik Nadleśnictwa D. wskazał, że od 1993 roku nie przypomina sobie, aby ogrodzenie zmieniło swoje położenie. Z zeznań świadka A. P. wynika, że już w 2000 roku zauważył, że wnioskodawcy od dawna korzystali ze spornej części nieruchomości.

Wspomniani wyżej świadkowie – R. C., T. J. i W. S. - zeznali, że nigdy nie słyszeli jakichkolwiek wątpliwości co do przebiegu granicy między przedmiotowymi nieruchomościami i że nikt nigdy nie zgłaszał pretensji do nieruchomości znajdującej się w granicach istniejącego ogrodzenia. Z zeznań tych świadków wynika, że sporna część nieruchomości nr (...) wykorzystywana była przez J. R. (2) i K. R. (1), dbali o stan nieruchomości, posadowionych na niej budynków, a po śmierci J. R. (2) nieruchomością włada, oprócz jego małżonki K. R. (1), jego synowie A. R. oraz J. R. (1).

Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Są one jasne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają.

Fakt samoistnego posiadania potwierdza również przeprowadzony w sprawie dowód z oględzin nieruchomości. W oparciu o przeprowadzone oględziny stwierdzić należy, że zakres posiadania wyznaczony był na gruncie przez istniejący płot drewniany ze słupkami metalowymi oraz ściany budynków gospodarczych, w tym budynku blaszanego, który jest własnością T. J..

Nie sposób uznać, iż wnioskodawcy oraz ich poprzednik prawny, którzy nie posiadali wykształcenia geodezyjnego, powinni byli wiedzieć, że użytkują nieruchomość o większej powierzchni niż wynika to z treści umowy sprzedaży. Do 2018 roku nie miały miejsca żadne okoliczności, które poprzednikom prawnym wnioskodawcy pozwoliłyby stwierdzić, że wykonywane przez nich prawo własności przysługuje innej osobie.

Warto zauważyć, iż nieruchomość zbyta i wydana została małżonkom R. przez Skarb Państwa, który wówczas był jednocześnie właścicielem nieruchomości sąsiedniej będącej przedmiotem zasiedzenia. Dlatego po stronie nabywców brak było podstaw do poddawania w wątpliwość przebiegu granicy między nieruchomościami, skoro zbywcą i sąsiadem był ten sam podmiot. Istotnym jest też, że w roku 2000 na mapie powykonawczej budynku (k. 17 akt) granice nieruchomości (między działką (...) i sąsiednią) oznaczone były według dzisiejszego stanu posiadania, albowiem widniejące na mapie budynki w całości znajdują się na działce nr (...). Powyższe okoliczności pozwalają przyjąć, iż małżonkowie R. od momentu nabycia nieruchomości – działki nr (...) byli również posiadaczami samoistnymi w dobrej wierze części działki o obecnym numerze geodezyjnym (...).

O tym, jaki był charakter tego posiadania, rozstrzygać należy na podstawie tego, co manifestowali swoim zachowaniem na zewnątrz. Zachowanie to wyrażało się w tym, że mieli dostęp do nieruchomości z wyłączeniem jakichkolwiek innych osób. Traktowali ten teren jako swój i chcieli, żeby był ich. Sami ponosili ciężary jej utrzymania, wykonywali na niej różne prace porządkowe, rozebrali stare drewniane budynki gospodarcze, w miejsce, których posadowili nowe, murowane. Od czasu objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne do daty wystawienia przez Nadleśnictwo D. pisma z 19 marca 2019 roku, nikt nie wzywał ich do wydania nieruchomości ani do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

W konsekwencji Sąd uznał, iż wnioskodawczyni K. R. (1) oraz J. R. (2) poprzednik prawny wnioskodawców A. R. i J. R. (1), uzyskali posiadanie spornej części nieruchomości w dobrej wierze. Okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie wynosi zatem dwadzieścia lat i w przedmiotowej sprawie, po zaliczeniu czasu trwania posiadania przedmiotowej części działki nr (...) przez J. R. (2) przed dniem wejścia w życie cytowanej na wstępie rozważań ustawy z dnia 28 lipca 1990r., upłynął w dniu 2 października 2000 roku.

Wobec powyższego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu geodezji, D. Ż., celem wyznaczenia, w oparciu o akta sprawy i dokonane oględziny nieruchomości, powierzchni części działki numer (...) zgodnie z aktualnym stanem posiadania wyznaczonym m.in. ogrodzeniem z drewnianych sztachet i ścianami budynków gospodarczych, zgodnie z zasadami obowiązującymi przy oznaczaniu nieruchomości w księgach wieczystych.

Sporządzony przez biegłego projekt zakłada podział działki o nr geod. (...) na trzy działki:

1.  działkę nr (...) o powierzchni 254 m ², będącą przedmiotem zasiedzenia,

2.  działkę nr (...) o powierzchni 1000 m ², pozostającą własnością Skarbu Państwa,

3.  działkę (...) o powierzchni 3384 m ², pozostającą własnością Skarbu Państwa.

Sąd w pełni podzielił opinię biegłego geodety. Jest ona jasna i pełna, poparta wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłego. Ponadto opinia ta nie była kwestionowana przez zainteresowanych.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 172 § 1 i 2 k.c. Sąd stwierdził, że wnioskodawczyni K. R. (1) oraz poprzednik prawny wnioskodawców A. R. i J. R. (1), J. R. (2), nabył przez zasiedzenie z dniem 2 października 2000 roku własność nieruchomości o powierzchni 254 m ², położonej w obrębie W., gm. O., która zgodnie z opinią biegłego z zakresu geodezji nosi numer geod. (...), stanowiącą część działki gruntu o nr geod. (...), dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą nr (...), stanowiącej własność Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasów Państwowych Nadleśnictwa D., zgodnie z opinią biegłego z zakresu geodezji D. Ż., która to opinia wraz z mapą do zasiedzenia stanowi integralną część postanowienia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c., zgodnie z którym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

W toku postępowania wnioskodawca wpłacił zaliczkę w kwocie 2 500 złotych, z której wypłacone zostało wynagrodzenie biegłego geodety w wysokości 2 311,64 złotych za sporządzenie opinii na piśmie. Natomiast postanowieniem z 17.07.2020r. Sąd przyznał biegłemu geodecie także wynagrodzenie w kwocie 84,21 złotych za udział w oględzinach nieruchomości, które tymczasowo wypłacone zostało ze środków budżetowych Skarbu Państwa.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 84 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd zwrócił wnioskodawcy A. R. 104,15 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sąd nakazał pobrać od Skarbu Państwa – Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasów Państwowych Nadleśnictwa D. w D. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 357,68 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.