Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piszu

POSTANOWIENIE

Dnia 6 grudnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Paula Wacławek

Protokolant: sekretarz sądowy Paula Milewska

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2024 roku w Piszu

na rozprawie

sprawy z wniosku W. T.

z udziałem M. T. i I. T.

o wydanie wobec M. T. zakazu zbliżania się do W. T.

postanawia:

1.  oddalić wniosek;

2.  przyznać radcy prawnemu T. K. z rachunku sum budżetowych Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia reprezentanta ustanowionego dla małoletniej uczestniczki, w tym kwotę 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) tytułem podatku od towarów i usług;

3.  stwierdzić, że wnioskodawczyni i uczestnicy ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

asesor sądowy Paula Wacławek

Sygn. akt I Ns 408/24

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 6 grudnia 2024 roku

W dniu 24 października W. T. wystąpiła z wnioskiem o wydanie wobec M. T. zakazu zbliżania się do niej. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że działania M. T. wpływają negatywnie na codzienne funkcjonowanie wnioskodawczyni i powodują u niej znaczący stres oraz lęk, albowiem
ze strony uczestnika dochodzić miało wielokrotnie do nękania i oblężenia jej miejsca zamieszkania, utrudniania wykonywania codziennych czynności, gróźb (zarówno w formie werbalnej, jak i pisemnej – np. przez wiadomości SMS), a także stalkingu. W ocenie wnioskodawczyni, powyższe zachowania uczestnika naruszają jej podstawowe prawa
i stwarzają realne zagrożenie dla jej zdrowia i życia, zaś z uwagi na ich powtarzalność
i ciągłość jedynym skutecznym rozwiązaniem będzie wprowadzenie zakazu zbliżania się na jak najdłuższą odległość. Wnioskodawczyni powoływała ponadto we wniosku postępowanie toczące się z udziałem M. T. przed sądem rodzinnym o pozbawienie go praw rodzicielskich wobec małoletniej córki (wniosek k. 3-4).

Postanowieniem tut. Sądu z dnia 29 października 2024 roku wezwano do udziału
w sprawie I. T., będącą małoletnią córką W. T. i M. T., albowiem uznano – mając w szczególności na względzie treść art. 2 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej – że wynik postępowania będzie mógł dotyczyć również jej praw – art. 510 § 1 k.p.c. (postanowienie k. 6).

Reprezentant małoletniej uczestniczki I. T. nie zajmował pisemnego stanowiska w sprawie. Nie wnosił o wydanie wobec M. T. zakazu zbliżania się również do I. T.. Na rozprawie w dniu 5 grudnia 2024 roku przychylił się do wniosku złożonego przez wnioskodawczynię W. T.. Wniósł również o zasądzenie wynagrodzenia z tytułu pomocy prawnej udzielonej uczestniczce (notatka urzędowa k. 115, pismo k. 152, protokół rozprawy k. 156-157v).

Uczestnik M. T. na rozprawie w dniu 5 grudnia 2024 roku wniósł
o oddalenie wniosku (protokół rozprawy k. 156-157v).

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W. T. i M. T. pozostają w związku małżeńskim od około 20 lat. Posiadają dwoje wspólnych dzieci: I. T. w wieku 17 lat
i K. T. w wieku 20 lat.

( dowód : zeznania wnioskodawczyni W. T. k. 118-119)

Pierwsze nieporozumienia pomiędzy małżonkami T. pojawiły się
w listopadzie 2023 roku, kiedy to W. T. rozpoczęła dodatkową pracę. Pomiędzy małżonkami zaczęło dochodzić do kłótni, M. T. zaczął wówczas podejrzewać żonę o zdradę i z tego powodu kierował do niej wyzwiska, w tym również za pośrednictwem wiadomości sms. M. T. od lat nadużywał alkoholu, zaś pod jego wpływem stawał się agresywny i to właśnie wówczas dochodziło do kłótni pomiędzy nim a żoną oraz dziećmi. M. T. nie stosował nigdy przemocy fizycznej wobec żony i dzieci.

( dowód : zeznania wnioskodawczyni W. T. k. 118-119, zeznania uczestnika M. T. k. 119-120v)

Problemy M. T. z alkoholem pogłębiły się gdy relacje pomiędzy małżonkami zaczęły się pogarszać, kiedy to pojawiły się u niego podejrzenia co do niewierności żony. Reagował emocjonalnie gdy żona zaczęła go unikać, chować przed nim swój telefon, a także gdy nie wracała do domu na noc lub gdy nie było jej w domu,
a jednocześnie nie informowała męża gdzie się udała, zaś M. T. nie mógł się
z nią skontaktować podczas tych nieobecności.

( dowód : zeznania uczestnika M. T. k. 119-120v)

Pomiędzy małżonkami T. istniały nieporozumienia co do kwestii związanych z wychowaniem dzieci, czy też trybu nauczania córki I. T.. M. T. pozostawał również w konfliktowej relacji ze swoimi dziećmi – zarzucał im, że nic nie robią w domu, zwracał im uwagę na kwestie, które mu się w ich zachowaniu nie podobały i reagował zdenerwowaniem gdy dzieci uwagi te ignorowały. Zdarzało mu się wówczas w emocjach kierować wyzwiska pod ich adresem.

( dowód : zeznania uczestnika M. T. k. 119-120v, zeznania uczestniczki I. T. k. 156-157v)

U I. T. zdiagnozowano stany depresyjno-lękowe, od czerwca 2024 roku przyjmuje ona w związku z tym odpowiednie leki. Uczęszcza również na wizyty do psychiatry i psychologa. Zdarzały się sytuacje, że w związku z sytuacją domową, wynikającą m.in. z zachowania M. T., I. T. czuła się psychicznie źle będąc w szkole, miewała również ataki paniki. M. T. negował istnienie problemów ze zdrowiem psychicznym I. T..

( dowód : zeznania uczestniczki I. T. k. 156-157v)

M. T. zamieszkiwał wraz z żoną i dziećmi pod adresem B. 20B. W dniu 19 sierpnia 2024 roku definitywnie wyprowadził się z zajmowanego wspólnie
z rodziną domu. Jego wyprowadzka była wynikiem kłótni, do której doszło pomiędzy nim
a jego dziećmi. Gdy podczas tej kłótni syn M. T. kazał mu się wyprowadzić, ten wyszedł z domu, nie zabierając nawet swoich rzeczy. Dopiero następnego dnia zabrał swoje ubrania, które zostały wystawione przez żoną na zewnątrz.

( dowód : zeznania wnioskodawczyni W. T. k. 118-119, zeznania uczestnika M. T. k. 119-120v, zeznania uczestniczki I. T. k. 156-157v)

W dniu 1 września 2024 roku M. T. pojawił się w domu, który dotychczas zajmował wspólnie z żoną i dziećmi, chcąc odebrać resztę pozostawionych w nim swoich rzeczy. Nie mógł jednak dostać się na posesję, z powodu zamkniętej na kłódkę bramy i wówczas zawiadomił Policję

( dowód : zeznania wnioskodawczyni W. T. k. 118-119, informacja
z KPP w P. z 05.11.24 r. k. 20)

Od czasu wyprowadzki M. T. z domu rodzinnego nie utrzymuje on żadnych relacji ani z żoną, ani z dziećmi – nie kontaktuje się z nimi osobiście, telefonicznie czy też za pośrednictwem wiadomości sms czy też e-mail.

( dowód : zeznania wnioskodawczyni W. T. k. 118-119, zeznania uczestnika M. T. k. 119-120v, zeznania uczestniczki I. T. k. 156-157v)

Po wyprowadzce zdarzały się sytuacje spotkań pomiędzy W. T.
a M. T. na obszarze miejscowości oraz okolic, w których strony zamieszkują, przy których obecna była również I. T., towarzysząca wówczas matce, m.in. w okolicach miejsca pracy W. T., jak i podczas miejscowych dożynek. Podczas takich spotkań M. T. obserwował żonę oraz mężczyzn
w jej towarzystwie, obserwował również gdzie owi mężczyźni idą po spotkaniu z jego żoną, chcąc dowiedzieć się kim są i gdzie zamieszkują. Nie nawiązywał jednak żadnego kontaktu ani z żoną, ani z jej znajomymi, nie kierował wobec nich żadnych wyzwisk, nie dochodziło pomiędzy nimi nawet do rozmów – jego zachowanie ograniczało się wyłącznie do obserwacji. Jedynie podczas jednego takiego spotkania, ujrzawszy żonę wychodzącą z miejsca pracy jej znajomego, M. T. krzyknął na jej widok słowa „i Cię mam!”, co oznaczać miało, że przyłapał żonę na spotkaniach z innym mężczyzną. Interesował się tym z kim żona się spotyka, zdarzyło mu się również sfotografować jednego ze znajomych żony. Podczas miejscowych dożynek zdarzyła się sytuacja, że widząc żonę w towarzystwie innego mężczyzny, M. T. chwycił ją za rękę, odciągnął, a następnie gdy W. T. zażądała by ją zostawił, puścił jej rękę i odszedł.

( dowód : zeznania wnioskodawczyni W. T. k. 118-11, zeznania uczestnika M. T. k. 119-120v, zeznania uczestniczki I. T. k. 156-157v)

Zainteresowanie M. T. mężczyznami pojawiającymi się
w towarzystwie żony związane było z jego podejrzeniami dotyczącymi niewierności żony
i próbami ustalenia tożsamości mężczyzny, z którym W. T. może utrzymywać bliższe relacje.

( dowód : zeznania uczestnika M. T. k. 119-120v, zeznania uczestniczki I. T. k. 156-157v)

Zarówno W. T., jak i I. T., nie chcą utrzymywać żadnego kontaktu z M. T..

( dowód : zeznania wnioskodawczyni W. T. k. 118-119, zeznania uczestniczki I. T. k. 156-157v)

Rodzina T. objęta jest procedurą Niebieskiej Karty od czerwca 2024 roku.

( dowód : kopia dokumentacji Niebieskiej Karty k. 43-108)

M. T. leczy się psychiatrycznie i uczęszcza do psychologa. Zdiagnozowano u niego depresję. Leczenie to związane jest z problemami rodzinnymi,
jak również z nadużywaniem alkoholu. Obecnie uczęszcza na spotkania związane
z uzależnieniem od alkoholu.

( dowód : zeznania uczestnika M. T. k. 119-120v)

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich
z dnia 1 października 2024 roku z urzędu wszczęte zostało postępowanie o ograniczenie M. T. władzy rodzicielskiej nad I. T..

( dowód : kopia postanowienia z 01.10.24r. k. 145)

W dniu 24 października 2024 roku Prokuratura Rejonowa w Piszu skierowała akt oskarżenia przeciwko M. T. o czyn z art. 207 § 1 k.k., polegający na znęcaniu się psychicznym nad żoną W. T. oraz dziećmi: K. T. i I. T. w okresie od dnia 2 listopada 2023 roku do dnia
15 sierpnia 2024 roku.

( dowód : kopia aktu oskarżenia z 24.10.24 r. k. 142)

Obecnie przed Sądem Okręgowym w Olsztynie toczy się pomiędzy W. T. a M. T. sprawa o rozwód. Postępowanie to znajduje się na wstępnym etapie.

( dowód : zeznania wnioskodawczyni W. T. k. 118-119)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie zawartych w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których autentyczność i merytoryczna zawartość nie były kwestionowane przez strony, jak również nie budziły wątpliwości Sądu.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się ponadto na dowodzie z zeznań stron,
tj. wnioskodawczyni W. T., uczestnika M. T.
i uczestniczki I. T., które w zakresie poczynionych powyżej ustaleń faktycznych nie budziły wątpliwości, były spójne i logiczne, a nadto korespondowały ze sobą wzajemnie. Co istotne, stan faktyczny sprawy co do zasady nie był pomiędzy stronami sporny, a jedynie niektóre ze zdarzeń każde z nich mogło odbierać nieco odmienne, z uwagi na emocjonalne zaangażowanie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wniosek podlegał oddaleniu.

Podstawę żądania zawartego we wniosku stanowił przepis art. 11aa ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy domowej (Dz.U.2024.1673 t.j. ze zm.). Zgodnie z jego treścią, osoba doznająca przemocy domowej może żądać, aby sąd, właściwy według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego
(Dz. U. z 2023 r. poz. 1550, z późn. zm.) o postępowaniu nieprocesowym, wydał wobec osoby stosującej przemoc domową zakaz zbliżania się do niej na wyrażoną w metrach odległość lub zakazał osobie stosującej przemoc domową kontaktowania się z nią, gdy osoba stosująca przemoc domową swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy domowej stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia osoby doznającej tej przemocy.

Legalna definicja przemocy domowej zawarta została w art. 2 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy. Należy rozumieć przez nią jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie
lub zaniechanie, wykorzystujące przewagę fizyczną, psychiczną lub ekonomiczną, naruszające prawa lub dobra osobiste osoby doznającej przemocy domowej, w szczególności: narażające tę osobę na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia lub mienia; naruszające jej godność, nietykalność cielesną lub wolność, w tym seksualną; powodujące szkody na jej zdrowiu fizycznym lub psychicznym, wywołujące u tej osoby cierpienie lub krzywdę; ograniczające lub pozbawiające tę osobę dostępu do środków finansowych lub możliwości podjęcia pracy lub uzyskania samodzielności finansowej; istotnie naruszające prywatność tej osoby lub wzbudzające u niej poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia,
w tym podejmowane za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

Przesłanka stosowania przemocy domowej winna być zatem badana za pomocą wskazanej powyżej definicji, bez odnoszenia tych zachowań do znamion czynów zabronionych określonych przykładowo w art. 207 k.k. lub 217 k.k.

Jako osobę doznającą przemocy domowej, w świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 2 ust. 2 tejże ustawy, rozumieć należy: a) małżonka, także w przypadku gdy małżeństwo ustało
lub zostało unieważnione, oraz jego wstępnych, zstępnych, rodzeństwo i ich małżonków;
b) wstępnych i zstępnych oraz ich małżonków; c) rodzeństwo oraz ich wstępnych, zstępnych
i ich małżonków; d) osobę pozostającą w stosunku przysposobienia i jej małżonka oraz ich wstępnych, zstępnych, rodzeństwo i ich małżonków; e) osobę pozostającą obecnie
lub w przeszłości we wspólnym pożyciu oraz jej wstępnych, zstępnych, rodzeństwo i ich małżonków; f) osobę wspólnie zamieszkującą i gospodarującą oraz jej wstępnych, zstępnych, rodzeństwo i ich małżonków; g) osobę pozostającą obecnie lub w przeszłości w trwałej relacji uczuciowej lub fizycznej niezależnie od wspólnego zamieszkiwania i gospodarowania;
h) małoletniego – wobec których jest stosowana przemoc domowa. Przez osobę doznającą przemocy domowej należy także rozumieć małoletniego będącego świadkiem przemocy domowej wobec tych osób.

Osobą stosującą przemoc domową jest natomiast pełnoletni, który dopuszcza się przemocy domowej wobec osób powyżej wskazanych (art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy domowej).

W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni W. T. niewątpliwie należy do katalogu osób wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej.

Aby mógł zostać zastosowany zakaz zbliżania się, określony w art. 11aa ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy domowej, winno zatem zostać wykazane spełnienie następujących przesłanek: po pierwsze – dopuszczanie się przez M. T. wobec W. T. zachowań zdefiniowanych w tej ustawie jako przemoc oraz po drugie – stwarzanie tymi zachowaniami zagrożenia dla życia lub zdrowia W. T..

Jednocześnie stosowanie przemocy musi mieć charakter aktualny – nie mogą to być jedynie zachowania z przeszłości ani zachowania, które jedynie hipotetycznie mogłyby zaistnieć w przyszłości.

Dowodowy ciężar wykazania powyższego spoczywał przy tym na wnioskodawczyni. W ocenie Sądu jednak, w przedmiotowej sprawie nie wykazała ona aby zaistniały przesłanki wskazane w art. 11aa ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej, umożliwiające zastosowanie żądanego zakazu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd w przedmiotowej sprawie ustalał czy nie dochodzi do stosowania przemocy w okresie mającym miejsce od dnia 19 sierpnia 2024 roku, kiedy to M. T. wyprowadził się z domu zajmowanego z rodziną. Wyprowadzka ta została uznana za definitywną, albowiem M. T. nie wyrażał jakiejkolwiek woli powrotu do zamieszkiwania z rodziną, woli takiej nie wyrażali też członkowie jego rodziny, którzy to nie chcą utrzymywać z nim żadnych kontaktów,
a jednocześnie małżonkowie T. pozostają w trakcie rozwodu. Czas po wyprowadzce M. T. był okresem, w którym doszło to istotnej zmiany
w stanie faktycznym, albowiem uczestnik przestał utrzymywać kontakt z całą rodziną
w jakiejkolwiek formie. Tym samym Sąd uznał, że wymagana w przedmiotowej sprawie przesłanka aktualności przemocy winna być odnoszona właśnie do tego okresu. Zaś przepis
art. 11a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej nie może mieć zastosowania
w przypadku zdarzeń przemocowych występujących jedynie w przeszłości, jak i takich, które według subiektywnych odczuć wnioskodawcy mogą hipotetycznie wystąpić w przyszłości. Wszystkie konfliktowe sytuacje pomiędzy M. T. (takie jak kłótnie z żoną czy też kierowanie wyzwisk pod adresem członków rodziny) ustały zaś wraz z wyprowadzką uczestnika. Jednocześnie również postępowanie karne, toczące się przeciwko M. T., dotyczyło zachowań mających miejsce do czasu jego wyprowadzki.

Wnioskodawczyni jako formy przemocy występującej obecnie, które uzasadniać miały zastosowanie zakazu zbliżania, wskazywała sytuacje, w których M. T. miał za nią chodzić, obserwować, a także czynić to samo wobec jej znajomych. Świadkiem tych sytuacji miała być również córka stron – I. T.. We wniosku inicjującym postępowanie wskazywane były również takie zachowania jak groźby, jednak w toku przesłuchania na rozprawie wnioskodawczyni wskazywała wielokrotnie, że od czasu wyprowadzki M. T. nie podejmuje z nią żadnego kontaktu, a zatem Sąd uznał, że groźby te dotyczą okresu wcześniejszego, zwłaszcza zważywszy, że uwzględnione zostały one również w akcie oskarżenia przeciwko M. T., obejmującym okres do dnia 15 sierpnia 2024 roku. W odniesieniu natomiast do zachowań uczestnika występujących obecnie, nie sposób było w ocenie Sądu uznać ich za stosowanie przemocy
w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej.

W związku ze złymi relacjami pomiędzy małżonkami i toczącym się postępowaniem rozwodowym wnioskodawczyni może nie mieć ochoty na jakikolwiek kontakt z uczestnikiem i każdy taki kontakt może być dla niej nieprzyjemny, co jednak o stosowaniu przemocy nie stanowi. Nawet jeśli spotkania, do których dochodziło pomiędzy małżonkami nie były całkowicie przypadkowe, to jednak należy mieć na względzie, że nie dochodziło wówczas zasadniczo do interakcji między nimi. Jednocześnie należy mieć również na uwadze motywy, którymi M. T. kierował się np. robiąc zdjęcia znajomym żony czy też idąc za jednym z nich, chcąc dowiedzieć się gdzie mieszka – związane to było z chęcią uzyskana informacji z kim żona może spotykać się obecnie, co w ocenie Sądu jest naturalną reakcją
w przypadku rozstania małżonków i wcześniejszych podejrzeń uczestnika co do niewierności żony. Zachowania te nie noszą jednak cech przemocy w rozumieniu ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy domowej. Podobnie jak jednorazowa sytuacja, w której M. T. podczas miejscowych dożynek chwycił żonę za rękę, a następnie na jej żądanie od razu ją puścił i odszedł. Zachowanie M. T. po wyprowadzce z domu związane było przede wszystkim z zazdrością o żonę, która jednak nie objawiała się w formie jakiejkolwiek agresji nakierowanej na żonę, a jedynie usiłowaniem dokonania ustaleń tożsamości mężczyzny, z którym żona może się spotykać.

Należy podkreślić przy tym, że celem ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej jest szybkie odseparowanie ofiary przemocy od jej sprawcy. Uregulowanie zawarte w art. 11aa tej ustawy stanowi nadzwyczajny tryb postępowania mający zapewnić bezpieczeństwo osobie doznającej przemocy poprzez zakazanie zbliżania się do niej przez osobę stosująca przemoc. Jest to szczególna regulacja i nie może być interpretowana rozszerzająco. Stosowanie określonych w nim zakazów nie może mieć miejsca w każdej sytuacji istnienia konfliktu pomiędzy małżonkami, a jedynie w sytuacji stosowania przemocy przez jednego z nich nad innym i istnienia wyraźnej relacji – sprawca przemocy i jej ofiara. W przedmiotowej sprawie pomiędzy małżonkami T. nie sposób dostrzec relacji sprawca przemocy i jej ofiara. Postępowanie dowodowe w żaden sposób nie wykazało aby M. T. wykorzystywał względem żony przewagę fizyczną, psychiczną
czy ekonomiczną. W ocenie Sądu, pomiędzy małżonkami istnieje typowy konflikt związany
z zakończeniem małżeństwa, z wyraźną niechęcią do uczestnika i jakichkolwiek kontaktów
z nim po stronie wnioskodawczyni. Samo jednak odczuwanie niechęci nie oznacza,
że uczestnik stosuje wobec wnioskodawczyni przemoc.

Co więcej – nawet gdyby przyjąć odmienną ocenę obecnego zachowania uczestnika i zakwalifikować je jako przemoc, to aby można było zastosować żądany przez wnioskodawczynię zakaz zbliżania się konieczne jest wykazanie, że owe zachowanie uczestnika stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia wnioskodawczyni. Takie przyjęcie,
w oparciu o ustalony stan faktyczny, wynikający również z zeznań samej wnioskodawczyni, jest w ocenie Sądu w niniejszej sprawie wykluczone. Nie sposób przyjąć aby obserwowanie przez uczestnika z kim wnioskodawczyni obecnie się spotyka mogło zagrozić jej życiu lub zdrowiu w jakikolwiek sposób. Za zachowanie zagrażające życiu lub zdrowiu nie można uznać każdego niepożądanego zachowania skonfliktowanych stron.

W ocenie Sądu, wnioskodawczyni nie sprostała spoczywającemu na niej ciężarowi dowodowemu. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło takiego aktualnego zachowania uczestnika wobec wnioskodawczyni (jak również wobec wspólnych dzieci stron), które stanowiłoby przemoc, a tym bardziej – przemoc o charakterze stwarzającym zagrożenie dla życia lub zdrowia.

Tym samym Sąd uznał, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 11aa ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej. Z powyższych względów wniosek złożony przez W. T. podlegał oddaleniu, o czym orzeczono w pkt 1 postanowienia.

W pkt 2 postanowienia przyznano r.pr. T. K., jako reprezentantowi ustanowionemu dla małoletniej uczestniczki I. T., wynagrodzenie w kwocie 240 złotych, powiększone o kwotę 55,20 złotych tytułem podatku od towarów i usług. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 99 ³ § 1 i 3 k.r.o.
w zw. z § 14 ust. 1 pkt 3 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2024.764 ze zm.).

O kosztach postępowania orzeczono zaś w pkt 3 postanowienia, na podstawie
art. 520 § 1 k.p.c., zgodnie z którym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane
ze swym udziałem w sprawie.

asesor sądowy Paula Wacławek