Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

POSTANOWIENIE

Dnia 24 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2024 roku

sprawy z wniosku A. S. (1)

z udziałem M. S. (1)

o zobowiązanie sprawcy przemocy w rodzinie do opuszczenia mieszkania

p o s t a n a w i a:

I.  Nakazać uczestnikowi postępowania M. S. (1) opuszczenie wspólnie zajmowanego mieszkania znajdującego się pod adresem L. 1, (...)-(...) P., w związku ze stosowaniem przemocy w rodzinie.

II.  Odmówić przyznania uczestnikowi postępowania M. S. (1) prawa do lokalu socjalnego

III.  Oddalić wniosek w pozostałym zakresie.

IV.  Uchylić zabezpieczenie roszczenia wnioskodawczyni A. S. (1) orzeczone w ramach niniejszego postępowania postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 3 stycznia 2024 roku.

V.  Przyznać adwokatowi A. Z., tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uczestnikowi postępowania M. S. (1) wynagrodzenie w kwocie 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych 60/100), w tym kwotę 27,60 zł tytułem podatku VAT, które nakazuje wypłacić ze środków budżetowych Sądu Rejonowego w Piszu.

Sygn. akt I Ns 399/23

UZASADNIENIE

A. S. (1) wystąpiła w trybie art. 11a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej z wnioskiem o zobowiązanie uczestnika postępowania M. S. (1) do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania położonego pod adresem L. 1, (...)-(...) P., o zakazanie uczestnikowi zbliżania się do ww. mieszkania i jego otoczenia na odległość mniejszą niż 100 metrów, oraz o zakazanie uczestnikowi wstępu na teren miejsca pracy wnioskodawczyni, to jest na teren Nadleśnictwa P. znajdującego się w P. przy ulicy (...).

Uczestnik postępowania M. S. (1) wniósł o oddalenie wniosku w całości.

Postanowieniem z dnia 14 listopada 2023 roku Sąd Rejonowy w Piszu ustanowił uczestnikowi, na jego wniosek, pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata, na którego Okręgowa Rada Adwokacka w B. wskazała adw. A. Z..

Pełnomocnik uczestnika wniósł o oddalenie wniosku w całości i o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

A. S. (1) i M. S. (1) od 5 września 2009 roku pozostają w związku małżeńskim. Ze związku tego posiadają dwie małoletnie córki w wieku 12 i 7 lat. (okoliczności bezsporne)

Od 2016 roku do końca 2018 roku małżonkowie z dziećmi mieszkali u rodziców M. S. (1).

Od początku 2019 roku do dnia dzisiejszego małżonkowie i ich małoletnie córki zajmują wspólnie mieszkanie położone w miejscowości L. 1 w gminie P.. Mieszkanie te stanowi własność Skarbu Państw w zarządzie Lasów Państwowych Nadleśnictwa P. i na podstawie umowy zawartej w dniu 31 grudnia 2018 roku oddane zostało w najem A. S. (1). Do zamieszkania z najemcą w ww. mieszkaniu uprawnieni zostali mąż M. S. (1) i małoletnie córki. (okoliczności bezsporne)

Już przed narodzinami drugiej córki relacje między małżonkami nie układały się, dochodziło do kłótni. M. S. (1) w weekendy spożywał dużo alkoholu, nie osiągał stałego dochodu, nie angażował się w prowadzenie domu ani w opiekę nad dziećmi. W opiece nad dziećmi pomagali na przemian dziadkowie.

(dowód: zeznania wnioskodawczyni k. 184; częściowo zeznania uczestnika k. 185)

W 2020 roku M. S. (1) wyjechał w celach zarobkowych do N., gdzie z przerwami pracuje do dnia dzisiejszego. Gdy przyjeżdżał do domu, nadużywał alkoholu. Między małżonkami dochodziło do licznych nieporozumień i kłótni.

Od kwietnia 2022 roku relacje między małżonkami uległy znacznemu pogorszeniu. M. S. (1) będąc pod wpływem alkoholu wszczynał bez powodu awantury domowe, podczas których wyzywał żonę słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, krytykował, poniżał, popychał, groził pozbawieniem życia oraz podpaleniem domu.

Ponadto, w dniu 14 stycznia 2023 roku doszło pomiędzy małżonkami do kolejnej awantury, w trakcie której M. S. (2) próbowała odepchnąć nacierającego na nią męża, gdy ten zapędzał ją do łazienki. M. S. (1) uderzył wówczas żonę z otwartej ręki w twarz i kopnął w okolice pośladków. Powodem awantury był fakt, że pokrzywdzona nie umówiła oskarżonego do dentysty, chociaż wcześniej z nią to uzgodnił. M. S. (2) w obawie mężem zamknęła się w pokoju na górze z dziećmi i po raz pierwszy zadzwoniła na numer alarmowy, gdzie już w trakcie zgłoszenia informowała „na gorąco” operatora odnośnie przebiegu awantury. Czuła się zagrożona. Była zapłakana i roztrzęsiona. Podała, że awantura była agresywna w przebiegu i oskarżony uderzył ją. Po przyjeździe patrolu policji M. S. (1) został zatrzymany do wyjaśnienia, następnie został wobec niego wydany nakaz natychmiastowego opuszczenia mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia na okres 14 dni. Nadto, została wdrożona procedura Niebieskiej Karty. M. S. (1) wyprowadził się na ten czas do swojej matki do miejscowości P..

Sąd Rejonowy w Piszu II Wydział Karny w sprawie prowadzonej pod sygn. akt II K 84/23 uznał za udowodnione, że w okresie od miesiąca kwietnia 2022 roku do dnia 14 stycznia 2023 roku M. S. (1) znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną A. S. (1) czym dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. Wyrokiem wydanym w tej sprawie w dniu 5 czerwca 2023 roku, Sąd postępowanie karne przeciwko oskarżonemu M. S. (1) warunkowo umarzył na okres próby 2 lat i oddał go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego. Nadto zobowiązał oskarżonego M. S. (1) w okresie próby do powstrzymania się od nadużywania alkoholu oraz powstrzymania się od kontaktowania z pokrzywdzoną żoną A. S. (1) w sposób wyrażający agresję słowną i fizyczną.

Wyrok powyższy uprawomocnił się w dniu 7 września 2023 roku.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 05.06.2023r. wraz z pisemnym uzasadnieniem oraz wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 07.09.2023r. – znajdujące się w aktach sprawy II K 84/23 Sądu Rejonowego w Piszu; zeznania świadka A. S. (2) k. 148; zeznania świadka T. Z. k. 148)

Po upływie 14-dniowego nakazu natychmiastowego opuszczenia mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, M. S. (1) wrócił do mieszkania i w obecności matki swojej żony urządził awanturę. Był agresywny słownie, a wobec swojej teściowej także fizycznie. Interweniowała policja. Po tej interwencji M. S. (2) oznajmiła mężowi, że złoży pozew o rozwód. M. S. (1) zagroził wówczas, że „prędzej zostanie wdowcem niż rozwodnikiem”. Od tego dnia, w mieszkaniu małżonków przebywali cały czas na zmianę ojciec lub matka M. S. (2), która obawiała się męża i czuła się zagrożona. Rodzice „pełnili dyżur”. Wyjeżdżali dopiero wtedy, gdy uczestnik wyjeżdżał do pracy za granicę i wracali wraz z powrotem zięcia do domu.

(dowód: zeznania świadka M. M. k. 147v; zeznania świadka R. M. k. 148v; zeznania wnioskodawczyni k. 184-184v)

W dniu 6 marca 2023 roku M. S. (2) wystąpiła przeciwko mężowi z pozwem o rozwód. Sprawa została zarejestrowana w Sądzie Okręgowym w Olsztynie pod sygn. akt VI C 315/23 i jest w toku.

(okoliczności bezsporne)

Pomimo wszczętego postępowania przygotowawczego, a następnie postępowania karnego w sprawie II K 84/23, zachowanie M. S. (1) nie uległo poprawie. Nadal nadużywał alkoholu, pod wpływem którego wszczynał awantury, był agresywny słownie, wyzywał żonę, krzyczał na nią np. za to, że za mało zarabia, że nie zrobiła obiadu, że za późno wróciła do domu bo robiła zakupy, że w domu nie jest posprzątane. Raz nawet celowo spuścił powietrze z opon w samochodzie, by uniemożliwić żonie wyjazd do B. na umówioną wizytę lekarską. W miejscu zamieszkania małżonków podejmowane były liczne interwencje policji. Świadkami agresywnych zachowań uczestnika względem żony były małoletnie córki małżonków.

M. S. (1) sprawował opiekę nad córkami będąc pod działaniem alkoholu. Raz obudził córki w nocy po to, by słuchały z nim muzyki. Kierował samochodem pod wpływem alkoholu. Nietrzeźwy przyjeżdżał samochodem po żonę, gdy skończonej przez nią pracy, czym powodował u niej silne zdenerwowanie. Zdarzało się, że M. S. (2) musiała prosić kolegów z pracy o odwiezienie do domu, bo mąż nie mógł po nią przyjechać ponieważ znajdował się pod wpływem alkoholu. Przez pewien czas w 2023 roku M. S. (1) pod wpływem alkoholu dzwonił do leśniczych i nadleśniczego Nadleśnictwa P. i składał fałszywe zgłoszenia o zdarzeniach w rezerwacie lub przedstawiał swoje spostrzeżenia na temat pracy w lasach i ochrony przyrody.

W okresie od 15 do 19 września 2023 roku M. S. (1) pod nieobecność żony i dzieci, wyniósł z domu na podwórko i spalił niektóre meble (kanapę, duży materac do łóżka, mały materac do łóżka dziecięcego, poduchę do siedzenia, fotel dziecięcy, dwie kołdry, trzy poduszki, dwa krzesła), rzeczy osobiste żony (buty sportowe, czółenka, pantofle do munduru służbowego, dwie pary butów skórzanych, baleriny, kapcie, klapki) oraz rzeczy osobiste córek (buty sportowe, klapki basenowe, sandały, kapcie, buty zimowe, buty wizytowe, gumaki, okularki basenowe, zabawki).

(dowód: zeznania świadków M. M. k. 147v, R. M. k. 148v, R. T. k. 183-183v, T. W. k. 183v-184; zeznania wnioskodawczyni k. 184-185)

W dniu 23 września 2023 roku M. S. (1) urządził żonie awanturę z powodu wizyty członków jej rodziny – rodziców i dwóch sióstr. Wezwał na miejsce policję podając, że obawia się o swoje bezpieczeństwo. Tego samego dnia w miejscu zamieszkania małżonków miała miejsce kolejna interwencja policji, zgłoszona przez M. S. (1) z powodu występowania u niego myśli samobójczych. Interwencja ta odbyła się z udziałem służb medycznych i zakończyła się zabraniem uczestnika do Szpitala (...) w K. na oddział psychiatryczny. Na oddziale tym M. S. (1) przebywał do 27 listopada 2023 roku. Rozpoznano u niego nawracające zaburzenia nastroju (afektywne) i zaburzenia adaptacyjne o podłożu osobowościowym.

(dowód: zaświadczenie lekarskie k. 73; karta informacyjna k. 110-110v; zeznania świadka M. M. k. 147v i A. S. (2) k. 148)

M. S. (1) leczy się psychiatrycznie. Ma skierowanie do poradni psychologicznej. Sam widzi potrzebę leczenia.

(dowód: zeznania uczestnika k. 185v)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowił przepis art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy domowej, zgodnie z którym, jeżeli osoba stosująca przemoc domową wspólnie zajmująca mieszkanie swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy domowej czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba doznająca tej przemocy może żądać, aby sąd zobowiązał ją do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

Istotą całej ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej, jest ochrona pokrzywdzonych przemocą przed dalszym krzywdzeniem (art. 3 ust. 1 pkt 3), co wiąże się ze stycznością z osobą stosującą przemoc domową.

Definicja „osoby doznającej przemocy domowej” zwarta została w art. 2 pkt 2 cyt. ustawy, gdzie wskazano, że pod tym pojęciem należy rozumieć:

a)  małżonka, także w przypadku gdy małżeństwo ustało lub zostało unieważnione, oraz jego wstępnych, zstępnych, rodzeństwo i ich małżonków,

b)  wstępnych i zstępnych oraz ich małżonków,

c)  rodzeństwo oraz ich wstępnych, zstępnych i ich małżonków,

d)  osobę pozostającą w stosunku przysposobienia i jej małżonka oraz ich wstępnych, zstępnych, rodzeństwo i ich małżonków,

e)  osobę pozostającą obecnie lub w przeszłości we wspólnym pożyciu oraz jej wstępnych, zstępnych, rodzeństwo i ich małżonków,

f)  osobę wspólnie zamieszkującą i gospodarującą oraz jej wstępnych, zstępnych, rodzeństwo i ich małżonków,

g)  osobę pozostającą obecnie lub w przeszłości w trwałej relacji uczuciowej lub fizycznej niezależnie od wspólnego zamieszkiwania i gospodarowania,

h)  małoletniego,

- wobec których jest stosowana przemoc domowa.

W doktrynie przyjmuje się, że warunkiem uruchomienia procedury przewidzianej w art. 11a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej jest wspólne zamieszkiwanie (wspólne zajmowanie mieszkania) osoby stosującej przemoc i ofiary tej przemocy. Zbliżone przesłanki wymienia art. 58 § 2 k.r.o., który stanowi, że jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków. W wypadkach wyjątkowych, gdy jedno z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka. Orzeczenie nie powoduje utraty tytułu prawnego do zajmowanego lokalu i jest czasowe, bowiem w razie zmiany okoliczności nakaz może być zmieniony lub uchylony.

Okoliczność wspólnego zajmowania mieszkania stanowiła w niniejszej sprawie fakt bezsporny.

Uczestnik, będący mężem wnioskodawczyni, zajmujący mieszkanie wspólnie z wnioskodawczynią, niewątpliwie mieści się w katalogu osób, do których odnosi się przepis art. 11a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przyjęcie, że wystąpiły przesłanki z art. 11a ustawy 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy domowej.

Definicja przemocy zawarta jest w art. 2 pkt 2 ww. ustawy, który stanowi, że przez przemoc domową należy rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie, wykorzystujące przewagę fizyczną, psychiczną lub ekonomiczną, naruszające prawa lub dobra osobiste osoby doznającej przemocy domowej, w szczególności:

a)  narażające tę osobę na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia lub mienia,

b)  naruszające jej godność, nietykalność cielesną lub wolność, w tym seksualną,

c)  powodujące szkody na jej zdrowiu fizycznym lub psychicznym, wywołujące u tej osoby cierpienie lub krzywdę,

d)  ograniczające lub pozbawiające tę osobę dostępu do środków finansowych lub możliwości podjęcia pracy lub uzyskania samodzielności finansowej,

e)  istotnie naruszające prywatność tej osoby lub wzbudzające u niej poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia, w tym podejmowane za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

Zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem, przemoc domowa nie musi polegać na popełnieniu przestępstwa czy wykroczenia, jednakże często zachowanie sprawcy wyczerpuje znamiona czynów zabronionych pod groźbą kary, zwłaszcza przestępstwa z art. 207 k.k.

Przekładając powyższe regulacje na stan faktyczny niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że na wnioskodawczyni spoczywał procesowy ciężar wykazania, że uczestnik dopuszcza się wobec niej przemocy w znaczeniu zdefiniowanym w art. 2 pkt 2 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej.

W ocenie Sądu, wnioskodawczyni sprostała temu ciężarowi.

W toczącej się przeciwko uczestnikowi przed Sądem Rejonowym w Piszu sprawie karnej II K 84/23, Sąd w oparciu o zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy uznał za udowodnione, że w okresie od kwietnia 2022 roku do 14 stycznia 2023 roku uczestnik dopuścił się względem żony przestępstwa znęcania się psychicznego i fizycznego, tj. popełnienia czynu z art. 207 § 1 k.k. Wydany w tej sprawie wyrok warunkowo umarzający wobec M. S. (1) postępowanie karne jest prawomocny.

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie wykazał, że pomimo zatrzymania do wyjaśnienia w dniu 14 stycznia 2023 roku, pomimo wydanego nakazu natychmiastowego opuszczenia mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia na okres 14 dni, pomimo wdrożenia procedury Niebieskiej Karty i pomimo wszczętego postępowania przygotowawczego, a następnie karnego, zachowanie uczestnika nie uległo poprawie.

Z zeznań świadków M. M., R. M., A. S. (2) R. T. i T. W. oraz z zeznań wnioskodawczyni i załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej uczestnika wynika, że uczestnik przebywając w domu w dalszym ciągu znęcał się psychicznie nad żoną. Nadużywał alkoholu, wszczynał awantury, krzyczał na żonę, groził jej pozbawieniem życia, spalił jej rzeczy osobiste, uniemożliwiał wyjazd do lekarza spuszczając w samochodzie powietrze z opon, nie przyjeżdżał po nią po skończonej pracy bo był pod wpływem alkoholu lub przyjeżdżał w stanie po spożyciu alkoholu. W związku z zachowaniem uczestnika, w miejscu zamieszkania zainteresowanych podejmowane były liczne interwencje policji. Jedna z nich, przeprowadzona na zgłoszenie uczestnika, odbyła się z udziałem służb medycznych i zakończyła się zabraniem uczestnika na szpitalny oddział psychiatryczny.

Treść zeznań wyżej wymienionych osób i dokumentacji medycznej była zbieżna, zeznania te wzajemnie się uzupełniały. Dlatego Sąd ocenił te dowody jako w pełni wiarygodne.

Za niewiarygodne Sąd uznał zeznania uczestnika i zeznania rodziców uczestnika przesłuchanych w charakterze świadków, albowiem pozostawały one w oczywistej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, tj. z treścią ustaleń poczynionych przez Sąd w sprawie karnej II K 84/23 oraz treścią zeznań świadków M. M., R. M., A. S. (2), R. T. i T. W.. Zeznania uczestnika były wręcz irracjonalne. I tak:

- uczestnik zaprzeczył, że używa wulgarnych słów względem żony, że groził żonie pozbawieniem życia i podpaleniem domu oraz że w dniu 14 stycznia 2023 roku uderzył żonę za to, że nie umówiła go do dentysty. Tymczasem fakt te zostały uznane za udowodnione przez Sąd orzekający w sprawie karnej II K 84/23, a wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne jest prawomocny;

- odnośnie spuszczenia powietrza z opon, uczestnik podał, że zrobił to, ponieważ zamierzał zmienić opony z zimowych na letnie. Tymczasem wnioskodawczyni podała, że uczestnik nigdy nie zajmował się wymianą opon, zajmowała się tym generalnie ona i to przed długim weekendem majowym, zaś przedmiotowe spuszczenie powietrza z opon miało miejsce 8 czerwca 2023 roku. Podała, że uczestnik doskonale wiedział, że rano miała ona wyjechać na umówioną wizytę lekarską do B., a zapytany przez nią dlaczego to zrobił, odpowiedział, że chciał po prostu zwrócić na siebie jej uwagę;

- uczestnik zaprzeczył, że w 2023 roku wydzwaniał do Nadleśnictwa P. będąc pod wpływem alkoholu. Tymczasem świadkowie T. W. i R. T. zeznali, że tak było;

- uczestnik zaprzeczył, że będąc pod wpływem alkoholu odstawił żonie samochód pod budynek Nadleśnictwa P.. Tymczasem T. W. zeznał, że był świadkiem takiej sytuacji;

- uczestnik zaprzeczył, że w obecności żony i dzieci groził, że odbierze sobie życie. Tymczasem z zeznań świadka A. S. (2) – funkcjonariusza KPP w P. oraz z załączonej do akt dokumentacji medycznej uczestnika (k. 73 i 110) jednoznacznie wynika, że w dniu 23 września 2023 roku w miejscu zamieszkania małżonków miała miejsce interwencja policji, zgłoszona przez M. S. (1) z powodu występowania u niego myśli samobójczych. Interwencja ta odbyła się z udziałem służb medycznych i zakończyła się zabraniem uczestnika do Szpitala (...) w K. na oddział psychiatryczny;

- uczestnik podał, że spalił niektóre przedmioty z wyposażenia mieszkania oraz niektóre rzeczy osobiste żony i dzieci, ponieważ przedmioty te były zawilgocone, uszkodzone, zniszczone, zgrzybiałe lub spleśniałe. Podał, że zrobił to w porozumieniu z żoną i na wyraźne jej polecenie, aby oczyścić mieszkanie z pleśni. Twierdzeniom tym stanowczo zaprzeczyła wnioskodawczyni, która podała, że nie było żadnych takich uzgodnień. Podała, że do spalenia przez uczestnika tych przedmiotów doszło podczas jej kilkudniowej nieobecności w domu, a wśród spalonych rzecz były m.in. jej nowe buty do munduru służbowego i książki z baśniami dla dzieci.

Twierdzenia wnioskodawczyni o częstotliwości i rodzaju agresji uczestnika nie były w żaden sposób przesadzone i znajdują potwierdzenie w spostrzeżeniach i ustaleniach służb. Zgromadzone w sprawie dowody dają Sądowi pełne światło na sytuację panującą w domu stron, pozwalają stwierdzić, że zachowanie uczestnika bardzo mocno wykracza poza akceptowalne, przeciętne reakcje osoby zdenerwowanej. Forma werbalnej komunikacji uczestnika z wnioskodawczynią wykracza ponad wszelkie przyjęte normy, ma na celu tylko wyładowanie emocjonalne uczestnika, nie służąc uporządkowaniu sytuacji w domu.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy niezaprzeczalnie wykazał, że uczestnik ma problem z alkoholem, nie panuje nad swoimi emocjami i nerwami. Uczestnik dopuszcza się w sposób stały i powtarzalny aktów agresji słownej wobec wnioskodawczyni – wyzywając, poniżając, grożąc pozbawieniem życia. Zamieszkująca wspólnie z uczestnikiem postępowania wnioskodawczyni żyje w ciągłym strachu, stąd pełnione przez jej rodziców „dyżury” mające zapewnić wnioskodawczyni poczucie bezpieczeństwa. Uczestnik postępowania jest agresywny, szczególnie po spożyciu alkoholu. Między małżonkami od kilku lat dochodzi do częstych awantur w związku z nadużywaniem alkoholu przez uczestnika i braku z jego strony zamiaru do podjęcia leczenia. Świadkami tych wydarzeń były małoletnie dzieci. Uczestnik postępowania stanowi zagrożenie dla osób wspólnie z nim zamieszkujących, dlatego nie jest możliwe żeby nadal przebywał w domu ze swoją rodziną.

Zachowanie uczestnika powoduje szkody przede wszystkim na zdrowiu psychicznym wnioskodawczyni, która nie czuje się swobodnie we własnym domu, wciąż jest narażona na kolejne ataki furii ze strony męża, kierowanie pod jej adresem wyzwisk i pomówień, czuje się bezsilnie. Uczestnik pomimo obecności dzieci w domu, nie hamuje się ze swoimi negatywnymi emocjami względem żony, poniża, krytykuje. Dzieci są zniechęcone, nie chcą kontaktować się z ojcem.

Nałożenie obowiązku opuszczenia mieszkania przez osobę stosującą przemoc ma miejsce gdy wspólne zamieszkiwanie z jej ofiarami jest „szczególnie uciążliwe”, czyli trudne do zniesienia, przykre, bolesne, o szczególnie dużym nasileniu, niezwykłym, wyjątkowym. Gdy uczestnik postępowania przebywa w mieszkaniu, wnioskodawczyni nie czuje się swobodnie i komfortowo, zdarza się, że wraz z dziećmi nie ma nawet zapewnionego swobodnego odpoczynku w nocy, gdyż uczestnik swoim zachowaniem przerywa ich sen. Dalsze wspólne zamieszkiwanie przez wnioskodawczynię z uczestnikiem postępowania stanowi dla niej zagrożenie. Jest ona poddawana stałej przemocy psychicznej ze strony uczestnika.

W tym stanie sprawy w ocenie Sądu stwierdzić należy, że M. S. (1) swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy domowej czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych wyżej przepisów, Sąd nakazał uczestnikowi opuszczenie mieszkania położonego w miejscowości L. 1 w gminie P..

W pozostałym zakresie, tj. żądania zakazania uczestnikowi zbliżania się do ww. mieszkania na odległość mniejszą niż 100 metrów oraz zakazania uczestnikowi wstępu na teren miejsca pracy wnioskodawczyni, to jest na teren Nadleśnictwa P. znajdującego się w P. przy ulicy (...), Sąd powództwo oddalił.

Wnioskodawczyni konsekwentnie twierdziła, że uczestnik nie znęcał się na dziećmi. Uczestnik postępowania nie jest pozbawiony władzy rodzicielskiej i ma orzeczone przez Sąd kontakty z dziećmi. Realizowanie tych kontaktów jest nie tylko prawem, ale i obowiązkiem uczestnika. Ponadto, wychowanie dzieci, ich utrzymanie, edukacja, zdrowie, wymagają współpracy rodziców. Z tych względów w ocenie Sądu brak było podstaw do zakazania uczestnikowi zbliżania się do ww. mieszkania na odległość mniejszą niż 100 metrów.

Przesłuchani w sprawie świadkowie R. T. i T. W. – leśnicy z Nadleśnictwa P. – nie potwierdzili, aby uczestnik nachodził wnioskodawczynię w miejscu pracy. Zeznali, że uczestnik przyjeżdżał po żonę po pracy by zawieźć ją do domu i dzwonił do pracowników Nadleśnictwa lecz tematem tych rozmów nie były jego relacje z żoną. W tych okolicznościach, w ocenie Sądu brak było podstaw do zakazania uczestnikowi wstępu na teren miejsca pracy wnioskodawczyni.

Jednocześnie Sąd postanowił, że uczestnikowi nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Zgodnie bowiem z treścią art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 j.t. z późn. zm.), prawo do lokalu socjalnego nie przysługuje, gdy powodem opróżnienia lokalu jest stosowanie przemocy domowej, a w stosunku do osób stosujących przemoc domową nie są stosowane okresy ochronne zakazujące eksmisji w okresie od 1 listopada do 31 marca. Na mocy nowych przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, w takich sytuacjach komornik usunie dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe, wskazanej na wniosek komornika przez gminę właściwą ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu (ustawa z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, Dz. U. Nr 224, poz. 1342).

W związku z wydaniem orzeczenia merytorycznego w sprawie, Sąd uchylił zabezpieczenie roszczenia wnioskodawczyni orzeczone postanowieniem z dnia 3 stycznia 2024 roku.

Na podstawie § 14 ust. 1 pkt 3 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (j.t. Dz.U. z 2019r., poz. 18), Sąd przyznał adwokatowi A. Z., tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uczestnikowi, wynagrodzenie w kwocie 147,60 złotych, w tym kwotę 27,60 złotych tytułem podatku VAT, które nakazał wypłacić ze środków budżetowych Sądu Rejonowego w Piszu.